11 yıldır ekonomiyle ilgileniyorum ve bu süre zarfında bir istatistik olduğumun farkına vardım. Ne zaman büyük bir yaşam tercihi yapsam, bunun o yıl herkesin yaptığı şeye dönüştüğünü hemen izliyorum.
Üniversiteye 2009 yılında, tüm zamanların en yüksek kayıt oranlarının olduğu bir dönemde başladım. Mezun olduktan sonra büyük bir sahil kentine taşındığımda, büyük bir insan kalabalığı da taşındı: Bin yıllık kentleşme çağıydı. Öğrenci kredilerimi ödeyebilmek için gömme dolapta yaşadığımda (“Sarı boya onu neşelendiriyor!”, Craigslist’in sözünü vermişti), öğrenci borçları yakın zamanda dışarıdaki en büyük borçlanma kaynağı olarak otomobil kredilerini ve kredi kartlarını geride bırakmıştı. Amerika’da konut.
Partnerim ve ben 2021’de ülkenin geri kalanının büyük bir kısmıyla birlikte (görünüşte ve aslında) bir ev satın aldık. Pek çok düğünün olduğu 2022 yılında evlendik. Liste devam ediyor.
Ben basit bir kalabalığın takipçisi değilim. Ben 32 yaşındayım, birkaç hafta içinde 33 olacağım.
Ve bizden o kadar çok var ki.
Eğer demografi kaderse, 1990 ve 1991’de doğan demografinin kaderi barınma, iş ve diğer kaynaklar için rekabet etmekti. İnsanların 2024’te 33 ve 34 yaşlarına girecekleri bu iki doğum yılı, Amerika’nın nüfusunun zirvesini oluşturuyor.
En büyük neslin en büyük parçası olan bu aşırı spesifik yaş grubu – bize ne derseniz deyin, ama ben “y kuşağının zirvesi” ni seviyorum – ekonomide çok küçük bir süveterin içine sıkışan bir kişi gibi ilerledi. Yaşamın her aşamasında, genellikle kendisini barındıramayacak kadar küçük olan bir sistemi esnetmiş, onu biraz gevşek ve şekilsiz bırakmıştır. Benim grubumun çok büyük bir ekonomik gücü var ama bu bazen bizim için hayatı zorlaştırıyor.
