Abe Koogler çok fazla restorana giderek büyümedi. Washington’daki Vashon Adası’nda, Seattle’ın birkaç mil güneybatısında, sanatsever bir nüfusa sahip seyrek ve pastoral bir yerde, televizyonu olmayan, yemeklerin çoğunlukla evde yenildiği bir evde büyüdü ve boş zamanlarını yemek çubuklarına el yapımı kuklalar yapmakla geçirdi.
Bu yüzden, neredeyse her köşesinde restoranların bulunduğu bir şehir olan New York’a taşındığında, Manhattan’ın ileri görüşlü işletmelerinin koşuşturmacasını büyüleyici buldu.
Koogler, Midtown Manhattan’da yağmurlu bir öğleden sonra, “New York’ta yaşarken, insanların bu yoğun mutfak deneyiminin ortasında olduğu, son derece özenle seçilmiş, güzel, sıcak mekanların önünden geçersiniz” dedi. “Ve bu pencerelere bakmayı ve içerideki insanlar için nasıl bir şey olduğunu hayal etmeyi seviyorum.”
“Çoğunlukla büyülenmek ve nedenini bilmemek” diye ekledi.
39 yaşındaki Koogler, paket envanter merkezleri ve mezbahalar gibi emek yoğun işler hakkındaki kara komedi oyunlarıyla tanınıyor. İşle ilgili çalışmalar. Gizemli bir sahibi olan sevilen bir restoranı konu alan son filmi “Personel Yemeği” de benzer bir kurguya sahip (hikayenin büyük bir kısmı yemeklerin hazırlanmasında ve içeceklerin servis edilmesinde geçiyor) ancak önceki yapımlarından dikkate değer bir farklılık gösteriyor: İşte çalışanların işinden keyif aldığı bir iş. Aslında buna saygı duyuyorlar.
Restoranın yemeğe, şaraba ve bakıma duyulan saygı kültürü, Danny Meyer’in konukseverlik manifestosu olan “Masa Hazırlamak”a gönderme yapıyor ve 28 Nisan’da Playwrights Horizons’ta açılacak olan oyun tanıdık bir buluşma-şirinlik olarak başlasa da, “ giderek tuhaflaşıyor,” dedi gösterinin yönetmeni Morgan Green.
Senaryoyu ilk okuduktan sonra şunu merak etti: “Bunu nasıl sahneye koyuyorsun?”
“Bu tavşan deliğinin aşağısındaki duygu beni gerçekten heyecanlandırdı” dedi ve “bu yörüngeyi” haritalandırma konusunda.
