“Brandy Hellville & Hızlı Moda Kültü” (Max’te yayınlanıyor) ve iddia ettiği korku şovunun en kışkırtıcı yanı, son derece popüler ucuz giyim perakendecisi Brandy Melville’in arkasında yer alması, mutlaka içeriği değil. Diğer belgeseller de benzer yöntemlerle benzer yollardan ilerliyor – örneğin Netflix belgeseli “White Hot: The Rise & Fall of Abercrombie & Fitch” – yani “Brandy Hellville”deki her şey daha önce rapor edilmişti.
Belgesel katılımcıları, şirketin ve liderlerinin, özellikle de kurucu ortak ve sahibi Stephan Marsan’ın, şişmanları utandırmaktan ve sömürücü uygulamalardan gerçekten korkunç ırkçılık ve cinsiyetçiliğe kadar bir dizi korkunç davranışta bulunduğunu iddia ediyor. Genç kızları hedef alan şirketin pazarlama ve mesajları, Z kuşağı için Abercrombie’nin benim neslim için neyse odur: resimlerdeki sıska beyaz kız olsanız veya mağazada çalışıyor olsanız bile, kendinizi kötü hissetmenizi sağlamak için tasarlanmış ilham verici bir marka. Elbette hepsini okuyabilirsiniz; Belgeselin sunduğu şey, gençken mağazada çalışan kızlar ve yeni mağazalar açmak için şirketle yakın işbirliği içinde çalışan erkekler de dahil olmak üzere çok sayıda görgü tanığıdır. Uzmanlar ve aktivistler aynı zamanda hızlı modanın (yani Zara, H&M, Shein ve Forever 21 gibi perakendecilerde satılan ucuz ve tek kullanımlık kıyafetlerin) küresel ekonomiler ve çevre için oluşturduğu tehdidi doğruluyor.
Ancak Eva Orner’ın yönettiği “Brandy Hellville”in alt başlığı, filmde az gelişmiş olsa da ilginç bir fikre işaret ediyor. Brandy Melville ve benzerleri gibi markalar bir tarikatı andırıyor ve hatta tarikatların “üyelerini” (bu durumda, ister müşteri ister işçi olarak liseli kızları) hizada tutmak için kullandıkları bazı tekniklerden yararlanıyorlar. Belgesel, çalışanların liderlik tarafından nasıl iltifat edildiğini ve ardından utandırıldığını, böylece her birinin daha çok bir “Brendi kızı” olmak istediğini (filmde bunun genellikle düzensiz beslenmeyi gerektirdiğini ima ediyor) gösteriyor. Filmde eski çalışanların çoğunun ayrıntılı olarak anlattığı “Brendi kızları” için katı bir imaj öngörülüyordu. Grubun bir parçası olmak, grupta kalabilmek için sürekli olarak paranızı ve zamanınızı vermenizi (yani, belgesele göre pahalı, kalitesiz giysiler satın almanızı ve ardından sosyal medyada fotoğraf yayınlamanızı) gerektirir. Bazen kızlar ailelerinden ve arkadaşlarından izole ediliyordu. Ve bir tarikatta olduğu gibi, tüm kararları veren küçük, gizli bir yakın çevre (bu durumda Marsan ve bazı dostlar) vardır. Ayrıca Marsan’ın Ayn Rand’ın “Atlas Shrugged” şarkısına olan takıntısında da tuhaf bir şeyler var ama bunu sizin kendiniz keşfetmenize izin vereceğim.
