Gün: 15 Nisan 2023

Rusya ve Beyaz Rusya’dan tenisçilerin, geçen yıl Rusya’nın Ukrayna’yı işgalinden sonraki aylarda turnuva yetkilileri tarafından yasaklanan bir politikayı geri almalarının ardından bu yaz Wimbledon’da rekabet etmelerine izin verilecek.

Oyuncuları yasaklama kararı o zamanlar tenisin içinde bile eleştirilere yol açmıştı ve bunun tersine dönmesi bekleniyordu. Wimbledon yetkilileri, politikayı yerinde tutmanın sporun en prestijli turnuvasına ve tenisin kendisine “zarar vereceğini” söyledikleri bir açıklamada kararlarını gerekçelendirdi.

Ocak ayında Avustralya Açık’ı kazanan ve dünya ikincisi olan Beyaz Rusya’dan Aryna Sabalenka ile erkeklerde beşinci olan 2021 ABD Açık şampiyonu Daniil Medvedev bu hamleden en çok yararlananlar olacak.

Medvedev, yasağın kaldırılacağı haberinin yayıldığı bir haftadır gelişmeleri yakından takip ettiğini ve bu sabah haberi görünce heyecanlandığını söyledi.

Medvedev, çeyrek finale kalamadığı tek Grand Slam olmasına rağmen, “Bu turnuvayı sevdiğimi her zaman söylemişimdir,” dedi. “Güzel bir turnuva. Güzel Grand Slam. Bu yıl oynayabileceğim için gerçekten mutluyum.”

Wimbledon’ın yeni kurallarına uygun olmak için, Rusya ve Beyaz Rusya’dan oyuncular marşlar, bayraklar veya diğer milliyetçi süsler olmadan “tarafsız sporcular” olarak yarışmalı ve Rusya’nın Ukrayna’yı işgaline destek vermemelidir. Devlete ait şirketlerin sponsorluğu da yasaklanacak.

Pek çok spor, Rusya ve Beyaz Rusya’yı ülkelerinin Ukrayna’nın işgalindeki rollerinin cezası olarak dışlanmış sporlar yapmak için hızla harekete geçirdi, ancak Wimbledon, geçen yıl oyuncuların koşulsuz olarak engellendiği tek tenis Grand Slam etkinliğiydi. Teniste Ukrayna’ya verilen destek yaygın olsa da, Wimbledon yasağı – orada sporu kontrol eden İngiltere’nin Çim Tenisi Derneği ile ortak bir hareket – spor boyunca rahatsız edici bir emsal olarak yuvarlak bir şekilde eleştirildi.

All England Kulübü başkanı Ian Hewitt Cuma günü yaptığı açıklamada, örgütün işgali kınamaya ve Ukrayna halkını desteklemeye devam ettiğini söyledi.

Hewitt, “Bu inanılmaz derecede zor bir karardı, hafife alınmamalı veya etkilenecek olanlar için çok fazla dikkate alınmamalı” dedi. “Görüşümüze göre, tüm faktörler göz önüne alındığında, bu yılki Şampiyonalar için en uygun düzenlemeler bunlar.”

Hewitt, 3 Temmuz’da başlaması planlanan turnuva öncesinde koşullar değişirse kulübün pozisyonu yeniden gözden geçireceğini söyledi.

Çoğu Olimpik spor gibi, tenis de Rusya ve Beyaz Rusya’nın ulusal sembollerini yasaklamak ve bu ülkelerin takım müsabakalarında oynamasını yasaklamak için birleşti.

Ancak, yalnızca Wimbledon ve LTA, oyuncuların etkinliklerinde yarışmasını yasakladı, bu hareket Britanya Parlamentosu’nun güçlü bir şekilde desteklediği bir hareketti.

Erkekler ve kadınlar profesyonel turları, ATP ve WTA, Wimbledon’ı turnuvadaki zaferler için sıralama puanı vermemeyi seçerek cezalandırdı. Hareket, etkinliği bir gösteriye dönüştürme girişimiydi, ancak aynı zamanda turlara ve aralarında Novak Djokovic ve Elena Rybakina’nın da bulunduğu birkaç üst düzey oyuncuya zarar verdi çünkü sıralamalar son 12 aydaki performansları doğru bir şekilde yansıtmadı.

Ayrıca, Rusya’da doğup büyüyen ancak 18 yaşında Kazakistan için oynamaya başlayan Rybakina tek bayanlar şampiyonluğunu kazandığından, yerli bir Rus yine de turnuvayı kazandı.

Oyuncuları ve turnuvaları temsil eden ATP ve WTA, Cuma günü yaptıkları ortak açıklamada, “Tüm oyuncuların bu yaz Wimbledon ve LTA etkinliklerinde mücadele etme fırsatına sahip olacak olmasından memnunuz. Oyunun adaletini koruyan uygulanabilir bir çözüme ulaşmak için spor genelinde işbirlikçi bir çaba gerekti.” Turlar ayrıca “Rusya’nın Ukrayna’ya karşı savaşını kesin olarak kınadıklarını” yineledi.

Kararın, bazı önde gelen oyuncular da dahil olmak üzere rakipleri var. İki kez Wimbledon şampiyonu olan Petra Kvitova, Rusya ve Beyaz Rusya’dan oyuncuların ne Wimbledon’a ne de Olimpiyatlara katılmasına izin verilmemesi gerektiğini söyledi. Cuma günü Romanyalı Sorana Cirstea’yı yenen Kvitova, “Ukrayna tarafındayım” dedi.

Rusya ve Beyaz Rusya’dan oyuncular geçen yıl karardan duydukları hayal kırıklığını dile getirmişler ancak buna Spor Tahkim Mahkemesi’nde itiraz etmemişlerdi.

Son aylarda, Djokovic de dahil olmak üzere birçok üst düzey oyuncu savaşı kınadı, ancak aynı zamanda Rusya ve Beyaz Rusya’dan oyuncuların oynamasına izin verilmesi gerektiğini söylediler, ancak Rusya’dan Daria Kasatkina şimdiye kadar Rusya veya Beyaz Rusya’dan açıkça eleştiren tek oyuncu oldu. Geçen yaz yayınladığı bir videoda yaptığı savaş. Videoda yer alan başka bir Rus olan Andrey Rublev, kendisi açıkça eleştirel olmasa da onun ifadelerine katıldığını söyledi.

Sabalenka Avustralya’da, Ukrayna’da olup bitenleri değiştirmek için yapabileceği bir şey olsaydı, yapacağını söyledi. Beyaz Rusya’dan olan ve WTA Tour’un Oyuncular Konseyi üyesi olan Victoria Azarenka, ABD Açık öncesinde Ukrayna’daki savaş kurbanları için düzenlenen bir bağış toplama sergisine katılmayı teklif etse de Ukraynalı oyuncular sonunda bunu istedi. o katılmıyor.

Ukraynalı oyuncular ülkelerini terk etmek zorunda kaldı. Lesia Tsurenko ve Dayana Yastremska da dahil olmak üzere birçoğu, Rusya ve Beyaz Rusya’dan oyuncuların savaşa karşı olduklarını ifade etmedikçe herhangi bir profesyonel turnuvada yarışmalarının yasaklanması için lobi yaptı.

Kasatkina, videosunu yayınladıktan sonra Ukraynalı oyunculardan çok sayıda teşekkür mesajı aldığını söyledi.

All England Kulübü’nün hamlesi, Uluslararası Olimpiyat Komitesi’nin Rusya ve Beyaz Rusya’dan sporcuların 2024’te Paris’te yapılacak Yaz Oyunlarında yarışmaları için baskı yapacağını açıklamasından birkaç gün sonra geldi. IOC başkanı Thomas Bach, kararı açıklarken alıntı yaptı: tenis, bu ülkelerdeki oyuncuların Ukraynalı oyunculara karşı bile rahatsızlık duymadan nasıl rekabet edebildiğini gösterdi.

Rusya’dan oyuncular oyunda üstünlük sağlamaya devam ettiler. Cuma öğleden sonra Medvedev, Grand Slams dışında yılın en büyük turnuvalarından biri olan Miami Açık’ın yarı finalinde vatandaşı Karen Khachanov’u yenerek Pazar günü Carlos Alcaraz veya Jannik Sinner’a karşı finale yükseldi. Rybakina Cumartesi günü bayanlar finalinde oynayacak.

Medvedev’e kaybettikten sonra Khachanov, bütün sabah telefonuna bakmadığını ve maç bitene kadar Wimbledon’da oynayabileceğini öğrenmediğini söyledi.

2021’de Wimbledon’da çeyrek final oynayan Khachanov, “Tüm Rus ve Belaruslu oyuncular, daha önce orada oynamayı gerçekten istediğimizi söylemiştik” dedi. “Son 8 Kulübündeyim ve bu gerçekten harika ve özel. tenis tarihinde bir olay.”

MIAMI GARDENS, Fla. – Hiç kimse Miami Açık’ı Key Biscayne’in pastoral ortamından 18 mil kuzeye, bir banliyö NFL stadyumuna ve otoparkına taşımayı gerçekten istemedi.

Turnuva organizatörleri, oyuncular, bölge yetkilileri veya uzun süredir taraftarlar değil. Key Biscayne konumunu o kadar sevdiler ki, Miami şehir merkezinden Rickenbacker Geçidi boyunca geçen trafiğe ve Crandon Park’taki o kadar sıkışık sınırlara tahammül ettiler ki, oyuncular bazen stadyumun yolcu salonunda gerinip ısındı.

Biscayne Körfezi’nin kristal sularında yürüyüş yapmak, hindistancevizi avuçlarının arasından kıyı meltemleri ve Güney Florida nemini hafifleten yoğun bitki örtüsü ile bu eski okul arazilerinde bir günü tenis Shangri-La’da küçük bir tatil gibi hissettirdi. Çoğu kişi için, Miami Open kadar önemli olan bir tenis turnuvası, bir spor etkinliğinden çok, Monte Carlo Country Club’ın ötesindeki deniz manzaraları ya da Indian Wells, Kaliforniya’nın çöl dağ manzarası.

Ancak Crandon Park’ın yenilenmeye çok ihtiyacı vardı. Turnuvanın sahibi olan spor ve eğlence holdingi IMG, kabaca 13.000 seyirci kapasiteli ana stadyumu yenilemek ve toplamda 10.000’den fazla koltuklu üç yeni kalıcı stadyum inşa etmek için yaklaşık 50 milyon dolar harcamaya istekliyken, yerel muhalefet yükseldi. Bruce Matheson’un formu.

Matheson’un ailesi, Crandon Park arazisini 1940 yılında özel girişimi içermeyen şartlar altında Dade County’ye bağışlamıştı. 1992’de arabuluculukla yapılan bir anlaşma bir stadyuma izin verdi, ancak üç stadyumda daha çizgiyi çekti, mahkemeye döndü ve herhangi bir genişlemeyi önleyerek kazandı.

Güney Florida’da birkaç seçeneği olan IMG, Dolphins’in sahibi Stephen Ross ile bir anlaşma yaptı. Her Mart ayında Hard Rock Stadyumu’nun köşesine geçici bir tenis arenası yerleştirmeyi ve otoparkına iki düzineden fazla kortla birlikte kalıcı bir tribün inşa etmeyi kabul etti.

Sevilen bir gece kulübünün tenis versiyonu gibi hissettiren bant kutusu stadyumuyla Crandon Park cazibesinin zıt kutuplarıydı. Roger Federer mutlu değildi.

Turnuvanın son yılında 2018’de, “Dürüst olmak gerekirse, Key Biscayne’den uzaklaşmak şu anda pek iyi hissettirmiyor,” dedi.

Beş yıl sonra, Yunan yıldız Stefanos Tsitsipas, hâlâ eski mahallenin hasretini çeken ve ana kort için stadyum içinde stadyum, otoparka dönüştürülmüş MacGyver tenis kompleksi gibi yeni düzene uyum sağlamaya çalışanlardan biri. Futbol stadyumunun boşluğu veya yaklaşan bir F1 yarışının inşaatı ortaya çıkmasın diye, hepsinde “yukarı bakma” niteliği olabilir.

Tsitsipas, 16. turda Rusya’dan Karen Khachanov’a yenilmesinin ardından, “Yılın ruhsuz olduğunu söyleyebileceğim çok az turnuvasından biri,” dedi. “Sıfır havası, sıfır enerjisi var.”

Burada çeyrek finali geçemeyen Tsitsipas, Miami’yi bir tenis destinasyonu olarak sevdiğini ancak tenis turnuvalarının, oyuncuların ve taraftarların spor tarihiyle bağlantı kurabilecekleri mekanlarda düzenlenmesi gerektiğine inandığını söyledi. “Bahse girerim herhangi bir oyuncu yine de Key Biscayne’de olmayı seçer” dedi.

Herkes değil. Dünyanın 1 numarası ve son şampiyonu Carlos Alcaraz, yeni yerin büyük bir hayranı.

Alcaraz, Salı günü Tommy Paul’ü düz setlerde yendikten sonra, “Bir tenis kortu her zaman aynı büyüklüktedir,” dedi. “Burada harika hissediyorum.”

Genişletilmiş alanlar ve Miami’nin kuzeyindeki ve batısındaki sakinlere daha kolay erişim, katılımın 2019’da Key Biscayne rekorundan 62.603 daha fazla olan 388.734’lük bir rekora ulaşmasını sağladı. Turnuva bu rekoru bu yıl kırabilir. IMG’nin tenis etkinliklerinden sorumlu kıdemli başkan yardımcısı Joshua Ripple, turnuvanın yeni sitede mali açıdan çok daha başarılı olduğunu ve oyunculara olanaklarla dolu bir iş yeri sağlayabileceğini söyledi.

“Daha çok nereye gittiğin, kasabanın ne kadar havalı olduğu ve ben ve arkadaşlarımın nerede yemek yiyebileceğimizle ilgiliydi” dedi. Şimdi, dedi, çok sayıda antrenman sahası, çok sayıda top, sahada iyi yemek, büyük bir spor salonu ve uygun ulaşım.

IMG, Hard Rock’ta Key Biscayne’de 25 yerine 50 gösterişli kurumsal süit satabilir ve Crandon Park’taki 32 dönüm ile karşılaştırıldığında 75 dönümlük ayak izi, 100.000 fit karelik pop-up perakende ve festival alanına izin verdi. IMG’nin ana şirketi Endeavor Co.’nun başkanı Mark Shapiro, bunu havuz hariç “bir günlük parti” olarak nitelendirdi.

2018’den beri turnuvanın direktörü olan eski profesyonel James Blake, artık oyuncu isteklerine evet demek için daha fazla fırsatı olduğunu söyledi. Yerinde buz banyoları. Özel masaj odaları. İlk sekiz oyuncu ve son şampiyonlar için özel süitler. Genişleyen bir kurtarma odası. Futbol sahasında oyuncular ve arkadaşları için gölgeli koltuklar, ayrıca mısır deliği ve smaç top. Hatta duş başlıkları bile NFL sporcularını ve Daniil Medvedev ve Alexander Zverev gibi uzun boylu tenis oyuncularını barındıracak kadar yüksek.

Bir maçtan uzun süre sonra odadaki küveti doldurmak için otelin buz makinesinden gelen kovaları doldurur. Veya yeterli oturma yeri olmayan bir oyuncu yemek alanı.

Blake, “Burada büyümek için yer var,” dedi. “Crandon Park’a bir kişi daha koyarsanız Armageddon olacakmış gibi hissettim.”

Yine de, Crandon Park’ın çekiciliği hâlâ devam ediyor.

Çarşamba sabahı geç saatlerde ABD Açık finalisti Leylah Fernandez’in babası Jorge Fernandez, kendisi de profesyonel olmaya çalışan diğer kızı Bianca ile Crandon’daki en sevdikleri kortlarda yaptığı antrenmandan sonra bir arabaya yükleniyordu. Park, Hard Rock Stadyumu’ndaki aksiyondan uzak bir dünya.

Eski ve yeni turnuva siteleri sorulduğunda “Karşılaştırma yok” dedi. “Plaja sahipsiniz, golf sahasına sahipsiniz, şehir merkezine yakınsınız.”

Federer ve Rafael Nadal’ın 2004’te ilk maçlarını oynadıkları (Rafa kazandı) eski Crandon Park stadyumunun içinde iki orta yaşlı yerli maç oynuyordu. Federer ve Nadal değillerdi ve bunun hiç önemi yoktu.

Her yıl Aralık ayında BBC, İngiltere’nin en uzun süredir devam eden yayın geleneklerinden birine bir program akşamı ayırır. Yılın Sporcusu Ödülü ilk olarak 1954’te verildi; neredeyse yetmiş yıl sonra, ülkenin spor bilincinde bir demirbaş olarak hala güçlü bir hal alıyor.

Oyların artık kartpostal ile gönderilmediği bir dönemde, ödülde biraz tuhaflık olduğunu hissetmek mümkün. Kriterler hoş bir şekilde opak: Geçen yıl İngiliz forvet Beth Mead, kriket süperstarı Ben Stokes’u ve İngiltere’nin Olimpik curling takımının kaptanı Eve Muirhead’i yendi. Başarılarının nasıl karşılaştırılması gerektiği tam olarak belli değil.

Yine de ödülün varlığı zararsız, hatta biraz tatlı. Ne de olsa yıllarını zanaatlarına adamış sporculara hak ettikleri bir kutlama yapmak için bir şans. Daha büyük bir sorun, uyguladığı kültürel ağırlıktır: Törenden önceki aylarda, herhangi bir spor başarısını yalnızca ödülün hedefini nasıl etkileyebileceği ışığında sunma eğilimi vardır.

Formula 1 dünya şampiyonluğunu kazanan Lewis Hamilton veya ABD Açık’ta Emma Raducanu veya Tour de France’da bir İngiliz bisikletçi: Bu, onların yılın spor kişiliği olmak için favori oldukları anlamına mı geliyor? Gerçek sporların kendileri elemelerden başka bir şeye indirgenemez.

Bu sezon Jude Bellingham ile sözleşme imzalama yarışının benzer bir havaya büründüğü zamanlar oldu. Borussia Dortmund’un orta saha oyuncusu Bellingham ile ilgili tasarımlara sahip futbol kulüplerinin kampanyaları, genellikle kupa kazanma veya Şampiyonlar Ligi’ne katılma girişimleri olarak değil, bunun yerine 19 yaşındaki çocuğun yeni evi olarak hizmet verecek seçmeler olarak ele alındı.

Birkaç ay önce, üç ana yarışmacı arasında seçim yapmak için çok az şey vardı. Real Madrid ihtişam, Luka Modric ve kıskanılacak bir Şampiyonlar Ligi kupaları sunuyor. Manchester City, beş yılda rakipsiz bir servete, Pep Guardiola’ya ve dört Premier Lig şampiyonluğuna sahip. Liverpool, Jürgen Klopp’a ve Steven Gerrard’ın anısına sahipti ve 2019’dan beri mevcut olan tüm büyük ödülleri aldı.

Ancak bu sezon, denklemin şartlarını önemli ölçüde değiştirdi. Real Madrid ve Man City her zamanki gibi sorunsuz yol almaya devam ettiler ama Liverpool çöktü. Klopp’un takımı bu sezon 2018-19, 2019-20 ve 2021-22’nin toplamından daha fazla Premier Lig maçı kaybetti. Deplasmanda sadece üç kez kazandı.

Şampiyonlar Ligi’nden Real Madrid’e karşı sızlanarak ayrıldı ve rekabete geri dönme umutları tamamen azalıyor. Liverpool şu anda altıncı sırada, son eleme yuvasında Tottenham’ın yedi puan gerisinde. İyi haber şu ki, önümüzdeki hafta bu farkı kapatmaya çalışacak üç maç olacak. Kötü haber mi? City, Chelsea ve Arsenal’e karşılar.

Liverpool’un hızlı, öngörülemeyen düşüşüne çeşitli faktörlerin katkıda bulunduğu belirlendi – yorgunluk, yaralanma, öngörülebilirlik, zamanın acımasız yürüyüşü – ancak tezahür etme şekli basit teşhise meydan okuyor.

Savunmaya, orta sahaya ya da herhangi bir nedenle sadece Trent Alexander-Arnold’a parmakla işaret etmek için iyi bir ısırık yaptı, ancak gerçek şu ki, Liverpool’u beş yılda üç Şampiyonlar Ligi finaline götüren sistem; otuz yıldaki ilk Premier Lig tacının yanı sıra karmaşıktı ve iç içe geçmişti.

Takımın bir yönü hapşırdığında, geri kalanı soğuk algınlığına yakalanır: Liverpool’un savunması savunmasız görünüyor çünkü orta sahası çalışmayı durdurdu. Ancak orta sahası hücumda etkili baskı yapmadığı için sıkıntı yaşıyor. Tıpkı bir zamanlar akıcı bir konserde işe yaradığı gibi, Klopp’un ekibi birlikte durma noktasına geldi ve hızlı bir başlangıç ​​yapmak için denediği her şey başarısız oldu.

Çoğu kişi için çözüm ortada. Liverpool, sezonun büyük bir bölümünü kadrosunu elden geçirmesi gerektiği söylenerek geçirdi. En acil olarak, yaşlanan orta sahasını güçlendirmesi gerekiyor. Bu amaçla Mason Mount’ın Chelsea ile olan sözleşme görüşmelerini izliyor. Kulübün ayrıca Wolves ve Portekiz oyuncusu Matheus Nunes ile uzun süredir devam eden bir ilgisi var.

Yine de evrensel olarak, anahtarın Bellingham olduğu konusunda ortak bir fikir birliği var. Liverpool’un transferi için yarışı kazanma ihtiyacı, muhtemelen 130 milyon doları aşan maliyeti, bunu yapma şansıyla ters orantılı olarak arttı.

Bu, gerçekte, aşırı basitleştirmedir. Kısmen bunun nedeni, ekiplerin kısa sürede “yeniden kurulabileceği” fikrinin bir efsane olmasıdır. Ne Alex Ferguson ne de Arsène Wenger, yakın İngiliz tarihinde birden fazla harika takım kurmalarıyla tanınan iki koç, bir gecede her şeyi değiştirmedi. Devrime değil, evrime adadılar. Yeni Liverpool hangi formu alırsa alsın, Klopp’un yenilenen takımında büyük olasılıkla hâlihazırda Anfield’da olan yedi veya sekiz oyuncu yer alacak.

Ancak daha da önemlisi, tıpkı Liverpool’un entropisinin tek bir izole faktöre kadar izlenemeyeceği gibi, bir oyuncuyu transfer ederek veya takımın bir bölgesini güçlendirerek de ele alınamaz.

Klopp’un himayesi altında kulüp, daha büyük finansal kaynaklarla kutsanmış Chelsea ve Manchester United gibi rakipleri de dahil olmak üzere rakiplerinin büyük bölümünü geride bırakmayı başardı ve üstünlük birikimi nedeniyle Manchester City’ye ayak uydurabildi.

Liverpool’un daha akıllı bir veri departmanı vardı. Özellikle maaşlar için para harcadı, ancak her doları değerlendirdi. Beslenme, taç atışları ve penaltı atışlarının psikolojisi hakkında daha çok düşündü. Hepsini, nasıl oynamak istediğine dair net bir fikre sahip, ne tür oyunculara ihtiyacı olduğunu ve ne yapabilmek için onlara ihtiyacı olduğunu bilen bir koç altında birleştirdi.

Yavaş yavaş, sonra aniden, bu kenarlar köreldi. Liverpool’un yerel ve uluslararası rakipleri, kulübün elde ettiği her marjinal kazancı geçersiz kılmaya çalıştı. Bazı alanlarda şüphesiz hala pazar lideridir, ancak bileşik avantaj çok daha küçüktür. Pek çok takım işe alım stratejilerini keskinleştirdi veya verilere yatırım yaptı veya oyunun en küçük ayrıntılarıyla daha fazla ilgilenmeye başladı. (Ve yapmadıkları durumlarda, bazı durumlarda aradaki farkı para oluşturmuştur.)

Aynı zamanda, Liverpool’un netlik duygusu bulandı. Klopp’un “heavy metal” bir koç olarak imajı – kesinlikle şimdi pişman olması gereken bir ifade – bir süredir modası geçmiş durumda. Liverpool’u daha kontrollü, daha güvenli bir takıma dönüştürmeye çalıştı. Sonuç, zaman zaman, iki tabur arasında sıkışıp kalmış, eski halinden yola çıkmaya kararlı ancak ne olması gerektiğinden henüz emin olmayan bir takım olmuştur.

Bellingham ne kadar yetenekli olsa da, bu sorunları tek başına çözemez. Liverpool’u rekabetçi yapan şey sadece ekibindeki yetenek değildi; kulübün o kadroyu bir araya getirme şekli, ondan nasıl oynamasını istediği, başarılı olmaları için en iyi platformu sağlamak için attığı tüm o fark edilmeyen adımların kümülatif etkisiydi.

Rekabet göz önüne alındığında, Klopp altında elde ettikleri ve şimdiye kadar yaptıkları bir geçit töreni, Liverpool’u Bellingham için Manchester City veya Real Madrid’den daha çekici kılmak için yeterli olmayacaktır. Geleceğini inşa etmeyi planladığı oyuncuyu güvence altına almaksa, bundan sonra ne olacağını bildiğine onu ikna etmesi gerekir.

Makinelerin Ölümü

Bir oyuncunun ani bir gösterişten keyif aldığını görmenin her zaman yüreklendirici bir yanı vardır, spot ışıklarından uzaklaşmak için harcanan bir kariyerin ardından gecikmiş bir tanınma elde edilmiştir. Yeteneğin her zaman bir hediye olmadığını hatırlatır. Ödül de olabilir.

Joselu, kesinlikle bu özel tarife uyuyor. Şu anda 33 yaşında ve son on yılını çalışkan, oldukça “orta masa” olarak tanımlanabilecek çeşitli takımlar için biraz sıra dışı bir forvet olarak geçirdi. Ancak geçen hafta, belki de ülkesini temsil etme umudunu yitirdikten çok sonra, İspanya milli takımına çağrıldı.

Formda, elemelerin ilk turunda Norveç ve İskoçya’ya karşı oynadığı maçlar tartışmalı olmamalıydı: Joselu, bu sezon mücadele eden bir Espanyol takımı için 22 maçta 12 gol attı. İspanya ile şansını, ülkenin yeni atanan teknik direktörü Luis de la Fuente’deki beklenmedik romantik galibiyet serisi yüzünden değil. Bunu hak edecek kadar şey yaptı.

Yine de bu, İspanyol futbolu için mutlaka iyi hissettiren bir hikaye olduğu anlamına gelmez. İskoçya’ya karşı seçilen de la Fuente takımı – İspanya’nın yaklaşık yirmi yılda bir elemede üçüncü yenilgisiyle sonuçlanan bir maç – aynı derecede habersiz 29 yaşındaki David García’yı da içeriyordu. 35 yaşındaki Iago Aspas yedek kulübesinden çıktı. Bunun eski bir İspanya takımı olmadığını öne sürmek, İskoçya’nın başarısını küçümsemek değildir.

Aynı şey, başka bir geç gaf yapan Niclas Füllkrug liderliğindeki ve evinde Belçika tarafından usulüne uygun bir şekilde mağlup edilen Almanya ve son forvet oyuncusu 23 yaşındaki Tigre’yi bulmak için Arjantin’i ezip geçmek zorunda kalan İtalya için de söylenebilir. Mateo Retegui. Avrupa’nın üç büyük gücü birdenbire oyuncu havuzlarının biraz zayıf olduğunu fark etti.

İtalya’nın durumunda, bu yeni bir şey değil: Ülke, büyük ölçüde Serie A takımlarının 30. doğum gününü görmemiş herkesin hala bir bebek olduğuna inanma eğiliminde olması nedeniyle, uzun süredir genç oyuncular yetiştirmek için mücadele ediyor.

Yine de, İspanya ve Almanya’nın sorunsuz, güvenilir yetenek üretim hatları kurduğundan beri uzun sürmedi. Her iki ülke de gençlik üretimini sanayileştirdiği için etkili bir şekilde övüldü. Şimdi her ikisi de kendilerini, ilk takımları olmasa da kadrolarını giderek artan bir şekilde Joselu, Aspas ve Füllkrug gibi oyuncularla doldururken buluyorlar: ötesine geçmeleri gereken türden kalfalar.

Bunun neden olabileceğine dair acil bir açıklama yok. Belki de genç oyunculara şans vermenin önünde bir engel vardır. Belki de yerel ligleri ithalata çok bağlı. Belki de övülen akademileri identikit oyuncularını çıkarıp başka yerlerde boşluklar bırakıyor. (Olasılık, biraz rastgele şansla birleştiğinde, üçünün de bir karışımı olmasıdır.)

Sonuçlar biraz daha net. Kıtanın üç geleneksel gücü eskisi gibi değil. Bunun yalnızca geleneksel akranları – özellikle İngiltere ve Fransa – üzerinde değil, aynı zamanda devlerin gölgeleri biraz gerilediğinde aniden nefes alacak küçük bir alan bulabilecek İskoçya gibi daha küçük ülkeler üzerinde de bir etkisi var.

En Büyük Macera

Hervé Renard, uluslararası futbolun yalnızca daha az göze çarpan köşelerinin üretebileceği figürlerden biri. Mükemmel şekilde preslenmiş, parlak beyaz ve çoğu zaman neredeyse beline kadar kesik olan gömleklerini giyiyor. Saçları uzun, yüzü bronz ve beklenmedik yerlerde ortaya çıkma eğilimi var: Zambiya, Fildişi Sahili, Suudi Arabistan. O, esasen insan biçimindeki “swashbuckling” sıfatıdır.

Ayrıca, olduğu gibi, yaptığı işte iyidir. Önce Zambiya’yı, ardından Fildişi Sahili’ni Afrika’nın şampiyonu yaptı. Fas’ı 2018 Dünya Kupası’na yönlendirdi. En son dinamik, büyüleyici bir Suudi tarafını Arjantin’e karşı erkekler Dünya Kupası tarihindeki en dikkat çekici sonuçlardan biri olan bir zafere yönlendirirken görüldü.

En yeni işi farklı bir düzende. Renard’ın bu hafta, Fransa kadın milli takımının teknik direktörü olarak yıllardır popüler olmayan Corinne Diacre’nin halefi olduğu onaylandı. Yüzeyde, görevi zahmetli. İlk olarak, selefi tarafından yabancılaştırılan oyuncu grubunu uluslararası sahaya geri dönmeye ikna etmesi gerekiyor. Ardından, dünyanın en iyi takımlarına meydan okuyacak kadar tutarlı bir taraf oluşturması gerekiyor. Bunu yapmak için üç buçuk ayı var ya da al.

Potansiyel ödül olsa da, buna değer. Fransa, dünyanın en iyi iki kadın kulübü takımına ev sahipliği yapmaktadır. Grace Geyoro, Marie-Antoinette Katoto ve Kadidiatou Diani’de – Amandine Henry, Wendie Renard ve ikizler Delphine ve Estelle Cascarino’dan bahsetmiyorum bile – şimdi, en azından teoride, gezegendeki en iyi oyunculardan bazılarına sahip.

Teknik direktör Renard, ülkenin parçalanmış takım ruhunu onarabilirse, tüm bu yetenekleri inandırıcı bir birime dönüştürebilirse, Diacre’ın sürekli olarak başarısız olduğu yerde başarılı olabilirse ve oyuncularının potansiyellerini gerçekleştirmeleri için bir platform sağlayabilirse, o zaman var. Fransa’nın Dünya Kupası için gerçek yarışmacılar olarak İngiltere, ABD ve Almanya ile rekabet etmesini durduracak hiçbir şey yok. Renard, kariyerini bir meydan okuma arayışı içinde dünyayı dolaşarak geçirdi. Mirasını mühürleyebilecek macerayı evinde bulmuş olabilir.