Yewande Komolafe’nin mantar ve patlıcanlı yassası. Kredi… Linda Xiao, The New York Times için. Yemek Stilisti: Brett Regot.
Bir bültenle gideceğimi mi sandın? LOL.
Bugün beyaz düğme mantarlarına olan hayranlığımı açıklamak istiyorum. Bunu yapmak için size Alice Waters ve Marion Cunningham arasındaki dostluk hakkında bir hikaye anlatmam gerekiyor.
Alice Waters, muhtemelen bildiğiniz gibi, Kaliforniya, Berkeley’de Chez Panisse’i kurdu ve temel olarak, yerel, organik ürünleri hemen hemen her yerde satın alabilmemizin sebebidir. Marion Cunningham, James Beard’ın uzun süreli asistanı, bir yemek kitabı yazarı ve ev aşçılığının şampiyonuydu. Hedef kitlesi, bir tarifte elmaları bir kaseye atmaları gerektiğini söyleyen, mısır deliği oyuncuları gibi odanın diğer ucunda durmaları gerektiğini düşünen insanlardı.
Marion, 1974’te James’i Chez Panisse’e getirdi ve ikisinin tanışması konusunda ısrar etti. Bunun hakkında yazdı. Ünlü oldu.
Marion marketten aldığı ağır marul başlarını çok severdi. Tahmin edebileceğiniz gibi bu Alice’i sinirlendirdi. Alice bana bu tür marulların modern Amerikan gıda üretimindeki tüm yanlışları sembolize ettiğini söyledi: “Her yerde bulunur. Bir mevsimi yoktur. Bir yer duygusu yoktur.”
Bir yıl Alice, Marion’a doğum günü hediyesi olarak Fransız tohumlarından yetiştirilen küçük çıtır marul başları verdi. Marion’un çocukluğundan hatırladığı bir tada ve dokuya tutunduğunu biliyordu.
Marion etkilenmişti ama buzdağının üzerindeki duruşu aynıydı.
“Tek yapmanız gereken Chez Panisse’de yemek yemek ve bunu doğru yapmadığınızı biliyorsunuz,” demişti bana The San Francisco Chronicle için muhabir olduğumda. “Ancak buzdağı benim için anlamlı. Alice yeme ve alışveriş alışkanlıklarımı çok incelikli yollarla düzeltmeye çalıştı, ancak nedense pek iyi değişmedim.”
