Gün: 7 Haziran 2023

Bu Makaleyi Dinle

BAMBLE, Norveç – Oslo’nun yaklaşık 110 mil güneyinde, çam ve huş ağaçlarıyla çevrili bir otoyol boyunca, parlak bir benzin istasyonu, elektrikli araçların hüküm sürdüğü bir geleceğe bir bakış sunuyor.

Teksas’ta başlayan bir perakende zinciri olan Circle K tarafından işletilen servis alanında şarj cihazlarının sayısı benzin pompalarından çok daha fazla. Yaz hafta sonları, Oslo sakinleri kır evlerine kaçtıklarında, yeniden doldurma hattı bazen çıkış rampasında yedeklenir.

Mağazada çalışan Marit Bergsland, burger çevirmek ve popüler bir ikram olan tuzlu meyan kökü satın almak için yaptığı düzenli görevlere ek olarak, hayal kırıklığına uğramış müşterilerin şarj cihazlarına bağlanmasına nasıl yardımcı olacağını öğrenmek zorunda kaldı.

“Bazen sakinleşmeleri için onlara bir kahve vermemiz gerekiyor” dedi.

Geçen yıl, Norveç’teki yeni araba satışlarının yüzde 80’i elektrikliydi ve bu da ülkeyi pille çalışan mobiliteye geçişte öncü konuma getirdi. Ayrıca, elektrikli araç devriminin çevre, işçiler ve genel olarak yaşam için ne anlama gelebileceğini anlamak için Norveç’i bir gözlemevine dönüştürdü. Ülke, 2025 yılında içten yanmalı motorlu otomobil satışlarına son verecek.

Norveç’in deneyimi, elektrikli araçların bazı eleştirmenler tarafından tahmin edilen korkunç sonuçlar olmadan fayda sağladığını gösteriyor. Tabii ki güvenilmez şarj cihazları ve talebin yüksek olduğu dönemlerde uzun süre beklemek gibi sorunlar var. Otomobil bayileri ve perakendeciler uyum sağlamak zorunda kaldı. Geçiş otomobil endüstrisini yeniden düzenleyerek Tesla’yı en çok satan marka haline getirdi ve Renault ve Fiat gibi yerleşik otomobil üreticilerini marjinalleştirdi.

Ancak Norveç’in başkenti Oslo’da hava ölçülebilir şekilde daha temiz. Daha gürültülü benzinli ve dizel araçlar hurdaya çıkarıldığı için şehir de daha sessiz. Oslo’nun sera gazı emisyonları 2009’dan bu yana yüzde 30 düştü, ancak benzin istasyonu çalışanları arasında kitlesel işsizlik olmadı ve elektrik şebekesi çökmedi.

Bazı milletvekilleri ve şirket yöneticileri, iklim değişikliğiyle mücadeleyi acımasız bir fedakarlık gerektiriyormuş gibi gösteriyor. Sahipleri temsil eden Norveç EV Derneği genel sekreteri Christina Bu, “EV’lerde durum böyle değil” dedi. “Aslında insanların kucakladığı bir şey.”

Norveç, Ford Motor’un birkaç yıldır sahip olduğu yerli bir elektrikli araç girişimi olan Think’i desteklemek için 1990’larda elektrikli araçları teşvik etmeye başladı. Akülü araçlar, katma değer ve ithalat vergilerinden ve otoyol geçiş ücretlerinden muaf tutuldu.

Hükümet ayrıca, yalnızca 5,5 milyon nüfuslu ve neredeyse Kaliforniya kadar büyük bir ülkede çok önemli olan hızlı şarj istasyonlarının inşasına da sübvansiyon sağladı. Komşu İsveç merkezli Volvo Cars’ın CEO’su Jim Rowan, teşviklerin ve her yerde bulunan ücretlendirmenin birleşimi “tüm sürtüşme faktörlerini ortadan kaldırdı” dedi.

Politikalar, Norveç’i Amerika Birleşik Devletleri’nin on yıldan fazla önüne koydu. Biden yönetimi, Norveç’in 2019’da geçtiği bir kilometre taşı olan 2030 yılına kadar yeni araç satışlarının yüzde 50’sinin elektrikli olmasını hedefliyor.

Oslo’nun rıhtımını çevreleyen altı şeritli bir otoyoldan birkaç metre ötede, prefabrik bir barakanın çatısından metal borular çıkıyor. Bina, bir bisiklet yolundan ve bir yat limanından bir taş atımı uzaklıkta, yakınlaşan trafikten kaynaklanan kirliliği ölçer.

Elektrikli araç sahipliği arttıkça duman, astım ve diğer rahatsızlıklara neden olan yanan benzin ve dizelin yan ürünleri olan nitrojen oksit seviyeleri keskin bir şekilde düştü. Oslo’nun hava kalitesinden sorumlu baş mühendisi Tobias Wolf, nitrojen oksitlere atıfta bulunarak, “NOx sorununu çözmenin eşiğindeyiz” dedi.

Ancak kauçuğun yolla buluştuğu yerde hala bir sorun var. Oslo’nun havası, kısmen lastiklerin ve asfaltın aşınmasından kaynaklanan sağlıksız seviyelerde mikroskobik parçacıklara sahiptir. Şehirdeki kayıtlı araçların yaklaşık üçte birini oluşturan ancak trafiğin daha yüksek bir oranını oluşturan elektrikli araçlar, bu sorunu daha da kötüleştirebilir.

Pek çok Oslo sakini gibi bisikletle dolaşmayı tercih eden Bay Wolf, “İçten yanmalı motorlu arabalardan gerçekten çok daha ağırlar ve bu da daha fazla aşınmaya neden oldukları anlamına geliyor” dedi.

Bir başka kalıcı sorun: Apartman sakinleri, arabalarını fişe takacak yer bulmanın hala zor olduğunu söylüyor. Geçenlerde bir Oslo restoranının bodrum katında, yerel milletvekilleri ve bölge sakinleri konuyu tartışmak için toplandılar.

Oslo’nun çevre ve ulaşımdan sorumlu belediye başkan yardımcısı Sirin Hellvin Stav, etkinlikte şehrin daha fazla halka açık şarj cihazı kurmak istediğini, aynı zamanda sokakları daha güvenli ve yürüyüş ve bisiklet için boş alan yapmak için araba sayısını üçte bir oranında azaltmak istediğini söyledi.

Yeşiller Partisi’nin bir üyesi olan Bayan Stav, daha sonra verdiği bir röportajda, “Hedef, emisyonları azaltmak, bu nedenle EV’ler çok önemli, ama aynı zamanda şehri daha yaşanılır hale getirmek,” dedi.

Elektrikli araçlar, Oslo’nun karbondioksit emisyonlarını 2030 yılına kadar neredeyse sıfıra indirmeye yönelik daha geniş planının bir parçası. Tüm şehir otobüsleri yıl sonuna kadar elektrikli olacak.

Oslo ayrıca sera gazı emisyonlarının dörtte birinden fazlasının kaynağı olan inşaatı da hedefliyor. Kamu projelerine teklif veren müteahhitler, elektrik veya biyoyakıtla çalışan ekipman kullanırlarsa kazanma şansları daha yüksektir.

Geçen ay Oslo’nun işçi sınıfı mahallesindeki bir parkta, bir kazıcı dekoratif bir gölet yapmak için toprağı kazdı. Kalın bir kablo, ekskavatörü elektrik motorunu çalıştıran bir güç kaynağına bağladı. Daha sonra elektrikli bir damperli kamyon toprağı kaldırdı.

Normalde, yakındaki bir anaokulundaki çocuklar şekerleme yaptığında mürettebatın çalışmayı bırakması gerekirdi. Ancak elektrikli ekipman, çalışmanın devam edebilmesi için yeterince sessizdi. (Norveç’teki çocuklar hava izin verirse dışarıda kestirirler.)

Şehir inşaat projelerini yöneten Espen Hauge, müteahhitlerin dizel makineler yerine bulması zor elektrikli ekipmanları bu kadar çabuk değiştirmesine şaşırdığını söyledi. “Sıfır emisyon yapmanın imkansız ya da çok zor olduğunu düşündüğümüz bazı projeler, yine de sıfır emisyon ihalesini aldık” dedi.

Bayan Stav, Norveç’in çok fazla petrol ve gaz üretirken sera gazlarını azaltma çabasının ikiyüzlülük dediği şeyi kabul etti. Fosil yakıt ihracatı geçen yıl 180 milyar dolar gelir elde etti. Bayan Stav, partisinin petrol ve gaz üretiminin 2035 yılına kadar kademeli olarak durdurulması çağrısında bulunduğunu belirterek, “Bu kirliliği ihraç ediyoruz” dedi.

Ancak Norveç hükümeti petrol ve gaz üretimini geri çekmedi. Norveç Petrol ve Enerji Bakanlığı müsteşarı Amund Vik yaptığı açıklamada, “Avrupa’ya enerji güvenliği sağlayan üretimde veya geliştirme aşamasında olan birkaç sahamız var” dedi.

Başka yerlerde, Norveç’in elektrik şebekesi, daha fazla elektrik talebi olmasına rağmen iyi durumda. Ülkenin bol miktarda hidroelektrik enerjisine sahip olmasına yardımcı olur. Buna rağmen elektrikli araçlar, EV Derneği’nin hesaplamalarına göre elektriğe olan talebi ılımlı bir şekilde artırdı ve araç sahiplerinin çoğu, talebin daha düşük ve gücün daha ucuz olduğu geceleri arabaları şarj ediyor.

Şirketin genel müdürü Anne Nysæther, Oslo ve çevresine elektrik sağlayan Elvia’nın bazı yerlere yeni trafo merkezleri ve trafolar kurmak zorunda kaldığını söyledi. Ancak, “şebekenin çökmesiyle ilgili herhangi bir sorun görmedik” diye ekledi. ”

Oto tamircileri arasında işsizlikte de bir artış olmadı. Elektrikli araçlar, yağ değişimine ihtiyaç duymazlar ve benzinli arabalara göre daha az bakım gerektirirler, ancak yine de arızalanırlar. Ve yıllarca bakım gerektirecek çok sayıda benzinli araba var.

1980’lerden bu yana Oslo’daki bir Volkswagen bayisinde çalışan Sindre Dranberg, elektrikli araç akülerinin servisi için eğitim aldı. Geçiş yapmak zor muydu? “Hayır,” dedi, bir Volkswagen e-Golf’ün arızalı hücrelerini değiştirirken.

Elektrikli araçlar diğer sektörlerde istihdam yaratıyor. Oslo’nun 88 kilometre güneyindeki Fredrikstad’da eski bir çelik fabrikası, pil geri dönüşüm merkezine dönüştü. Bazıları çelik fabrikasında çalışan işçiler de dahil olmak üzere işçiler pil paketlerini söküyor. Daha sonra bir makine, lityum, nikel, kobalt, manganez ve grafit gibi önemli bileşenleri içeren siyah bir kütleden plastik, alüminyum ve bakırı ayırmak için paketleri parçalıyor.

Hydrovolt’un sahibi olduğu fabrika, şirketin Avrupa ve Amerika Birleşik Devletleri’nde inşa etmeyi planladığı birkaç fabrikadan ilki. Şimdiye kadar geri dönüştürülecek pek bir şey yok, ancak sonunda geri dönüştürülen piller madencilik ihtiyacını büyük ölçüde azaltabilir.

Alüminyum üreticisi Norsk Hydro ve Northvolt’un ortak girişimi olan Hydrovolt’un CEO’su Peter Qvarfordt, “Halihazırda üründe bulunan aktif malzemeyi alıp yenilerini yaratabilirsek, o zaman bir kısayol yaratırız” dedi. yapıcı

İşi hakkında endişelenmesi gereken biri varsa, o da araba satıcılarıdır. Benzinli ve dizel araçların showroomlardan neredeyse tamamen kalkması sektörü yeniden düzenledi.

Moller Mobility Group, geçen yılki 3,7 milyar dolarlık satışı ve İsveç ve Baltık ülkelerindeki bayilikleri ile uzun süredir Norveç’in en büyük otomobil perakendecisi konumunda. Moller’in Oslo mağazası ID.4 ve ID.Buzz gibi elektrikli Volkswagen’lerle dolu. Sadece birkaç içten yanmalı araba var.

Road Information Council’e göre Tesla, Norveç’te Volkswagen’i büyük ölçüde geride bırakarak pazarın yüzde 30’unu alırken, Volkswagen ve onun Skoda ve Audi markaları için yüzde 19’a kıyasla pazarın yüzde 19’unu kapıyor.

BYD ve Xpeng gibi Çinli şirketlerin elektrikli otomobil satışları da artıyor. Bu model Avrupa’nın başka yerlerinde ve Amerika Birleşik Devletleri’nde kendini tekrar ederse, bazı yerleşik otomobil üreticileri ayakta kalamayabilir.

Moller Mobility’nin CEO’su Petter Hellman, müşterilerin onlara güvenmesi ve kapsamlı hizmet ağlarına sahip olmaları nedeniyle geleneksel markaların zemin kazanacağını tahmin etti. “Ama açıkça” diye ekledi, “Tesla sektörü sarstı.”

Norveç hükümetine ait bir petrol şirketine ait benzin istasyonlarını satın alan Circle K, ABD ve Avrupa’daki elektrikli otomobil sahiplerine nasıl hizmet vereceğini öğrenmek için ülkeyi kullanıyor. Şu anda Montreal yakınlarındaki bir şirket olan Alimentation Couche-Tard’a ait olan zincirin Kuzey Amerika’da 9.000’den fazla mağazası var.

Circle K yöneticisi Guro Stordal, her biri kendi yazılımına sahip düzinelerce araç markasıyla çalışan şarj altyapısı geliştirmek gibi zor bir göreve sahip.

Elektrikli araç sahipleri, şarj etmek bir benzin deposunu doldurmaktan daha uzun sürdüğü için Circle K’de daha fazla zaman geçirme eğilimindedir. Bu gıda satışları için iyi. Ancak benzin önemli bir gelir kaynağı olmaya devam ediyor.

Circle K’nin küresel e-mobilite başkanı Hakon Stiksrud, elektrikli araçlar için “Bunu bir fırsat olarak görüyoruz” dedi. “Ancak bu fırsatları yakalayamazsak, bu hızla bir tehdit haline gelir.”

Tally Abecassis tarafından üretilen ses.

Yaza bakarken, Vincent Kompany alışılmadık bir bölgeye girdiğini fark etti.

Tüm kariyerini nefes almak için zar zor bir anla geçirmişti. Lig maçları, kupa maçları, Avrupa maçları, uluslararası maçlar üst üste yığılmıştı. Yazlar, büyük turnuvalar ile enerji tüketen, dünyayı dolaşan sezon öncesi turlar arasındaki kısa boşluğa sıkıştırılmıştı.

Bir menajer olarak Kompany’nin yazları daha da telaşlıydı. Şaşırtıcı olmadığından değil: Premier Lig’den İngiltere’nin ikinci kademesine yeni düşmüş olan Burnley’i anavatanı Belçika dışındaki ilk baş antrenörlük görevi olarak seçmişti. Şampiyona gururla, özür dilemeden, neşeyle meşakkatli, kendini bir dayanıklılık etkinliği olarak tanımlayan bir yarışma. Kompany, “Adını söylemek bile yorucu,” dedi.

Ve böylece kanıtlamıştı. Dışarıdan, Kompany ve Burnley her şeyi oldukça kolay göstermişti. Kulüp, bir ay kala yükselmeyi kesinleştirerek Premier Lig’e hemen dönüşü onaylamıştı. Kampanyayı 100’den fazla puanla sonlandırdı. Ancak Kompany’ye göre bu bir yanılgıydı. “Bu lig acımasız” dedi.

Kanıt olarak fikstür listesine işaret etti: 39 haftaya sıkıştırılmış 46 lig maçı ve sezon 5 Mayıs’ta sona ermişti. “Ve Dünya Kupası için bir aylık tatilimiz vardı” dedi. Ona göre terfinin en değerli ödülü, getirdiği zenginlik değil, tüm bunları bir daha yaşamak zorunda kalmama ihtimalidir.

Kompany, “Premier Lig’den çıkmak, ona geri dönmek için en iyi motivasyon” dedi.

Bütün bunlar elbette tam da tahmin ettiği gibi olmuştu. Sorun, hareket durduğunda ne yapılacağını bulmaktı. Burnley’nin Şampiyona’daki son maçı ile gelecek sezonun Premier Lig’deki ilk maçı arasında üç ay olacaktı – Kompany’nin daha önce yaşadığından çok daha uzun bir ara. Birdenbire çok fazla zaman vardı.

Bulduğu çözüm – kendi itirafına göre daha önce hiç denemediği bir şey – aslında oyuncularına iki sezon öncesi vermekti. Portekiz’deki bir eğitim kampının her iki tarafında iki dilim tatil yapacaklardı, yeniden şarj olmalarına izin vermekle keskinliklerinin körelmesine izin vermemek arasında bir denge bulma girişimi.

Yine de vaaz ettiği şeyi tam olarak uygulamadı. Sezonu, Şampiyona programının sonuçlanmasıyla bitmedi. 10 aydaki ilk boş haftasonunda dört maça katıldı: üçü Premier Lig’de, şimdiden gelecek sezon için rakibi belirlemeye başladı ve biri İngiltere’nin dördüncü kademesindeki Salford’da.

Bir mükemmeliyetçinin ayrıntılara verdiği önem ile takıntılı bir kişinin iş ahlakının bu birleşimi, karakteristik olarak Kompany’dir. Onunla, özellikle Manchester City’de oynayanların en net hatırladığı şey buydu: odaklanma, sorumluluk duygusu ve çalışkanlık, belki de en iyi şekilde, onun çeşitli (ve büyük ölçüde garanti edilen) tüm maçları kaydetmesi gerçeğiyle özetlenebilir. adaletsiz bir hükümdar değildi) yüzbaşı olarak gerçek bir defterde topladığı para cezaları.

Ve yönetime geçişini – önce oyunculuk kariyerine başladığı ve bitirdiği kulüp olan Anderlecht’te ve ardından Burnley’de – çok doğal, çok açık ve kaderinde çok açık bir şekilde başarıya götüren şey buydu. Elbette, hangi oyuncuların iyi antrenörler olacağını kesin olarak tahmin etmek imkansızdır; Ancak Kompany oldukça güvenli bir bahis gibi görünüyordu.

Burnley’nin geçen yaz tek seçeneği ya da o zamandan beri tek teklifi olmadığı kesinlikle yeterince güvenliydi. Kompany’nin hiçbir düzeyde spekülasyona karışmama politikası vardır; Bu ay Burnley’nin eğitim tesisindeki bir röportaj sırasında telaşa kapıldığı tek zaman, konuyu tartışmama kararlılığının doğal açıklık eğilimine aykırı olduğu zamandı.

Ve böylece, geçen yaz bir dizi “gerçekten büyük kulübü” Şampiyona’da Burnley’e katılmak için geri çevirdiğini – dolayısıyla kendisinin bile “bir sürü aç köpekle kavga” olarak tanımladığı şeye katılmaya gönüllü olduğunu kabul ederken – o zamandan beri olanlardan hiçbir şekilde etkilenmeyecekti.

Neyse ki, diğerleri o kadar sağduyulu değil. Bu sesler, Tottenham’ın Antonio Conte’yi kovduktan sonra temasa geçtiğini söylüyordu. Görünüşe göre kalıcı olarak yeni bir menajer arayışında olan bir takım olan Chelsea de ona yaklaştı. Leeds, Jesse Marsch’ı kovduğunda onu yedek olarak gördü. Hepsine hayır dedi.

Bu yaz, şüphesiz, sadece Kompany’nin Burnley’i terfi ettirmesi nedeniyle değil, aynı zamanda bunun tarzı nedeniyle daha fazla teklif getirecekti. 10 aylık bir süre içinde kulübün tarzını tamamen yeniden şekillendirdi, yıllardır huysuz, savaşta sertleşmiş, sade bir tarzla tanımlanan bir takımı alıp onu gençlik, yetenek ve coşkuyla doldurdu.

Kompany, “Burnley’i tanımlayan değerler üzerine inşa ettim” dedi. “Kültür, stilden farklıdır. Burnley daha önce neydi? Çalışkan, cesur, sert. Oyuncularıma söylüyorum ki artık en büyük takım olmayabiliriz ama yine de en sert, en zeki, en cesur olabiliriz. Oyunumuzun bir sıkıntısı var. Bu değişmedi. Bir Burnley oyuncusu olmanın ne demek olduğunu anlamasalardı, sahip olduğumuz yetenekli oyunculara sahip olamazdık.”

Bunu tam olarak göründüğü gibi bir dönüşüm olarak görmeyebilir, ancak yine de etkileyici bir çalışma bütünüdür. Bunu başka bir yerde kazançlı bir teklife dönüştürmek yerine – Spurs işi hala müsait ve Chelsea’ninki şüphesiz birkaç hafta içinde tekrar ortaya çıkacak – Kompany, sezonun bitiminden hemen önce Burnley ile yeni bir beş yıllık sözleşme imzalamayı seçti. .

Alışılmışın dışında, belli belirsiz sapkın bir karardı. Elit futbol, ​​sonsuza dek ilerleyen bir köpekbalığıdır. Oyuncular gibi menajerler de daha büyük, daha iyi şeyleri ortaya çıktıkları anda kavramaları gerektiğine inanmaya şartlandırılmışlardır.

Bu kesinlikle Kompany’nin anıydı. O sadece 37 yaşında – yönetim standartlarına göre bebeklik döneminde – ve çıraklık dönemini tamamlamıştı. Şimdi, birçok kişinin onun nihai, kaçınılmaz kaderi olduğunu varsaydığı şeye doğru bir basamak daha tırmanmanın zamanı gelmişti: Pep Guardiola, kenara çekilmeyi seçtiğinde Manchester City’nin menajeri olarak onun yerini almak.

Kompany’nin bunun yerine beklemeyi seçmesi, kısmen Burnley’deki hiyerarşiyle olan ilişkisine – “İnsanlara güveniyorum” – ve başarılması gereken geriye kalan şeye duyduğu heyecana atfedilebilir. Oyunun ekonomik gerçekliği, örneğin Burnley ile Premier Lig’i kazanmasını imkansız hale getirebilir, ancak takımının, bu kulübün henüz zirveye çıkmadığından emin. “Hala tavanımızdan gerçekten çok uzaktayız” dedi.

Bununla birlikte, kalma kararı çoğunlukla, hızın ilerlemeyle karıştırılmaması gerektiğine olan inancına bağlıdır. Kompany, futbolun koçlar için çok az “iyi ortam” sunduğunu, gereksiz müdahalelerden veya moral bozucu birkaç haftanın ardından gelebilecek ani, çılgın ruh hali değişimlerinden endişe duymadan yeteneklerini bileyebilecekleri ve yöntemlerini tanımlayabilecekleri yerler sunduğunu biliyor. .

Burnley’de bir tane bulduğunu hissediyor. “Doğru insanlarla birlikteysem, bu büyük bir avantaj” dedi. Devam etmek, çoğu kişinin genel yön olarak gördüğü şekilde ilerlemek, yönetimi aşılması gereken bir dizi zorluk ve geçilmesi gereken seviyeler olarak ele almak, göründüğü gibi hızlandırıcı olmayabilir. Hareketsiz durmak, gitmek istediği yere varması için daha iyi bir garanti olabilir.

“Koçluk açısından aklımdaki tek hedef, en iyisi olmaktır” dedi. “Yol, oraya ne kadar çabuk ulaştığım değil. Adımlar ne olursa olsun en iyisi olmak istiyorum ve bu sonuç hayatın her alanında zaman alıyor.” Belki de en iyi denklem olarak düşünülse de, onun zihninde bu “evrensel bir tarif”.

Kompany’nin yönetim için bir yeteneği ve yeteneği olduğu açık. Burnley’deki çalışması bunu kanıtlıyor. Ancak yetenek sadece ilk adımdır. “Zaman ve çabayla yeteneği kaliteye dönüştürüyorsunuz” dedi. İkincisi konusunda asla kısa olmadı. Tüm kariyerine damgasını vuran şey buydu. Bir kez olsun, eskisine de sahip olduğunu hissediyor. Zamanı var ve onu almaya hazır.

Stefano Pioli tam olarak tanımlayamasa da bunu hissedebiliyordu.

Mümkün olan en güzel şekilde, Pioli bir futbol menajeri olarak blok çevresinde birkaç yolculuk yaptı. 57 yaşında, İtalyan futbolunun değişken, kaprisli dünyasında yirmi yıldır koçluk yapıyor. AC Milan’daki şu anki işi, kariyerinin 13. işi. Bugünlerde onun için yeni sayılan çok az şey var.

Milan’ın geçen ay Napoli’ye karşı oynayacağı Şampiyonlar Ligi çeyrek finaline giden ve onu çevreleyen birkaç hafta farklıydı. Onun için ne olduğunu belirlemek oldukça zor. Sadece stadyumdaki atmosferde değil – Pioli bunu benzersiz olarak adlandırdı – aynı zamanda kulübün iç kutsal alanlarına da nüfuz eden bir enerjide tezahür etti.

Sonunda bunu bir tür kurumsal kas hafızası olarak anlamaya başladı. Uzun bir süredir Milan’ın hediyesi, kulübün geçmişine biraz değersiz geldi. Milan, son yıllarda küçülen bir kulüp, neredeyse başka bir çağın kalıntısı gibi hissetti. Sadece Real Madrid, AC Milan’dan daha fazla Avrupa Kupası kazandı, ancak Milan 16 yıldır yarı finale çıkamadı. Bu, teknik olarak tam bir nesil sayılmaz. Futbol zamanında Pleistosen de olabilir.

Sadece bir geri dönüş vaadi olsa da, her şeyi geri getirdi. Çoğu oyuncusu gibi Pioli için de bakir bir bölgeydi. Hayranlar, personel ve yönetmenler için – aralarında Paolo Maldini gibi görünen ve oyunculuk günlerinden yeni yaşlanmış gibi görünen yönetmenler – güven verici bir şekilde tanıdıktı.

Pioli, bir kütle olarak değil, bir güç olarak tezahür ettiğini söyledi. Napoli’ye karşı oynanan maçlarda, tarihin baskısının “bize daha fazla inanç, daha fazla güç, daha fazla inanç verdiğini” söyledi. Sürekli değişen karakter kadrosuyla bir futbol kulübünün, temeline kazınmış bir tür körelmiş hafızaya sahip olabileceği fikri, şiirsel bir fantezi değildir. “Var,” dedi Pioli. “Bu kulüp bu anlara, bu duygulara alışkın. Nasıl kahraman olunacağını biliyor.”

Milan için burası ait olduğu sahne. Geri dönüşü, bulanık ama son on yılın kargaşasında asla tam olarak kaybolmayan ihtişamının bir canlanmasını, restorasyonunu temsil ediyor. Pusuda yatan rakip bile – şehirdeki rakibi ve San Siro’daki şu anki ev arkadaşı Inter – eskiden olayların nasıl geri aktığına dair anıları getiriyor.

Kulüpler daha önce buradaydı: 2003’te yarı finalde ve 2007’de yine çeyrek finalde eşleştiler. Hepsi iç sahada ve deplasmanda olan ve yine de tam olarak aynı sahada oynanan dört maç, bir klasik olarak tanımlanabilir.)

Yine de rekabetin geri dönüşü, ne kadar az şeyin değiştiğinin değil, ne kadar değiştiğinin kanıtıdır. 2007’de Atina’da yedinci Avrupa Kupası’nı kazanma yolunda sahaya çıkan Milan, kulübün emperyal aşamasının son cisimleşmesiydi: Savunmada Maldini ve Alessandro Nesta, orta sahada Andrea Pirlo, önde Kaká ve Filippo Inzaghi. Yine de Silvio Berlusconi’nin kurduğu takımdı, ilk modern süper kulübün meyveleriydi: deneyimli, otoriter, inanılmayacak kadar göz alıcı.

Çarşamba günü San Siro’da ve ardından altı gün sonra Inter ile karşılaşacak olan Milan oldukça farklı. Milan’ın durgunluk dönemi – Berlusconi tarafından satıldığı, gizemli bir Çinli yatırımcı tarafından satın alındığı, aktivist bir koruma fonu tarafından kurtarıldığı ve sonunda bir Amerikan konsorsiyumu tarafından satın alındığı yıllar – tamamen bir yaklaşım değişikliğini gerektirdi.

Bir zamanlar kulübün antrenman tesisi olan Milanello, yaşlanan yıldızları birkaç yıl daha uzatma yeteneğiyle ünlüyken, şimdi odak noktası gençlik. Pioli’nin, 2021’de İtalya’da şampiyonluk kazanan takımının “tarihin en genç takımı” olduğunu – bir kereden fazla – büyük bir gururla belirtmesi. Milan’ın zirveye geri dönmesi en önemli şey. Ama oraya nasıl geldiği de önemli.

Özellikle Inter, Avrupa’nın bir avuç hedef kulübünden biri olarak uzun süredir sahip olduğu statüsünü terk etme fikrini reddederek, böyle bir odak değişikliğini onaylamayı reddetti. Inter’in CEO’su Giuseppe Marotta, oyuncuların Real Madrid, Paris St. .-Germain veya Premier Lig.

Milan ise tam tersine gerçeğe boyun eğdi ve hiyerarşideki yeni yerini kendi avantajına kullanmaya çalıştı. İlk olarak aktivist fon olan Elliott Investment Management ve şimdi de Gerry Cardinale tarafından desteklenen RedBird Capital olmak üzere birbirini izleyen sahipler altında, yeterince takdir edilmeyenleri ve gözden kaçanları bulup parlatarak onları parlaklaştırmaya dayanan, veri içeren bir yaklaşım benimsedi.

Orta saha oyuncusu Brahim Díaz, Real Madrid’in yedek oyuncu kadrosundan geldi. Çok yönlü Malick Thiaw, Almanya’nın ikinci kademesinden alındı. Defans oyuncusu Pierre Kalulu, Fransız kulübü Lyon’un ikinci takımında oynuyordu. Milan dünyanın değiştiğini kabul etti. Pioli, “Bir kulübün bir projesi olmalı” dedi. “Bizimki çok netti: Yetenekli genç oyunculara yatırım yapmak ve sonra onlara büyümeleri için zaman tanımak.”

Artık büyük ölçüde tertemiz giyinmiş bir amigo kız olan Zlatan Ibrahimovic ve yaşlanmayan Olivier Giroud kılığında, bir tutam yıldız tozu kalıntısı, eski ihtişamın hayaleti, ancak kadroya sağduyulu bir şekilde dağılmışlar ve kendilerine şu şekilde bir rol verilmiş: en azından kısmen, pastoral.

Pioli, “Kulüp bir karışım olmasını sağlamakta akıllıydı,” dedi. “Bu yüzden bu kadar kısa sürede bu kadar iyi sonuçlar alabildik. Bazen bir koç bir şey söyleyebilir ve bunun bir etkisi olur. Ama bazen bir takım arkadaşı, bir şampiyon olması da yardımcı oluyor. Bunların hepsi aynı amaç göz önünde bulundurularak yapılır.”

Bu amaç, geniş anlamda, bir restorasyon eylemi olmuştur. Çoğu kulüp için şampiyonluğu kazanmak yeterli olurdu. Yine de Milan, kimliklerini iç meselelerden çok kıtasal zaferlerden alan Real, Bayern Münih ve bir dereceye kadar Liverpool ile birlikte bu ince takım kategorisine ait. Şampiyonlar Ligi’nin yarı finalleri ve ötesi, Milan’ın tarihsel olarak kendini evinde hissettiği yerdir.

Burası bugünlerde çok farklı görünüyor elbette. Tüm artan çılgınlığa, Milano’da önümüzdeki hafta bir kazananın hepsini aldığı bir derbi ihtimalinin çalkantılı endişesine rağmen, her ikisinin de gümüş madalya için oynadığına dair genel kanı var. Kim kazanırsa kazansın, finalin ezici favorisi, diğer yarı finalde Real Madrid ve Manchester City karşılaşmasından çıkan takım olacak. 2003’te göründüğü kadar imkansız olan İtalyan futbolu artık zayıf durumda.

Ancak Pioli yılmaz. Ekonomik olarak, Serie A takımları artık Premier Lig’in küçük yavruları ile bile rekabet edemiyor: Milan, Ocak ayında İtalyan orta saha oyuncusu Nicolo Zaniolo’yu kovalarken Bournemouth tarafından daha az teklif verilmediğini fark etti. İtalya’nın parlaklığı soldu ve gücü azaldı. Bu Milano, Serie A’nın dünya üzerinde yükseldiği parlak günlerin bir tekrarı değil, onlar için bir cenaze törenine daha yakın.

Pioli, “Ama bu doğru olduğunda, yenilikçi olmalısınız” dedi. “Fikirlerle, kaliteli işlerle.” Gereklilik, dedi, buluşun anası olmuştur. “Bana göre değer biçilmeyen bir şampiyona haline geldi” dedi. “Birçok farklı fikir, farklı tarz, farklı oyun sistemlerine veya oyunları yorumlama biçimlerine sahip takımlar ve koçlarla birçok karşılaşma var.”

Bu da, yeni nesil İtalyan takımlarının finansal açığı kapatmaya başlamasına yardımcı oldu – kadroları, belki de küresel süper yıldızların yoklaması olarak hareket ettikleri günlerden azaldı.

Artık en iyi oyunculara sahip olmayabilirler. Bir zamanlar sahip oldukları parlaklığa sahip olmayabilirler. Parlak, sert ışıkta, AC Milan kadar büyük bir takım bir minnow gibi görünebilir. Ancak, Pioli’ye göre, kökleri ülke içinde karşılaştıkları çeşitli zorluklara dayanan bir “bilgiye” sahipler ve bu, Avrupa’nın toplayabileceği her şeye “hazır oldukları” anlamına geliyor.

“Calcio birkaç yıldır acı çekiyor” dedi. “Ama şimdi yeniden baş kahraman olmaya hazır.”