7 Mayıs 1824 akşam saat 7’de, o zamanlar 53 yaşında olan Ludwig van Beethoven, tamamlayacağı son Senfoni olan Dokuzuncu Senfonisinin dünya prömiyerinin yapılmasına yardımcı olmak için Viyana’daki muhteşem Theatre am Kärntnertor sahnesine çıktı.
Salı günü 200. yılı kutlanan bu performans birçok açıdan unutulmazdı. Ancak ikinci bölümün başlangıcında, yaklaşık 1.800 kişilik seyirciye, saygı duyulan bestecinin ne kadar sağır olduğunu ortaya çıkaran bir olay damgasını vurdu.
Ohio’daki Kent State Üniversitesi’nden emekli müzikoloji profesörü ve Dokuzuncu Senfoni üzerine yeni bir kitabın yazarı Ted Albrecht, sahneyi anlattı.
Hareket yüksek sesli davullarla başladı ve kalabalık çılgınca tezahürat yaptı.
Ancak Beethoven alkışlardan ve müziğinden habersizdi. Sırtı seyirciye dönük durarak zamanı yendi. O anda bir solist onun kolunu tuttu ve duyamadığı kısık övgüyü görmek için onu çevirdi.
Bu, yirmili yaşlarında işitme duyusunu kaybetmeye başladığından beri sağırlığından utanan bir besteci için bir aşağılanma daha oldu.
Peki neden sağır olmuştu? Peki neden sürekli karın krampları, şişkinlik ve ishalle boğuşuyordu?
