Gizemli bir küre gökyüzünde parlıyor ve bir çöl manzarasının güneşte kavrulmuş yatağına yumruk atıyor. Ondan mesihsel bir varlık çıkar. İzleyici için bu noktada, 2009 yapımı “Ben Buradayım…. Şimdi”, yargılama iki yönden birine sapıyor: uyuşturucu kullanımı, kurumsal yolsuzluk ve çevresel sömürü hakkında ciddi bir polemik; ya da çekiciliği tamamen uzaylı varlığı oynayan orta yaşlı adama odaklanan, sevecen derecede beceriksiz bir bilim kurgu benzetmesi. Adı Neil Breen.
Breen beş filmin yapımcılığını, senaristliğini, yönetmenliğini ve başrolünü üstlendi. Altıncı filmi “Cade: The Tortured Crossing” seçkin sinemalarda gösterime girdi (Ağustos’ta New York’ta gösteriliyor) ve eğer fragman bir göstergeyse, o zaman tuhaf da olsa tekil vizyonu bozulmadan kaldı.
Son 18 yıldır Breen, Las Vegas banliyösünde ve evinin yakınında yaratıcı ama şaşırtıcı düşük bütçeli paranormal gerilim filmleri yapıyor. Bazıları, “Ben Buradayım…”daki gibi yıldızlararası ziyaretçileri ilgilendiriyor. Şimdi”; diğerleri insanüstü yeteneklere sahip bilgisayar korsanlarına odaklanır. Tılsımlı kristaller, mistik hayvanlar (ağırlıklı olarak kartallar veya kaplanlar) ve sanırım Breen’in kendi Ferrari Testarossa’sı var. Diyaloğu teknolojik anahtar sözcüklerle dolu olma eğilimindedir: yapay zeka, siber terörizm, metaverse, sanal gerçeklik – Breen’in hiçbir zaman ikna edici bir şekilde kavrayamadığı ve filmlerinin on binlerce dolar için yapılmış gibi göründüğü düşünüldüğünde soyut görünen kavramlar. (Breen, ilk filmlerini bir mimar olarak kazandığı gelirle finanse ettiğini iddia ediyor.)
Her prodüksiyonda birden fazla rolde görev yapıyor: mekan yöneticisi, müzik direktörü, ses efektleri süpervizörü, editör, ışık tasarımcısı, set tasarımcısı, özel efekt tasarımcısı, sahne dekoru ustası, dublör koordinatörü, hatta hukuk ve muhasebe hizmetleri. Ve her posterde işlenmiş yüzü, Neil Breen filminin ayırt edici özelliğinin Neil Breen olduğunu tartışmasız bir şekilde netleştiriyor.
Breen, 2014 yılında New York Cine Radio ile yaptığı bir röportajda, “Sahip olduğum kaynaklarla, hem fiziksel hem de finansal olarak, içtenlikle elimden gelenin en iyisini yapıyorum” dedi. (Bu makale için röportaj taleplerine cevap vermedi.)
Beceriklilik, bağımsız filmin temel ilkelerinden biri olarak kabul edilirse, o zaman Breen son yirmi yılın ana film yapımcılarından biri olabilir. İşinden bahsettiğinde, kadrolarını Craigslist reklamları aracılığıyla nasıl bir araya getirdiğine veya çalışmalarını sergileyen sinemalarla doğrudan nasıl yazıştığına dair aynı anekdotları gururla tekrarlama eğiliminde. Bilimkurguya pek tutarlı olmasa da iddialı girişlerinin anlamı üzerine kafa yormak yerine, oyuncu kadrosunu ve ekibini nasıl beslediğini uzun uzadıya açıklayacak.
Breen’in sinematik yaklaşımının tamamı, karakterlerin gerçekten yemek yediği “Fateful Findings” (2013) filmindeki bir arka bahçe yemek sahnesinde özetlenebilir. Breen’in buradaki amacının aynı anda yönetmenlik, oyunculuk ve yemek servisini yapmak olduğu hissine kapılıyorsunuz.
“Kader Bulguları”ndan (2013) bir sahne. Dizi, alkolizm, ağrı kesici bağımlılığı ve karşılıksız sevginin yanı sıra ışınlanmayı da konu alıyor. Kredi… Neil Breen Filmleri, LLC
Brooklyn’deki Nitehawk Sineması’nda programlama direktörü olan Cristina Cacioppo, Breen’in filmlerini tanımlaması istendiğinde, “Tekin olmayan bir kalite var,” dedi. “Bir nevi gerçekliğe benziyor, ama bir nevi öteki dünyaya ait gibi.”
Breen’in tüm filmleri açıkça Anlam bir şey ve onları izlerken, kişinin inançsızlığı askıya alınması, garip yönetmenlik seçimleri tarafından sürekli olarak tehdit ediliyor. 90 dakika olduklarında bile, bazıları bitmek bilmez hissediyor. Basit bir diyalog sahnesinde, izleyiciyi odakta tutmayı amaçlayan temel bir sahneleme tekniği olan 180 derece kuralını özgürce çiğner. Daha sonraki filmleri, kompozit fotoğrafçılığı cömertçe kullanır ve karakterler, aynı ruhani manzarada hem esrarengiz bir şekilde çok büyük hem de çok küçük olacaktır. Pek çok kendine has özelliği arasında en sevdiğim, gök gürültülü açıklayıcı diyalogdur. Bu, 2016 “Pass-Thru”dan:
Bunların hiçbiri mantıksal olarak Breen’in korkunç, karikatürize şiddet içeren anlatılarını beklemiyor. “Pass-Thru”, Breen’in uzmanlaştığı mesih benzeri uzaylılardan bir diğeri olan Thgil’in ufkun kaybolma noktasına doğru yürümesiyle en karanlık sekansıyla doruğa ulaşır. Manzara, yüzbinlerce cesetle dolu, Dünya’nın değerli kaynaklarını kötüye kullananlara ceza olarak verdiği bir soykırım.
Benim ve diğer pek çok kişinin Breen’in en dengesiz filmi olduğunu düşündüğümüz “Kader Bulguları”, onun çalışmalarına hakim olan tonal yapmacıklığı ve özgürlükçü öfkeyi örnekliyor. İlk üçte ikisi, alkolizm, ağrı kesici bağımlılığı ve karşılıksız aşk ile damgasını vuran bir drama olarak nitelendirilir. Bittiğinde bir kaçırma, cinayet, ışınlanma ve arka arkaya altı intiharla sonuçlanan aydınlatıcı bir basın toplantısı olmuştur.
Her yapımla birlikte, Breen’in ağızdan ağza ve sosyal medyadan edindiği izleyici kitlesi büyüdü. “Ben Buradayım…. Now”, West Hollywood, California’daki artık feshedilmiş Cinefamily gibi West Coast tiyatrolarında oynandı ve burada çok komik bir tuhaflık olarak pazarlandı.
Pek çok izleyici için Breen’in filmlerine verilen doğal tepki kahkahadır. O sık sık, “The Room” (2003) filmi şimdiye kadar yapılmış en kötü filmlerden biri olarak kabul edilen Tommy Wiseau’ya ya da 1950’lerdeki büyüleyici harap tür alıştırmaları Breen’in çalışmalarının öncüsü sayılabilecek Ed Wood’a benzetilir. Ancak bu karşılaştırmalar yüzeyseldir. Kariyerinin sonunda Wood, bir takma adla pornografiyi yöneterek belirsizliğe düşmüştü. Ve Wiseau kendini parodiye kaptırmış görünüyor. Altı bölümlük sitcom’u “Komşular” ve diğer filmlerdeki (“Samurai Cop 2: Deadly Vengeance” gibi) görünüşü, “Oda”nın manik gücünün hiçbirini göstermiyor.
Breen hala aynı mütevazi koşullar altında filmler yapıyor, yani teknik hırs içinde gelişmiş olsalar bile her zamanki gibi tutarsızlar. İlk filmleri Las Vegas banliyösünü ve yakındaki çölü tercih ederken, 2018 siber gerilim filmi “Twisted Pair” yeşil perde fotoğraf ve stok çekimlerle dolu. Breen ikili bir rol oynuyor, ikizler Cale ve Cade, doğuştan insanüstü güçlerle bahşedilmiş ve potansiyel olarak dünyayı değiştirecek sonuçlarla karşı karşıya geliyorlar. Aksiyon sahneleri – örneğin Cade’in zamanı dondurduğu veya çekirge gibi bir binanın üst katına sıçradığı – “Matrix” in parıltılarını içerir. Chicago’daki Music Box’ta 2018’de yapılan bir gösterimdeki bu sekanslar sırasında kalabalık çılgına döndü.
“’Double Down’ ve ‘I Am Here’ gibi filmlerin ilk gösterimlerini izlemeye gittiğimde… Breen, 2014 röportajında, ‘Şimdi salonun arkasında seyirciyi dinliyor olurdum’ dedi. “İzleyiciler benim hiç istemediğim kısımlarda kıkır kıkır gülebilir ama filmin ikinci yarısında bir şekilde anlamaya başlıyorlar.”
Kaliforniya, Santa Ana’daki Frida Cinema’da Breen’in çalışmalarını programlayan Trevor Dillon, “Neil Breen, ‘Ben filmlerle ilgiliyim, ben bir film yapımcısıyım, filmlerim akşam 8’de oynuyor’ gibi düşünüyor” dedi. sorunun “orada bir ton öz farkındalık olup olmadığı” olduğunu ekledi.
Dillon, “Bence o huysuz bir bağımsız film yapımcısı ve bence çok daha iyi bir iş adamı,” diye ekledi.
Jake Isgar, San Francisco’daki Alamo Drafthouse’da “Twisted Pair” ve devam filmi “Cade: The Tortured Crossing”i programladı. “Filmlerine asla gece yarısı filmleri demek istemiyorum ya da bu tür bir ayrım yaratmak istemiyorum” dedi. “Kendi işini ortaya koyan bağımsız bir sanatçı neden belirli bir şekilde gettolaştırılmak zorunda olsun?”
(Benim gibi, Isgar da Breen’in en yeni filmini henüz izlemedi. Breen’in “çok açık sözlü” olduğunu söyledi ve filmin önizlemesi için bir gösterim göndermeyi reddetti. “‘Diğer filmlerimi gördünüz’ diyor.”)
Breen sinemalarla yaptığı yazışmalarda, filmlerinin saat 19.00 civarında gösterilmesini ve talebi karşılamak için gösterimlerin sınırlandırılmasını şart koşuyor. Ancak bu tür kısıtlamalara gömülü olan kişi, ya çalışmasının kenarlara itilmesine karşı bir direnç ya da onu ana akım bir deneyim olarak bağlama iddiasında bulunabilir. Ne olursa olsun, Breen’in filmleri dünya çapında izleyicilerin ilgisini çekmeye devam ediyor.
Paris’te, Avrupa’nın en büyük sinema salonu olan Le Grand Rex’te 2019’da “Twisted Pair” gösterimini düşünün. Nanarland’ın kurucu ortağı Régis Brochier, Nanarland (“Nanar”, kabaca “o kadar kötü ki iyi” olarak tercüme edilen bir Fransız konuşma dilidir) tarafından düzenlenen kapalı gişe gösteriminde, kalabalık “çıldırdı” dedi. “Gerçekten inanılmaz bir gösterimdi.”
YouTube’da yayınlanan bir klip çılgınlığı yakalıyor: Kükreyen kalabalık her iki balkondan da çıkıyor. İnsanlar ayağa kalkıp alkışlamaya başlar. Hepsinin görmek için orada oldukları film daha başlamadı bile.
