Mutluluk hemen gelmez. Aristoteles, bir kırlangıç nasıl bahar getirmezse, iyi bir günün de insanı mutlu etmediğini iddia etti. En azından bir ömür sürerdi.
Günler, ömürler, hatta nesiller gibi bu ölçüler, Fransa’daki Aix-en-Provence Festivali’nde iki yeni, masalsı eserde mutluluk arayışında sınanıyor: George Benjamin ve Martin Crimp’in “Picture a Day Like This”. ve Philip Venables ile Ted Huffman’ın “İbneler ve Devrimler Arasındaki Dostları”.
Yine de her iki durumda da zaman, hiç kimsenin bu ulaşılmaz hedefe ulaşmadaki başarısını garanti etmez.
Benjamin ve Crimp’in dördüncü operası olan “Picture”da, ustaca hazırlanmış tek perdelik gergin bir operada amaç, mutluluğun vücut bulmuş halini bulmaktır. Küçük oğlu ölmüş bir kadın olan kahramana, mutlu bir kişinin gömleğinin kolundan bir düğme keserse çocuğunun hayata döndürüleceği anlatılır. Akşama kadar vakti var ve elinde sadece kimi arayacağını listeleyen bir kağıt var.
Crimp’in karakteristik olarak gizemli ve tuhaf olan, hem gerçeklikten bağımsız hem de günlük hayatın bayağılığıyla dolu metni, estetiğe bir nevi dönüş. . (Çok gezilen psikoseksüel gerilim filmi “Written on Skin”i ve benzer bir devam filmi olan “Lessons in Love and Violence”ı yaratmaya devam ettiler.) Burada, “Little Hill” ile doğal bir çift fatura oluşturan şey. Crimp, Wagner’in mitolojiye yönelik kapmaca yaklaşımından farklı olmayan bir sentez için halk masalından, İskender Romantizminden, Hıristiyanlıktan ve Budizm’den yararlanır.
Kadın, gezegenler arasında Küçük Prens’i ya da Alice Harikalar Diyarında’yı hatırlatan bir yolculuk olan arayışında birkaç arketip kişilikle karşılaşır. Bir çift aşık, eski bir zanaatkâr, bir besteci ve bir koleksiyoncu vardır. Benjamin’in bestesiyle ince bir şekilde bağlantılı olan ancak ayrı set parçaları olarak işleyen bir dizi sahnede, bu insanlar mutlu görünüyorlar ama en ufak bir incelemede veya kendilerini ifşa etmede parçalanıyorlar. Sadece kadının ayna görüntüsü gibi görünen Zabelle, ona daha çok memnuniyet ve kurtuluş gibi bir şey sunacak bilgeliğe sahiptir.
Daniel Jeanneteau ve Marie-Christine Soma’nın Théâtre du Jeu de Paume’deki basit, samimi prodüksiyonunda her sahne, sahneyi saran üç duvardan akıcı bir şekilde çıkıyor. Marie La Rocca’nın müdahaleci olmayan kostümleri, küçük bir oyuncu kadrosu tarafından birden fazla rolde canlandırılan karakterleri farklılaştırıyor: bir aşık ve besteci olarak çevik bir lirik soprano Beate Mordal; karanlık şehvetli dizeler ören diğer aşık rolündeki zarif kontrtenor Cameron Shahbazi ve bestecinin asistanı; ve zanaatkar ve koleksiyoncu olarak bariton John Brancy.
Parçada Brancy’ye Benjamin’in en maceralı vokal yazılarından bazıları verilir ve etkileyici bir beceriyle ona yükselir – aralığının zengin rezonanslı derinlikleri ile düşük bir B bemolünden yaklaşık üç buçuk oktavlık ağırlıksız, rüya gibi bir falsetto arasında kesintisiz geçiş. bir soprano E’ye
Zabelle rolündeki soprano Anna Prohaska’ya da özel ilgi gösterilmiş gibi görünüyor; sempatik sahne varlığı Benjamin’in sağlam ama insancıl müziğini kendisi için besliyor ve bunun tersi de geçerli. Zabelle’in sahnesinde, librettoda onun bahçesi olarak tanımlanan şey, sanatçı Hicham Berrada’nın gerçeküstü, yabancı yaşamla cezbedici bir şekilde bereketli ve tehditkar bir şekilde çiçek açan çorak bir akvaryumu gösteren video projeksiyonlarında işleniyor.
Kadın olarak, mezzosoprano Marianne Crebassa kararlı ama acı verici, kararlı tavrı gergin vibrato veya iri gözlü endişe tarafından ele veriliyor. Çukurda Mahler Oda Orkestrası’nın mükemmel oyuncularını da yöneten Benjamin, epizodik skorunu onun aracılığıyla birleştiriyor. Kağıdı okumasına, sessiz trompet motifi ve bir trombon eşlik ediyor; Her sahnenin doruk noktasına sessizce gömülmüş boru biçimli çanlar, bir saatin çaldığını ve zamanın tükendiğini gösteriyor.
Ancak zamana karşı yarışı, sonunda kadının Zabelle ile epifanik karşılaşmasından daha az önemli. Bunun mutluluğa götürüp götürmediğini bir günde söylemek imkansız ve Benjamin’in kusursuz yapısına rağmen asla açıkça temsili veya düzenli bir şekilde çözülmeyen müziğinin kendisi kadar belirsiz.
Venables ve Huffman’ın Pavillon Noir’daki “İbneler ve Devrimler Arasındaki Dostları” adlı şovu da ikirciklidir. Ned Asta’nın çizimleriyle 1977 tarihli aynı adlı kült klasik Larry Mitchell kitabının bu müzik tiyatrosu uyarlaması, queer tarihi, “Erkekler” olarak anılan ataerkiye karşı efsanevi, ütopik terimlerle yeniden şekillendiriyor. (Çalışmanın ortak komisyon üyeleri arasında, gelecek yıl seyahat edeceği New York’taki NYU Skirball da var.) 70’lerin masalı belirsizlikle sona ererken, Venables ve Huffman hikayeyi daha da ileriye götürerek uyarıcı bir asimilasyon öyküsü sunuyor ve bir vizyon sunuyor. Mitchell’in “hepimizi yutacak” dediği devrimlerden sonraki yaşam için.
Besteci Venables ile yazar ve yönetmen Huffman arasındaki son işbirliği, birkaç yıl önce evden kaçan iki Rus gencin gerçek hikayesine dayanan bir oda parçası olan 2019 operası “Denis & Katya” idi. bir kulübeye saklandı ve polisle girdiği çatışmada öldü. Bir saatten biraz fazla süren, ancak düzgün bir şekilde katmanlı ve etik açıdan karmaşık olan bu çalışma, temelde hikayelerin nasıl oluşturulduğu ve anlatıldığıyla ilgiliydi.
Ve nasıl yapılır; “Denis & Katya”, iki şarkıcı ve dört çellist tarafından işgal edilen, ancak aynı zamanda hiyerarşi veya opera geleneğinden yoksun, Venables ve Huffman’ın yazışmalarının projeksiyonlarıyla dekore edilmiş bir tiyatro alanında var oldu. Bu, yaratıcıların yeni şovlarında daha da ileri götürdüğü bir kavram, 15 kişilik bir topluluğun her şeyi yaptığı, şaşırtıcı bir kontrollü kaos başarısı: şarkı söylüyor, anlatıyor, dans ediyor, enstrüman çalıyor.
Venables’ın bestesi, halk unsurları, cazsı ifade dönüşleri ve Barok enstrümantasyonla çılgın bir üslup fantezisidir. Benjamin’inkine benzer bir kısıtlama uyguluyor ve yalnızca en şehvetli anında komik bir etki yaratacak kadar açık: Başlangıca yakın bir bölüm, “esrik bir birlikteliğin” doruğuna doğru inşa edilen yolculuk “ritüelini” anlatıyor ve değiş tokuş müzik hızla bir piyanoya dönüşmeden önce burada tekrarlanamayacak kadar açık bir şey. “Der Rosenkavalier” ve “Symphonia Domestica”dan Richard Strauss gurur duyardı.
Gösteri boyunca hiçbir sanatçı kolayca tanımlanamaz, çünkü hiçbir sanatçının tanımlanmış bir rolü yoktur. Her bir oyuncunun bütün için gerekli olduğu bu tiyatro yapımı yaklaşımı, Mitchell’in kitabının ruhuna ve New York’un taşrasındaki gey erkekler ve lezbiyenler için Lavender Hill komününde geçirdiği dönemdeki köklerine özellikle uygundur.
Ancak bazı sanatçılara biraz daha parlak bir spot ışığı veriliyor. Çevik bir enstrümancı olan Yshani Perinpanayagam’ın müzik yönetmenliği, grubu önemli anlarda bir arada tutuyor. Anlatıcılardan ikisi doğal olarak göze çarpıyor: konuşma ve dansın dinamosu olan Yandass ve aynı anda karizmatik, hükmedici ve tamamen komik bir varlık olan Kit Green. Venable’ın müziği, Deepa Johnny ve Katherine Goforth’un vokal güzelliğini en sabırlı haliyle sergiliyor, ancak aynı zamanda Collin Shay’in yetenekli kontrtenorunun flaşlarını da ortaya koyuyor (klavyedeki yeteneklerinden bahsetmiyorum bile).
Oyuncuların bu şekilde sunulması – sürekli olarak dördüncü duvarı yıktıkları için Mitchell’in masalını somutlaştırmak yerine paylaşan bir grup sanatçı – aynı zamanda kitabın tarihli, zirve hippi siyasetinden bazılarını atlatmaya da yardımcı oluyor. Venables ve Huffman, İnsan olmayan diğerini, son derece geniş bir şekilde, ezilen herkes için geçerli olan evrensel bir kavram olarak ele alıyor. Ancak asimilasyona karşı uyaran, “Erkeklere benzemek” uyarısında bulunan bir pasajın odak noktası daha dardır. Araya karışmak belirgin bir şekilde beyaz, gey, burjuva bir lüks; Pete Buttigieg’in Amerikan başkanlığında şansı olan ilk açıkça eşcinsel kişi olması boşuna değildi.
Yine de bu çelişki, uygun şekilde buruşuk bir gösterideki dramaturjik bir kırışıklık, bitmemiş bir proje olarak queerliğin kalbinde yer alıyor – Mitchell’in ütopyası değilse bile, bir tür kurtuluş sonrası mutluluğu arayan bir proje. Ve bu zaman alacak.
