İKİ ADAM, Kır saçlı bir şerif ve silahlı bir kanunsuz, tozlu bir bar kasabasında karşı karşıya gelir. Sayısız western filminden tanıdık bir sahne ama Pedro Almodóvar’ın önümüzdeki ay gösterime girecek yeni kısa filmi “Strange Way of Life”ta iki karakterin birlikte yatağa girmesine sadece birkaç dakika kalıyor. Silva (Pedro Pascal) eski sevgilisi Jake’i (Ethan Hawke) ziyaret ettiğinde, daha az aşk dolu niyetlerini açığa çıkarmadan önce aralarındaki romantizmi yeniden alevlendirir. Entrika başlar ve iki eşcinsel kovboyun yaşadığı şok, yerini klasik bir westernden bekleyebileceğimiz şeylere bırakır: silahlı çatışmalar, at sırtında kovalamacalar, kaçak adalet. 73 yaşındaki İspanyol yönetmen, Almodóvar’ın İngilizce ikinci filminde kendisinin en iyi tanındığı melodramdan vazgeçip tür geleneklerine sadık kaldığını, dolayısıyla “bu iki adam arasındaki kesintiye uğrayan ve sonra yeniden başlayan aşk hikayesinin daha ciddiye alınacağını” söylüyor. .
Almodóvar’ın da bildiği gibi Amerika’da kovboyluk ciddi bir iştir. Onlar bizim ulusal erkeklik örneğimiz olabilirler: Nesiller boyu Amerikalı oğlan çocuklarına, gerçek erkeklerin Marlboro Adamı’nın havasına ve John Wayne’in huysuz sesine sahip olması gerektiği öğretildi. Ancak cinsiyetin pek çok yönü gibi bunlar da sadece performanstı. On yıllardır pek çok queer sanatçının kovboy kültürüne göz kırpan göndermeler yapmasının nedeni de kısmen bu. Hayal ürünü ve giyinmeye odaklanarak, bunun homofobi dolu maçoluğunun bir kısmını söndürdüler ve hatta bazen onu azgın bir eğlence nesnesine dönüştürdüler. Lone Ranger’ın kostümünün çılgın versiyonları, eşcinsel porno dergilerinin öncüsü olan vücut resimleriyle dağıtılan 1950’lerden Bob Mizer’in açık fotoğraflarında görünüyor. 1965 yılında Andy Warhol, “Horse” adlı filmi için bazı arkadaşlarına western temalı bir striptiz yönetti; üç yıl sonra, beş eşcinsel gaucho, bir hanımefendi ve karşı cinsin kıyafetlerini giyen bir şerifin sarhoş olduğu “Yalnız Kovboylar”ı yayınladı. Bir de, şakacı bir arketip olarak okunması gereken (Lil Nas X ve Orville Peck gibi müzisyenler tarafından referans alınan), Village People’ın ucuzcu kovboyu Randy Jones adlı gey disko grubu vardı.
Bu tür tahsisatlar kovboy kültürünün heteroseksüelliğini bozarken, aynı zamanda onun gizli homoerotizmini de vurguluyor. Sığır gezilerinden hapishanelere ve donanma gemilerine kadar, erkekler genellikle etrafta kadın olmadığında birbirleriyle seks yaparlar. Özellikle Western filmleri, bir veya üç içkiden sonra pek çok şeyin olabileceği, açık alandaki kabadayı erkek bağlarının gösterileridir. Almodóvar’ın ilham aldığı 1969 yapımı dostluk draması “Butch Cassidy and the Sundance Kid” ve 1959 yapımı klasik “Warlock”ta gözle görülür bir cinsel gerilim var. 1970’lerde, kentsel eşcinsel yerleşim bölgelerindeki erkekler, cinsel eğilimlerini belirtmek için Stetson’lar ve renk kodlu bandanalar takmaya başladı. Bu jestler tamamen ironik değildi; aynı zamanda gey erkeklerde eksiklerinin olduğu söylenen erkekliği de geri kazandılar.
Boş ve kanunsuz olarak nitelendirilen bir ülkede yalnız biniciler olan kovboylar, aynı zamanda özgürleşmek ve kendilerini yeniden keşfetmek isteyen eşcinseller için de mükemmel bir semboldü. Bu yılın başlarında bir West End oyununa uyarlanan, 2005’te gişe rekorları kıran (Almodóvar’ın yönetmenlik teklifini geri çevirdiği) “Brokeback Mountain”ın kırılgan umudu işte böyle. İki erkek çoban arasındaki kaçınılmaz bir aşk ilişkisinin tasviri birçok yönden çığır açıcıydı, ancak Batı’yı beyaz bir yer olarak sunması, erkeksi erkekler, başka kimseye rastlamak zorunda kalmadan birbirlerine olan arzularını keşfetmek için güvenli olabilirler – bir kız da dahil. renkli kişi – çoğunlukla geleneksel kinayeleri takip etti.
YAKLAŞIK 20 YIL sonra, birkaç genç sanatçı ve film yapımcısı, ülkenin değişen ırk ve cinsiyet dinamiklerine özellikle vurgu yaparak Batı Amerika’da daha incelikli bir eşcinsellik vizyonu geliştiriyor. Bu, Kahlil Joseph ve Chandra McCormick gibi yazarların, sanatçıların ve film yapımcılarının Amerikan yaşamının her zaman önemli bir parçası olan beyaz olmayan birçok kovboyu kutlamak için yaptıkları geçmiş çabalara dayanıyor.
Mart ayında South by Southwest’te prömiyeri yapılan, Los Angeleslı fotoğrafçı Luke Gilford tarafından yazılan ve yönetilen uzun metrajlı film “Ulusal Marş”, Güneybatı’daki tuhaf rodeoları ve çiftlikleri anlatıyor. Filmdeki çeşitli karakterlerin ve onları oynayan aktörlerin çoğu kendilerini trans olarak tanımlıyor. Özellikle olay örgüsü ilişkilendirilebilir, günlük dramalara (açık ilişkilerde kıskançlık, ilk kalp kırıklığının acısı) dayansa da, homofobi ve transfobi çoğunlukla yok; bu, queer yaşamın onu baskılayan bir kültür tarafından tanımlanmasına gerek olmadığının bir hatırlatıcısı.
Sınır her zaman insanların kendi şartlarına göre yaşadıkları bir yer olmuştur. 20. yüzyılın başında trans seyyar satıcı Harry Allen, Kuzeybatı Pasifik’te kötü şöhretli bir kanun kaçağıydı. Dönemin yüzlerce gazete haberi, resmi hesaplarda yer almasalar bile trans kovboyların Batı’da nadir olmadığını ortaya koyuyor. 32 yaşındaki sanatçı Gray Wielebinski, Dallas’ta büyürken, 10 galonluk şapkaları ve çizmeleri, cisgender erkeklere olduğu kadar kendisine de ait olan fantastik bir maçoluğun işaretleri olarak görüyordu. 2022’de trans-mask sanatçısı, Güney Londra’daki kullanılmayan bir otopark yapısının çatısında gösteriler düzenleyen ve ziyaretçilerin seks gibi kısa ama kendinden geçmiş bir gezintiye davet edildiği bir sanat organizasyonu olan Bold Tendegency’de mekanik bir boğa dikti. . Boğa, Wielebinski’nin soylulaştırma nedeniyle kaybolma riskiyle karşı karşıya olduğunu belirttiği eşcinsel barları ve halka açık gezi alanlarını hatırlatan vitray panellerle donatılmış bir çit çemberinin içinde zıpladı. Çalışmalarında kovboy, ticari çiftçilik nedeniyle profesyonel olarak tehlikeye atılan trajik bir figür; bu da onu son yıllarda kapanan tuhaf kuruluşlara benzetiyor.
Bu ay geniş kapsamlı “Kovboy” sergisinin açılışını yapacak olan Denver Çağdaş Sanat Müzesi direktörü Nora Burnett Abrams, “Kovboylar yalnızca bir anlamda efsane olarak yaşıyor” diyor. “Ama aynı zamanda çağdaş kovboy yaşamına dair yaşanmış bir deneyime ve yalnızca kimlik açısından değil, aynı zamanda emek ve işlev açısından da çok daha çeşitli bir kültüre sahipsiniz.” Sanatçılar Rafa Esparza (41) ve Fabian Guerrero (35) tarafından hazırlanan yeni enstalasyon ve video, Amerika Birleşik Devletleri’nin güneybatısındaki Meksikalı ve Orta Amerikalı göçmenler arasında popüler olan tuhaf kovboy barlarını belgeleyecek. Esparza’nın kerpiç üzerine çizdiği 2021 tarihli diptik “Al Tempo” böyle bir sahneyi özetliyor: Bir Doğu Hollywood kurumu olan Club Tempo’nun yumuşak ışıkları altında sombrerolu eşcinsel Latin çiftler dans ediyor. Yakındaki Doğu Pasadena’da büyüyen Esparza, mekanı ilk kez 1990’ların sonlarında ziyaret etti. “‘Babam ya da amcamlar burada olabilir ve onları herkesten ayıramam’ diye düşündüğümü hatırlıyorum” diye anımsıyor. “Aile üyelerimin Meksika’daki hayatlarını kurtarmak için çabaladıkları şeyin güzel, tuhaf bir versiyonu gibi geldi.”
Austin, Teksas merkezli 34 yaşındaki sanatçı RF’deki rüya gibi sahneler. Alvarez’in haziran ayına kadar Manhattan’daki Alanna Miller Gallery’de sergilenen resimleri ise çoğunlukla hayal ürünü. Beyaz ve Latin erkekler dışarıda yemek yiyor ve yatakta birlikte çıplak yatıyorlar. Kovboy şapkaları bol miktarda var: sanatçının sadece beyaz iç çamaşırı giydiği otoportresinde ve gardırobun üzerinde asılı duran eşcinsel bir erkek çiftin siluetli portresinin yanında asılı bir natürmortta. Resimler bir tür tarihin, ama aynı zamanda mekânın da ıslahıdır. Alvarez, “Bana Batı’da yer yok” diyor. “Ama çokluklar var olabilir.”
DİĞER SANATÇILAR, Batı’nın çoğu tarihi anlatısından çıkarılmış olanların içsel tuhaf yaşamlarına dair ipuçları bulmak için geçmişe bakarak, mekân yerine zamanı araştırıyor. Sanatçı Kenneth Tam’ın 2021 yapımı filmi Silent Spikes’ta, yine Denver’daki sergide yer alıyor; kovboy kıyafeti giymiş Asyalı Amerikalı erkekler, 1860’larda Çinli göçmen işçiler tarafından kazılan demiryolu tünellerinin görüntüleri ile birlikte mor bir fonun önünde poz veriyor ve dans ediyor. . Makale, acımasızca muamele gören ve düşük ücret alan bu işçiler arasında ne tür ilişkilerin oluşmuş olabileceğini hayal ediyor. Heteroseksüel biri olan ancak işinin homososyal dinamiklerle ilgili olduğunu da sözlerine ekleyen Tam, “Bu alanda, birlikte çalışırken vücutlarının birbirine karşı nasıl bir his uyandırdığını düşünmek istedim” diyor. Çinli işçilerin hayatlarına dair çok az kanıt hayatta kaldı, bu yüzden Tam’ın onları eşcinsel kovboylar olarak görmesi rekoru tamamlamak için spekülatif bir girişim haline geldi.
Filmden kareler bu yaz Dallas’taki 12.26 Gallery’de aynı şekilde kovboy ikonografisini araştıran “The Range” sergisinde sergilendi. Orada, çalışmaları kovboy şapkaları ve Japon anime dizisi “Dragon Ball Z”den ayrıntılar da dahil olmak üzere Asya ve Amerikan kimliğinin klişe işaretleriyle dolu olan, İngiltere doğumlu, New York’ta yaşayan 24 yaşındaki Oscar yi Hou’nun tablolarının yanına asıldılar. .” Brooklyn Müzesi’nde bu ayın sonlarında kapanacak olan kişisel sergisi, sanatçının kaslı, kazma kullanan bir madenci olarak otoportresini içeriyor; pozu, Manhattan’daki gey bar Minehawk için 1970’lerdeki bir broşürden ilham alınarak modellenmiş ve hem gezi kültürüne gönderme yapıyor hem de seyahat kültürüne gönderme yapıyor. ve aynı demiryolu çalışanları. Başka bir meraklı Çinli işçi, “Coolieisms, diğer adıyla: Leather Daddy’s Highbinder Odalisque” (2022)’de siyah deri bir esaret maskesi ve kovboy şapkasıyla görünüyor – serinin başlığı Asya’dan gelen göçmenler için bir hakarete benziyor – uzun örgüsünü bir kırbaç gibi tutuyor.
Yi Hou, eserin “Amerikan erkeklik kültü ve katı bireycilikle ilgili… ‘medeni olmayan Batı’yı fethetmesi ve bu cinsiyet ideolojisinin Amerikan yayılmacılığıyla nasıl örtüştüğüyle ilgili” olduğunu söylüyor. Konularının saf cinsel gücü, Asyalı erkekliğe ilişkin stereotipleri çürütürken, kelimenin tam anlamıyla Batı’yı inşa eden Çinli erkeklerin kendi arzularını nasıl keşfedebileceklerine dair bir fantezi sunuyor. Kovboyun beyaz, cisgender, maço bir adam olduğu ve ırksal saflık adına toprağı temizlediği şeklindeki modası geçmiş imaja meydan okurken, Amerika’nın ulusal mitolojisinin içindeki herkes adına konuşulabileceğini, sonuçta Batı’nın daha geniş olduğunu öne sürüyorlar. .
Başka Bir Ajans’ta GHD kullanan Olga Holovanova’nın saçı. Başka Bir Ajanstan Lucas Margarit’in Dior Beauty kullanarak yaptığı makyaj. Set tasarımı Cito Ballesta’ya ait. Fotoğraf asistanı: Guillermo Tejedor. Stilist asistanı: Irene Monje. Yapımcılığını Alana Productions SL’nin üstlendiği yapımlar
