Yüz yıl önce Eastman Kodak Company, film yapımında devrim yaratmayı vaat eden yeni ve parlak bir fotoğraf makinesini piyasaya sürdü. Şirket o zamana kadar yirmi yılı aşkın bir süredir film çekme cihazları satıyordu, ancak bu yeni düzenek – Kodascope projektörle birlikte satılan Ciné-Kodak kamera – yeni bir heyecan sunuyordu: evde özel bir ücret ödemeden film yapma ve gösterme yeteneği. Uzmanlık.
Ancak teknik mucize sadece kamera değil, aynı zamanda içindeki filmdi. 1923 yılına kadar sinema filmlerinde en çok kullanılan film 35 milimetre genişliğindeydi. O yıl, Kodak yalnızca 16 milimetre olan yeni bir format üretti. Büyük ekranda patlattığınızda görüntü o kadar keskin değildi, ancak daha küçük, daha ucuz ve daha taşınabilir kameralara izin verdi.
16 milimetre, Hollywood sistemi dışında yapılmış yeni bir film çağını başlattı. Sıradan insanlar artık kendi hayatlarını kaydedebilir, gazeteciler ve askerler savaşın ortasında çekim yapabilir ve aktivistler sokakta siyasi belgeseller çekebilir. 1990’ların sonunda dijital video gelene kadar, 16 milimetrelik film, amatör veya bağımsız film yapımcılarının temel dayanağıydı ve ticari sinemanın ne yatırımını ne de teknik bilgisini gerektiriyordu.
Geçen hafta, koleksiyonunda binlerce 16 milimetre makara tutan New York Sahne Sanatları Halk Kütüphanesinde, film arşivcisi Elena Rossi-Snook, Marymount Manhattan Koleji’nden bir grup lisans öğrencisi için bazı kısa filmler tasarladı. Projektör dönerken, karanlık odayı bir ışık huzmesi kesti ve ekranı Philip Stapp’ın II. Bunu, 1968’de Alfonso Sanchez adlı bir genç tarafından yönetilen savaş karşıtı bir komedi olan “The End” izledi. 1970 yapımı “Black Faces” adlı üçüncü film, Harlem sakinlerinin portrelerinin coşkulu, bir dakikalık bir montajıydı.
Rossi-Snook, sıradan Amerikalıların hayatlarının ve endişelerinin değerli belgeleri olan bu yapımların dayandığını, çünkü yapımcılarının filme nispeten ucuz ve kolay erişime sahip olduğunu ve uygun şekilde saklanırsa yüzlerce yıl dayanabilen bir araç olduğunu açıkladı.
Bugün amatör film yapımcıları için 16 milimetre artık ideal değil. Analog film giderek daha pahalı hale geliyor, gittikçe daha az laboratuvar onu işleyebiliyor ve format, videonun yaptığı neredeyse sınırsız çekime ve anında oynatmaya izin vermiyor. Ancak 100 yaşına geldiğinde bile, 16 milimetre, ne 35 milimetre filmin ne de videonun rekabet edemeyeceği benzersiz bir görünüme sahip.
Ekrana yansıtıldığında, analog film, sentetik yapısının bir ürünü olan “gren” adı verilen üç boyutlu, noktacı bir dokuya sahiptir. 16 milimetrede 35 milimetreye göre daha fazla gren vardır, bu da daha bulanık, titreyen bir resimle sonuçlanır. 20. yüzyılda bu, net, teatral görüntüler arayan profesyonel film yapımcıları için bir dezavantajdı. Ancak bugün, yüksek tanımlı medya hayatımızı doyururken, bazı yönetmenler 16 milimetreyi tam olarak daha pürüzlü görünümü için seçiyor. Bize izlediğimiz dünyanın olduğu gibi olmadığını, büyük bir yaratıcılıkla kimyasal bir süreçle filtrelenip dönüştürüldüğünü hatırlatıyor.
Film yapımcısı Darren Aronofsky, “Güreşçi” (2008), “Kara Kuğu” (2010) ve “Anne!” (2017). Ancak ilk uzun metrajlı filmi “Pi”yi (1998) çekerken 16 milimetre bir tercih değil, bir gereklilikti. Mevcut dijital kameraların çözünürlüğü, o zamanlar uzun metrajlı film yapımı için yeterince iyi değildi ve Aronofsky’nin 35 milimetreye gücü yetmiyordu. Ancak o ve görüntü yönetmeni Matthew Libatique kısa süre sonra 16 milimetrenin – özellikle de kullandıkları yüksek kontrastlı stokun ters film olarak adlandırdıklarının – siyah beyaz bir psikolojik gerilim filmi olan “Pi” nin halüsinasyon tarzını vurguladığını fark ettiler. paranoyak bir sayı teorisyeni.
Aronofsky bir telefon görüşmesinde “Gerçekten 16 milimetreye eğilmeye karar verdik” dedi. “Büyük damarlı ve kontrastlı bir görünüm istedim. Komik, çünkü filmin 25. yıl dönümünü yeni kutladık ve IMAX için havaya uçurduk. Ve IMAX çalışanları, ne kadar grenli olduğu için gergindi. Tahılın bir kısmını bilgisayar teknolojisiyle temizlemek isteyip istemediğimi bilmek istediler. Biz de kesinlikle hayır dedik. Görünüşünü çok sevdik.”
90’ların sonları ve 2000’lerin başlarından “The OC” ve “Sex and the City” de dahil olmak üzere birçok TV şovu, onlara gerçek zamanlı yakınlık hissi veren daha geniş bir resim alanına sahip 16 milimetrelik bir varyasyon olan Super 16’yı kullandı. “The Walking Dead”in ilk 10 sezonu da klasik korku sinemasının kirli, ufalanan hissini yakalamak için büyük ölçüde 16 milimetre ile çekildi.
“Scrubs” adlı komedinin 150 bölümünü çeken görüntü yönetmeni John Inwood, 35 milimetrelik muadillerinden (ve hatta birçok çağdaş profesyonel video kameradan) daha küçük ve daha hafif olan 16 milimetrelik kameraların, dizinin geliştirilmesinde çok önemli olduğunu hatırlattı. çılgın sahte belgesel tarzı.
“‘Scrubs’ için iyiydi çünkü kameraları çok fazla hareket ettiriyorduk ve bazen dar alanlarda kalıyorduk” dedi. “Gerçek bir hastanede, eski Kuzey Hollywood hastanesinde çekim yaptık ve morga kadar her santimetrekaresinde çekim yaptık.”
Dijital kameralar daha keskin ve çok yönlü hale geldikçe, birçok film yapımcısı analog geçmişi ve hafızanın bulanık, istikrarsız doğasını anımsatmak için 16 milimetreye döndü. Spike Lee’nin “Da 5 Bloods” (2020) filmini çeken Newton Thomas Sigel, Gold Derby ile yaptığı bir röportajda, yönetmenin Netflix’e Vietnam Savaşı sırasında geçen sekanslar için 16 milimetre ters film kullanmaları konusunda ısrar ettiğini söyledi. maliyetler ve lojistik zorluklar. Filmin işlenmesi için Vietnam’dan bir Amerikan laboratuvarına gönderilmesi gerekiyordu ve ekip üyeleri ne çektiklerini görene kadar Chadwick Boseman’ın oyunculuk programı çoktan sona ermişti. Ancak Lee, 1970’lerde sahada çekilen arşiv haber filmleri gibi sahnelerin gerçek görünmesi konusunda kararlıydı.
Kıdemli görüntü yönetmeni Ed Lachman, Super 16’yı yönetmen Todd Haynes ile yaptığı işbirliklerinden ikisi de dönem draması olan ikisinde kullandı: kendisine Akademi kazandıran mini dizi “Mildred Pierce” (2011) ve “Carol” (2015). Ödül adaylığı.
Her iki projede de format, 1940’lar ve 50’lerin fotoğraf görüntülerini ve savaş sonrası Amerika’nın pürüzlülüğünü taklit edecek şekilde seçildi. Ancak Lachman, gren aynı zamanda hem “Mildred Pierce” hem de “Carol”daki karakterlerin baskıcı niteliklerine paralel olarak “görüntünün yüzeyine gerilim” getirdiğini fark etti.
Lachman için 16 milimetrenin çekiciliği, nostaljiyi aşıyor. Sinemanın, gerçekliği yeniden üretmekten çok stilize etmeyi amaçlayan bir sanat statüsüne iner. Filmi resme, greni fırça darbelerine benzetmiştir. “Pozlama ile her karede gren değişir” dedi. “Nefes almak gibi, neredeyse antropomorfik bir nitelik gibi.”
Yapımcı Kelly Reichardt, 2016 yapımı “Belirli Kadınlar” adlı uzun metrajlı filmini çekmeye başladığında 16 milimetre için bütçesi olmadığını hatırladı. Ancak o ve kameramanı Christopher Blauvelt, filmin geçtiği Montana’da deneme çekimleri yaptıklarında, Reichardt karın videoda ne kadar “düz” göründüğünü görünce dehşete kapıldı.
“Film stoklarında işler öyle değildi gerçek bakıyorum,” dedi Reichardt. “Birçoğu grenli ve 16’da 35’ten daha fazla gren var. Yani havaya uçurduğunuzda, sporda gördüğünüz gibi HD’de aldığınız sert çizgileri almıyorsunuz.”
Bir hibe sonunda Reichardt’ın “Belirli Kadınları” 16 milimetre ile çekmesine izin verdi. Üretimi daha zahmetli hale getirdi, ancak sonuçlar – tümü ışık, toz ve gölge ile parıldayan geniş yolların, karlı dağların ve çimenli ovaların yumuşak, dokulu görüntüleri – buna değdi.
Reichardt, “Sanırım bu bir bakıma güzellikle ilgili,” dedi. “’30 Rock’ta, Lemon’un HD kameranın önünde yürüdüğü küçük bir şey yaptıklarını hatırlıyorum ve o sanki iskelet bir cadı gibi. Bilirsin? Her şeyi görüyorsun. Bu çok acımasız. Doğa için de.”
