Geçtiğimiz Ekim ayında, kendimi Yoshida Köyü’nde, kömürle doldurulmuş ve Lucifer’in yatak odasındaki bir set parçası olabilecek kadar kontrollü bir vahşetle yanan dev bir üstü açık fırın olan tatara’nın önünde dururken buldum.
Bu turuncu alevlerin göbeğinin derinliklerinde, ülke tarihinin büyük bölümünde Japon kılıçlarının yapıldığı tamahagane adı verilen olağanüstü yüksek kaliteli çelik veya mücevher çeliği içeren, büyüyen ve ezilmiş bir külçe duruyordu. Kullanılabilir bir külçenin varlığı pek olası görünmüyordu ve eğer doğruysa, düpedüz simyasaldı. Son 20 saattir yaptığımız tek şey, belirli aralıklarla demir kumunu ve taze kömürü alevlerin üzerine hafifçe sallamaktı.
Yoshida, orta Japonya’daki Shimane Eyaleti dağlarında, sürekli çalkantılı olan Japonya Denizi’nin kıyısında yer almaktadır. Yaklaşık 700 yıl boyunca Yoshida çevresindeki işçiler, tatara-ba (kelimenin tam anlamıyla “fırın noktaları”) adı verilen yerlerde zorlu bir programla mücevher çeliği ürettiler; bu, dağları ve nehirleri yeniden şekillendiren, peştamallara kömür kürekleyen nesiller boyu isli adamların kaşlarını kavuran bir programdı. Daha sonra 20. yüzyılın başında üretim neredeyse tamamen durdu. Diğer yöntemler daha ucuz ve daha etkiliydi.
Shimane Vilayeti belki de en çok Yoshida’dan arabayla yaklaşık bir saat uzaklıktaki Izumo Tapınağı ile tanınır.
Yoshida, çelik becerisinin zirvesindeyken yaklaşık 15.000 kişiye ulaştı. Bugün nüfus 1.500 civarındadır. Japonya’nın kırsal kesimindeki pek çok kasabada olduğu gibi, yaşlanan nüfus, düşük doğum oranları ve sanayi kaybı nedeniyle bu kasabanın sokakları boşaldı.
Ancak son zamanlarda, Colonial Williamsburg tarzında, eski demir eritme geleneklerinin 24 saat yeniden canlandırılması Yoshida’da yapılmaya başlandı. Fırınlamalar, fırının sahibi Tanabe Corp. için çalışan Yuji Inoue adında bir adam tarafından yönetiliyor. Titreyen fırının yanında dururken bana, “Tatarayı bir sembol ve kasaba gelişiminin bir direği olarak görüyoruz” dedi. Bay Inoue ve Tanabe Corp., Yoshida’yı bir tür tatara köyüne dönüştürmeye çalışıyorlardı; Bay Inoue, bunun kendi kendine yeterliliği sağlayacağını, nüfusu artıracağını ve kasabayı canlandıracağını umuyordu.
