George A. Romero, 1977’de “George A. Romero: Röportajlar” kitabında toplanan çeşitli yayınlarla yaptığı birçok sohbetten birinde “Zombileri seviyorum” dedi. “Yaratıklara karşı anlayışlı olmalısın çünkü onlar hiçbir şey yapmıyorlar. Köpekbalıkları gibiler: Öyle davranmaktan kendilerini alamıyorlar.” Romero’nun zombileri sevmesinin iyi bir nedeni vardı; ona bir kariyer ve miras verdiler. 1968 yapımı “Yaşayan Ölülerin Gecesi”nde ölümsüzlerin maceralarını unutulmaz bir şekilde dramatize etti; bu, “ölü” döngüsündeki altı filmden ilkiydi (bu, 2010’daki son filmi “Survival of the Dead” ile devam etti). Bu filmlerden ikincisi, “Ölülerin Şafağı”, 45 yıl önce bu ay Amerika Birleşik Devletleri’nde gösterime girdi; bu, ülke çapındaki sinemalarda ve arabalı sinemalarda (Alamo Drafthouse’un New York ileri karakolları dahil) canlandırma gösterimlerinin kutlandığı bir yıldönümüydü. ve Nitehawk Sineması’nın her iki yeri). Tüm zamanların en etkili (ve kârlı) korku filmlerinden biri olmaya devam ediyor; hem yurt içinde hem yurt dışında çok sayıda taklitçinin ilgisini çekti ve 2004’te yeniden çekilen hit filmi başka bir zombi patlamasına yol açtı (hala yapım aşamasında, “The Walking Dead” ve “The Walking Dead” aracılığıyla) onun sonsuz yan ürünleri).
Tür filmleriyle özdeşleşebileceği kadar, projelerini endüstriyel filmler ve reklamlar üreterek finanse eden Pittsburgh merkezli bir film yapımcısı olan Romero, filminin başarısından sonra kendi deyimiyle “korku filmi yapımcısı olmayı istememe şeklindeki paranoyak bir aşamadan” geçti. ilk zombi özelliği. Ancak, “yavaş yavaş, ‘Yaşayan Ölülerin Gecesi’nin ne olduğu ve şöhretimin ne olduğu konusunda rahat olmaya başladıkça, sonunda bir ‘Yaşayan Ölüler’ devamı yapma fikri oluştu.”
Prodüksiyonun fitili İtalyan korku film yapımcısı Dario Argento (“Suspiria”) tarafından ateşlendi. Romero 1982’de şöyle açıkladı: “‘Yaşayan Ölülerin Gecesi’nin hayranıydı ve II. Kısmı yapmayı düşündüğümü biliyordu.” “Ona senaryoyu gösterdik ve İngilizce olmayan bir film karşılığında bütçenin yarısını peşin teklif etti.” dil dünyası.” Bu, Romero’nun bugüne kadarki en büyük bütçesi olacaktı; geri kalanını ABD’deki özel yatırımcılardan temin etti.
Ancak Romero’nun hayal gücünü asıl harekete geçiren şey mekandı. O zamanlar ülkenin en büyük alışveriş merkezlerinden biri olan Pittsburgh’un doğusundaki Monroeville Alışveriş Merkezi’nin sahiplerinden biri olan Mark Mason ile arkadaştı. Bu, ilk filmdeki izole çiftlik evi konumunun mükemmel bir şekilde genişlemesini sağlayacaktır; kahramanların zombi kıyametini beklemek veya onunla savaşmak için malzeme toplayabileceği bir yer; Romero gece boyunca çekim yapmak için bir anlaşma yaptı; alışveriş merkezi saat 23.00’te kapandığında başlayıp, temizlik ekipleri (ve tedavi amaçlı alışveriş merkezinde yürüyüşe çıkan kalp hastaları) sabah 7’de geldiğinde durdu.
“Bir inceleme yazdım ve çok ağırdı, hantaldı ve aşağı yukarı ‘Yaşayan Ölülerin Gecesi’yle aynı tavrı taşıyordu” dedi. “Ama sonra bu yerin, yani alışveriş merkezinin kabus gibi bir deneyim yaşayamayacak kadar komik olduğunu fark ettim.” Ve böylece “Ölülerin Şafağı”, Muzak’ın alışveriş merkezinin hoparlörlerinden bağırması sırasında zombilerin alışveriş merkezinde akılsızca hareket ettiği ve yürüyen merdivenlerden yukarı çıktığı tüketimci bir hiciv haline geldi. (Hayatta kalanlardan birinin tahminine göre oraya “eskiden yaptıklarının anıları… nedeniyle geldiler. Burası hayatlarında önemli bir yerdi.”)
