Arkadaşım Ravi, biz gençken beni Pablo Neruda’nın aşk şiirleriyle tanıştırdı. Yazarın “Seçilmiş Şiirler” kitabının kapağında Neruda kareli bir bere takmış, ellerini kavuşturmuş halde duruyor ve arka planda boyalı bir kadın heykeli beliriyor. Gözleri kalbi defalarca kırılmış bir adamın bakışına sahip. Koleksiyondaki ilk şiirlerden biri “Bu gece en hüzünlü satırları yazabilirim” diye başlıyor. “Onu sevdim ve bazen o da beni sevdi.”
Muhabir yorumlarıyla bu makaleyi dinleyin
Bütün şiirleri bu kadar kasvetli değil. Şimdi “Baharın kiraz ağaçlarına yaptığını ben de seninle yapmak istiyorum” sözünü düşünüyorum. Sayfada Neruda her zaman yoğun manzara görüntülerini ve bunların kendisinde uyandırdığı duyguları karıştırıyor ve doğayı erotikliğin aşkın bir metaforu olarak kullanıyor. Ama bu satırları yüksek sesle okumak istedim ve bunu, ihtiyatsızca, İspanyolca dersinde hoşlandığım bir kıza yaptım. Belki de Neruda’ya ilgi duymamın nedeni o zamanlar İspanyolca’da anlayabildiğim tek şiirin onun basit ve anlaşılır dizeleri olmasıydı. “Seçilmiş Şiirler” ile dili öğreniyordum ama Neruda’nın bana kadınlarla konuşmayı da öğretebileceğini umuyordum.
19 yaşına geldiğimde nihayet Neruda’nın aşk şiirlerinden oluşan ilk kitabını yayınladığı yaştaydım. Üniversitede son sınıf öğrencisiydim ve yıllarca İspanyolca derslerinden sonra Şili’yi görmeyi arzuluyordum. 2004 yazında yurt dışında okuyan bir öğrenci olarak Santiago’ya geldim. Metroda yaşlı bir kadının Neruda’nın 20. aşk şiirini okurken bozuk para topladığını gördüğümde Güney Amerika’nın benim yerim olduğunu anladım. Diğer yolcular da onunla birlikte şiirler okudular.
Nihayet dönem sonunda Neruda’yı okurken hayal ettiğim güney manzaralarını görmek için Patagonya’ya bilet aldım. “Ah uçsuz bucaksız çamlar, kırılan dalgaların mırıltısı” diye okudu biri, “Alacakaranlık düşüyor gözlerine.” Ve yine de, şiirlerdekinin aksine, ilham perim yoktu; bu, Punta Arenas’taki garsonun bana sadece iki kişilik olduğu için yengeç yahnisi sipariş edemeyeceğimi söylemesi tarafından acımasızca vurgulanan bir gerçekti.
Ushuaia’daki son günümdü ve kaldığım pansiyonun çatı katında çantamda Neruda kitabıyla tanışırken biriyle tanıştım. Bana Alman olduğunu ve Berlin Özgür Üniversitesi’nde Latin Amerika edebiyatı okuduğunu söyledi. Bu bana kaderin işaretini vermek için yeterli görünüyordu. Kendilerine ait şiirleri olan küçük tesadüfler de vardı. Ertesi gün şehirden ayrıldığımızda, sanki kadermiş gibi, otobüste hepimize aynı koltuklar tahsis edildi. Macellan Boğazı üzerinden kısa bir feribotu da içeren 11 saatlik bir yolculuktu ve birbirimize kalplerimizi döktük. Punta Arenas’a vardığımızda günler önce yalnız kaldığımda gördüğüm garsonla karşılaştık. Önce ona, sonra bana baktı ve gülümseyerek elimi sıkmak için uzandı.
