Roland-Garros 2025, Eurosport ve Max platformlarında tenis tutkunlarıyla buluşuyor.
Fransa Açık olarak bilinen dönemin ikinci Grand Slam’i Roland-Garros, 26 Mayıs – 9 Haziran tarihleri ortasında Paris’te düzenleniyor. Turnuva, Türkiye’de Eurosport ekranlarından ve dijital platform Max üzerinden canlı yayınlanacak.
Turnuva öncesinde, Eurosport’un uzman yorumcularından efsane tenisçi Chris Evert, bayanlar ve erkekler tablolarına dair dikkat cazibeli değerlendirmelerde bulundu. 18 Grand Slam şampiyonluğu bulunan Evert, Iga Swiatek’in düşen formu, Alcaraz’ın muhtemel zaferi, Djokovic’in fizikî durumu ve Simona Halep’in emekliliği üzere birçok kıymetli mevzuya samimi açıklamalar getirdi.
Iga Swiatek hâlâ favori sayılabilir mi?
– Bence artık ortada net bir favori yok. Yani, benim için bakınca, natürel ki Iga’ya bakıyorum. Onu asla göz gerisi edemezsiniz. Bu turnuvayı o kadar çok sefer kazandı ki… Ve bütün toprak kort turnuvaları farklı suratlara, farklı ortamlara sahip oluyor; kimileri kapalı, kimileri açık. Ancak Iga, Roland Garros’ta kendini en rahat hisseden isim. Bu onun en uygun tabanı. Ve yalnızca şöyle düşünüyorum… Asıl sorum şu: Sanki işleri aksine çevirebilir mi? Zira ne olduğunu kimse tam olarak bilmiyor. Bu, onun hayatındaki duygusal bir ögeyle mı ilgili, yoksa oyunuyla mı ilgili ya da öbür oyuncular artık onu daha uygun tanıyıp nasıl oynamaları gerektiğini mi öğrenmiş durumda? Bilmiyorum. Ne olduğunu sahiden bilmiyoruz. Her şeyi kendine saklıyor, çok özel biri.
Ama bunu söyledikten sonra, onu asla göz gerisi etmem. Zira o bir şampiyon. Lakin düzeyini bir kademe daha üst çıkarmak zorunda kalacak. Forehand’i çalışmak zorunda olacak ve servisi… Servisi kimi kolay puanlar kazandırmalı şayet bu turnuvayı kazanacaksa.
Aynı düzeydeyse, yani şayet turnuvada en üst düzeyinde değilse, ben Sabalenka’yı ve Coco’yu da en az onun kadar şanslı görüyorum. Bu üçü—Sabalenka… Bence toprak, Sabalenka’nın da en uygun yeri olmalı zira çok agresif bir oyuncu. Sert kortlara yahut çime nazaran burada daha tehlikeli olmalı. Lakin o da sabrı öğrendi, kısa topları öğrendi ve şu anda oyunundan mutlu görünüyor, özgüveni yerinde. O yüzden onu da en üst sıralarda saymalıyız.
Ve sonra Coco… Bakın, ben Amerikalıyım ve onu 15 yaşından beri destekliyorum. Forehand’i daha uygun görünüyor. Topa daha uygun giriyor. Ve bence o da şampiyonluk için önemli bir aday. Yani, uygun olan şu ki—bu yıl bayanlar tarafı çok heyecan verici olacak zira tek bir oyuncuyu çıkarıp “sahaya karşı bu kişi” diyemiyoruz.
Swiatek’in en sevdiği taban olan toprakta gelişim göstermesi daha mı kolay olur?
– Bence bu yalnızca son iki haftayla ilgili değil. O bir yıldır turnuva kazanamadı. Evet, geçen yılki Fransa Açık’tan bu yana hiçbir turnuva kazanamadı. Yani bu aslında bir müddettir devam eden bir durum. Ve bence bu yavaş yavaş birikiyor. Ne kadar çok kaybedersen, oyununla ilgili itimadını de o kadar çok kaybedersin. Ve öteki oyuncular da bunun farkına varır; artık hakikaten bir talihlerinin olduğunu düşünürler.
Ve ben Coco’nun onu yendiği maçları izlediğimde—sanırım son iki maçında Coco onu yendi—oyun boyunca forehand’den forehand’e oynadıklarını gördüm zira ikisinin de forehand’i görece zayıf tarafı. Ve Coco’nun forehand’i Iga’nınkinden daha sağlam kaldı.
Yani bana nazaran, oyuncular artık Iga’ya karşı nasıl oynamaları gerektiğini biliyor. Ve artık onun yenilmez olmadığını da biliyorlar zira birkaç maç kaybetti. Bu yüzden… Bu, Iga’nın özgüven kaybı yaşamasının bir sonucu. Zira bir yıldır turnuva kazanamayan bir oyuncu nasıl bir numara olabilir? Biliyorsunuz, o bir orta dünya bir numarasıydı. Lakin bir yıl boyunca turnuva kazanamazsan, artık bir numara olamazsın.
Yani burada iki bileşen var: Biri, onun kendi oyununa olan inancını kaybetmesi; oburu ise, başka oyuncuların artık ona karşı bahtlarının olduğunu düşünmesi. Evvelce bu hissiyat yoktu. Ancak artık var.
Bu ikisi şu anda Iga’nın hayatında, daha doğrusu tenis hayatında tesirli olan şeyler. Teşekkür ederim. Bu ortada, umarım düzeyini tekrar bulur. Bakın, ben de şampiyondum ve öbür oyunculara karşı o üstünlüğünü kaybettiğin o duyguyu bilirim. Ve o âlâ biri. Nitekim düzgün bir insan. Ve onun toprakta—belki de tarihin en yeterli toprak kort oyuncularından biri yapan—o düzeye tekrar ulaşmasını umuyorum.
“HALEP’İN EMEKLİLİĞİ SÜRPRİZ DEĞİL”
Simona Halep’in emekliliği sürpriz oldu mu?
– Hayır, zira yaşadığı sakatlıklar… Yani, öncelikle, bence bu sporda olmak onu mental ve duygusal olarak yıprattı. Uzun müddet boyunca bununla gayret etti ve sahiden, ne bileyim… Güya daima savaştı. Ve bu onun gücünü tüketti. Çaba gücünü elinden aldı.
Geri döndüğünde, Mouratoglou ile geldiğini hatırlıyorum, hâlâ çok fit görünüyordu ancak sonra tekrar sakatlandı. Bedeni artık dayanmaz hâle gelmişti. Kaç defa geri dönebilirsiniz ki? Daima geri gelip tekrar başlamak… Ayrıyeten, döndüğünde alandaki rekabet düzeyi, ayrıldığı vakte nazaran çok daha yüksekti. Daha fazla derinlik vardı.
Yani artık sırtı duvara dayanmış üzereydi. Bu onun için sahiden güç bir karar olmuştur, eminim. Ancak bence yanlışsız kararı verdi.
Simona Halep teniste nasıl bir miras bıraktı?
Ve öteki oyunculardan daha küçük yapılı olduğu için daha çok çalışmak zorundaydı. Ben daima şöyle derim: Sabalenka’nın bir adımı için Simona üç adım atmak zorundaydı. Yani o nitekim bir “grinder”dı, yani savaşçı ve mücadeleci bir oyuncuydu. Küçük bedenine karşın güçlü vuruşlar yapabiliyordu. Baselinedan agresif oynardı. Fakat bence onun en dikkat alımlı tarafı çalışma disiplini ve içindeki o savaşma içgüdüsüydü.
Bunlar genç oyuncular için ilham verici olacaktır. Ben daima bu taraflarıyla hatırlayacağım.
Mark Petchey, Emma Raducanu için âlâ oldu mu?
– Evet, bence Mark Petchey ile birlikte daha güzel oynuyor. Bence çok bilgili biri. Yani, nasıl olmasın zati?
Emma’dan birtakım uygun maçlar gördüm. Bence… oyunun zihinsel ve duygusal tarafını daha düzgün kavramış görünüyor. Daha yerleşik, daha istikrarlı biri üzere görünüyor. Ne yapmak istediğini biliyor üzere. Güçlü ve zayıf taraflarının farkında. Oyununun farkındalığı çok yeterli. Ne yapması gerektiğini biliyor.
Ama o da tekrar sakatlık yaşayan oyunculardan biri. Bu kadar sık sakatlanan oyuncular için üzülüyorum. Âlâ oynamaya başlıyorlar ve sonra sakatlanıyorlar. Bu da kesinlikle insanı yıpratır.
Ama Emma kimi yeterli sinyaller veriyor. Umut vadediyor.
Ve onu izlerken, gözlerine baktığınızda bu defa yüzde 100 kendini adadığını görebiliyorsunuz. Hakikaten bunu yapmak istiyor. Bu işi seviyor. Ve bakın, US Open’ı kazandıktan sonra hayatı büsbütün değişti. Daha evvel şöhret, servet, bu kadar ağır ilgi yaşamamıştı. Bu da onu bir müddet sarstı bence. Fakat artık bence öncelikleri gerçek yerde.
Sadece savaşmaya devam etmeli, oyununu geliştirmeye devam etmeli. Oyuna biraz daha güç katmalı, fileye daha fazla gelmeli, biraz daha çok çalışmalı. Ve bence şu an olduğundan bile daha âlâ bir oyuncu olacak.
“DJOKOVİC BİR GRAND SLAM DAHA KAZANABİLİR”
Djokovic’in, Andy Murray ile yollarını ayırması gerçek karar mıydı?
– Bilmiyorum. İkisi ortasında neler yaşandı, bunu kim bilebilir ki? Yani, içeride ne olup bittiğini bilmiyoruz. Ben muhakkak işin içinde değilim. O odada neler konuşuldu, ne cins stratejiler tartışıldı, hiçbir fikrim yok.
Ama şunu söyleyeyim: Novak üzere tarihin en büyük oyuncusunu nasıl çalıştırırsınız? Bu nitekim çok güç bir iş. Novak Djokovic’in koçu olmak çok güç ve bence biraz da göz korkutucu bir vazife.
Bilmiyorum, Andy ona o muhtaçlığı olan “edge”i—keskinliği—verebildi mi? Bence artık zaman Novak’ın aleyhine işliyor. Ve ben şahsî olarak onun en uygun tenisini oynadığı devrin geçtiğini düşünüyorum.
Bakın, ben de bunu yaşadım. 30’larımın başında, Martina beni üst üste 13 kere yenmişti. Ve akabinde Monica Seles ve Steffi Graf yükselişe geçmişti. Spikerler daima “Chrissy bir daha Slam kazanamaz” diyordu. Sonra iki Fransa Açık daha kazandım.
Yani bu tecrübemden ötürü, Novak’ın bir Grand Slam daha kazanmasını asla göz gerisi edemem. Hâlâ kazanabilir. Ancak benim hislerim… Bu hafta nasıl oynayacağına bakacağız. Fakat hislerim şu tarafta…
Bir sebepten dolayı, onun sert tabanda daha düzgün olduğunu düşünüyorum. Sert kortlarda daha yeterli bir istatistiği var—ABD Açık’ı kazandı, Avustralya Açık’ı kazandı ve hatta Wimbledon’da bile… Roland-Garros bence onun en zayıf Grand Slam’i. Bilmiyorum. Bu nitekim sıkıntı. Bu tıp şeylere veda etmek sıkıntı. Emekli olmak güç.
Ama bence ferdî olarak işler bu tarafa yanlışsız gidiyor—bu sene. Teşekkür ederim. Bakın, bu çok güç. Kimseye “artık oynamamalısın” demek istemezsiniz zira bu çok ferdî bir karardır. Fakat şunu söyleyebilirim: Bence en güzel tenisini oynadığı periyot artık geride kaldı. Bu, tekrar epik bir maç oynayamayacağı manasına gelmiyor lakin her gün, her maç o seviyeyi sürdürebileceğini düşünmüyorum. Yani 20 yıldır çeşitte olan bir oyuncu olarak, artık her maçta %100 seviyeyi koruyamazsınız. A oyununuzu her gün ortaya koyamazsınız. İşte bu noktada kaybetmeye başlarsınız.
Bu yüzden şunu söylüyorum: Günümüzde o kadar çok uygun oyuncu var ki… Bir off gününüzde sizi yakalarlar. Novak da bir off gün yaşarsa, birileri onu yakalayabilir.
Jasmine Paolini hakkında ne düşünüyorsunuz?
– Ah, onu unuttum değil mi? Jasmine… Onu nasıl dahil etmem! Aptallık ettim… Evet, muhakkak o kümeye dahil edilmeli. Yani, az evvel saydığım birinci üç ismin yanında o da olmalı. O da orada, üst sıralarda yer almalı.
Gerçekten inanılmaz biri. Fevkalade. O kusursuz bir toprak kort oyuncusu. Ve tahminen de tüm üst seviye oyuncular ortasında en çok istikametli olanı. En çok istikametli oyuncu diyebilirim. Yani, her şeyi yapabiliyor. Çiftlerde büyük muvaffakiyetleri var—büyük turnuvalar kazandı. Yani fileye geliş zamanlaması kusursuz. Olağanüstü bir voleci. Gerçek vakitte fileye çıkıyor, uygun sezgileri var ve neredeyse hiç top kaçırmıyor.
Vurduğu toplar çok ağır. Kaç uzunluğunda? Ne kadar kısa? Sanırım… Ben 1.68 boyundayım ve yanında durduğumda ondan uzundum. Yani 1.62 falan olmalı. Fakat oynarken güya 1.93’lük biri üzere oynuyor. Hakikaten. Topa o denli bir spin ve yükle vuruyor ki…
Ve onu listeye dahil etmediğim için özür dilerim. Roma’dan evvel bu fikre varmamıştım. Yani Roma’dan evvel, zihnimde daima birinci üç oyuncu vardı. Lakin Roma’da onu izledikten sonra fikrim değişti. Katiyen kazanma talihi var.
Geçen yıl Fransa finaline kadar gitmişti değil mi? Evet, Fransa Açık finaliydi, değil mi? Wimbledon da vardı. Bu iki turnuva. Hatta Wimbledon’da da neredeyse kazanıyordu. Onda hakikaten çok şey var. Somut olmayan birçok özelliğe sahip.
Sabalenka’ya baktığınızda “Görkemli güç! Dinamit!” dersiniz. Açık açık görülür. Ancak Paolini saklıdan saklıya tesirli biri. Saklı bir silah üzere. Toplarına o kadar çok spin ve yük koyuyor ki, rakiplerinin vuruş noktası çoklukla omuz hizasında oluyor—ki bu da en verimli vuruş açısı değildir.
Ve yalnızca savunmada değil, hamlede da çok uygun. Bilmiyorum… Lakin şunu söyleyebilirim: Geçen yılki çıkışından sonra hiçbir düşüş yaşamadı. İnsan olağanda bu türlü çıkışlardan sonra bir gerileme bekler ancak o formunu yıl boyunca muhafazayı başardı.
Erkeklerde favoriniz kim?
– Yeniden, Roma finalini izledikten sonra… Sinner’ın bu kadar uygun oynaması beni şaşırttı. Tüm turnuva boyunca çok düzgün oynadı. Bu da bize gösteriyor ki… form kaybı yaşamamış.
Ama ben Alcaraz’ı seçiyorum. Zira bence kortun köşelerine gerçek kayarak yaptığı hareketleri kimse onun kadar düzgün yapamıyor. Kayarak gidip durumu toparlaması fevkalade. Ve artık daha disiplinli bir oyun biçimi görüyorum.
Önceden, repertuarındaki rastgele bir vuruşla puanı kazanabiliyordu. Her an inanılmaz bir şey çıkarabilirdi. Ancak sonra maçlar kaybetmeye başladı zira tahminen de biraz fazla agresif oynamaya başladı, çok zorlamaya başladı. Lakin şimdi… topa tahammülü arttı. Artık 8, 10, 12 vuruşluk rallilerde oynuyor. 4 ya da 5. vuruşta kazanmaya çalışmıyor.
Toprakta olay şudur: Vur, vur, vur… ta ki sahayı açana kadar. Ve sonra saldır. Sabırlı olmalısınız. Ve ben onda artık farklı bir strateji, farklı bir oyun üslubu, daha istikrarlı bir yapı görüyorum. Bu yüzden bence bu turnuvayı kazanmak için hazır durumda.
Roland-Garros’taki en sevdiğiniz anı ya da öykü nedir?
– Ben, Grand Slam turnuvalarına gittiğimde genelde odama kapanan bir oyuncuydum. Çok fazla dışarı çıkmazdım. Ancak birinci gidişimde, Philippe Chatrier annemi ve beni Lido’ya götürmüştü. O vakit 18 yaşındaydım ve daha evvel hiç üstü çıplak bayanların sahne aldığı bir gece kulübüne gitmemiştim. Bu benim için bir şok olmuştu.
Ama bence Paris’in hoşluğu, kentte yürümek, Eiffel Kulesi’ne gitmek… Bunlar asla bıkılacak şeyler değil. Louvre’a gittim, tüm müzeleri gezdim, yalnızca yürümek bile keyif vericiydi.
Kafelerde, bilhassa açık havadaki kafelerde oturmak… Yani, burası benim en sevdiğim iki Avrupa kentinden biri. Ayrıyeten, toprak kort benim zeminimdi. En uygun sonuçlarımı burada aldım. Yedi defa şampiyon oldum ve bu bayanlarda bir rekor. Bilhassa de 1985’te kazandığımda… Martina’ya arka geriye 13 defa kaybetmiştim.
İki buçuk yıl boyunca onu yenememiştim ve sonra o maçı kazandım. Beşerler bana “Senin en özel Grand Slam şampiyonluğun hangisi?” diye sorduğunda her vakit “1985 Fransa Açık” derim. Zira yaşım daha ileriydi, herkes beni gözden çıkarmıştı, genç oyuncular yükseliyordu lakin benim de son bir çıkışım vardı. Yanıtım bu olur.
Jannik Sinner’ın dönüşü hakkında yorumunuz?
– Bence gergindi. Yani… tahminen biraz sıkı, biraz gergin olmasını beklersiniz fakat alana çok olgun, çok itidalli bir biçimde çıktı. Sahiden sakin görünüyordu. Mental olarak… erkekler ortasında en sağlam oyuncu olabilir. Bence… Alcaraz’dan bile daha güçlü. Alandaki öteki herkesten daha sağlam duruyor. Adeta robotik bir duruşu var, baskıyla çok uygun başa çıkıyor.
Bu baskıyla başa çıkma hali beni etkiledi. Onu üç dört aydır oynamamıştım ve tekrar izlediğimde—vuruşlarının gücü, suratları, derinlikleri beni hakikaten etkiledi.
Ayrıca, büyük bir oyuncu olmasına karşın alanda çok düzgün hareket ediyor. Natürel, Alcaraz kadar düzgün kaymıyor. Kayma onun için daha içgüdüsel değil. Fakat büyük bir oyuncu için epeyce güzel hareket ediyor.
O yüzden… mental olarak sakin kalması ve alandaki hareketliliği çok etkileyiciydi. Rica ederim.
İlk Roland-Garros şampiyonluğunuzun 50. yılı hakkında ne hissediyorsunuz?
– Bu biraz baş karıştırıcı. Çünkü… yani, 50 yıl. Vakit nereye gitti? Birinci reaksiyonum bu oldu: “Vay be, 50 yıl geçmiş.” Bu beni çok lakin çok yaşlı hissettiriyor—ki zati öyleyim ancak tekrar de…
Geçmişe baktığımda, Paris’e gelen o genç kızı hatırlıyorum. Birinci yılımda, finalde Margaret Court’a karşı bir break öne geçmiştim. İkinci ve üçüncü setlerde, sanırım. Ve maçı hakikaten kazanabilirdim. Kazanmalıydım da. Fakat deneyim burada devreye girdi. Gençtim ve bir Grand Slam kazanmanın ne kadar kıymetli olduğunu tam olarak anlamamıştım. O maçı sıradan bir turnuva üzere oynamıştım.
Ama hayır, mükemmel anılarım var. Benim için… Philippe Chatrier Kortu daima bana aitmiş üzere hissettirdi. Nadal’la kıyaslamıyorum kendimi, asla. Lakin kendi küçük dünyamda, o korta çıktığımda herkesi yenebileceğimi hissediyordum. Güçlü hissediyordum. Oyun usulüm toprağa çok uygundu. Philippe Chatrier’e çıkmak nitekim kusursuz bir histi.
Ve bence hoş olan şu ki… 70’lerin başında, seyirciler bayan tenisinden çok etkilenmiyordu. İlgi daha çok erkekler üzerindeydi—Năstase, Björn Borg, Connors. Bayanlara pek dayanak verilmiyordu.
Ama Martina ve ben birbirimize karşı oynamaya başladığımızda, seyirci bizim rekabetimizi sevdi. Daha sonra Steffi ve Monica geldi. Onların rekabeti de ilgi gördü. Bayan oyuncular daha uygun maçlar çıkarmaya, daha sert vurmaya ve atletik olarak daha güçlü olmaya başlayınca seyirci de ilgisini artırdı.
Ve bence, Fransa Açık bayan tenisini en geç takdir eden Grand Slam oldu. Bunu açıkça söyleyebilirim. Lakin artık takdir ediyorlar. Çok fazla hem de. Bu hoş bir gelişme.
1973’te Court’a karşı oynadığınız finalde, ikinci sette servis atarken maç sizdeydi. Bu maçı hatırlamak istemeyebilirsiniz fakat… O maç size ne öğretti?
Bence bana deneyimin kıymetini öğretti. Maçı bitirebilmek için biraz daha ağır, daha kararlı olmam gerektiğini öğretti. Ve şunu da belirtmeliyim ki, 70’lerin başlarında bayan tenisinde asıl odak noktamız, bayanlar için bir profesyonel tıp oluşturmaktı—Virginia Slims Çeşidi.
O turnuvalar çok değerliydi zira bir tıp inşa ediyorduk. 70’lerin başında, bu bizim ana amacımızdı. Grand Slam’ler o vakitler birinci öncelik değildi. Asıl gaye, 200-300 bayanın geçimini sağlayabileceği bir sistem kurmaktı. Bu, Billie Jean King, ben ve öteki üst seviye oyuncular için daha değerliydi.
Ama Fransa Açık’ta oynadığımda ve Margaret’e kaybettiğimde… o maçtan çıkardığım ders şu oldu: Büyük puanlarda daha güçlü olmalıyım. Maç bitirme fırsatım olduğunda daha kararlı olmalıyım. Bu dersi aldım.
“HİÇ KİMSE RAFA NADAL ÜZERE OLAMAYACAK”
Carlos Alcaraz, Rafa Nadal kadar toprakta baskın olabilir mi?
– Evet, bence… Ama hiç kimse Rafa Nadal üzere olamayacak. Bence… Yani, o kadar harikaydı ki. Adeta Herkül üzereydi. 14 defa Fransa Açık’ı kazandı, değil mi? 14. Yani… bilmiyorum.
Carlos… Bence Carlos daha çok “her yerde oynayabilen” bir oyuncu. Fransa Açık’ı kazanacak, toprakta şampiyonluklar elde edecek. Lakin Nadal kadar baskın olacağını sanmıyorum zira onun çim ve sert yerde de benzeri bir tesir yaratabileceğini düşünüyorum. Oyun şekli tüm tabanlara uygun.
Ayrıca her on yılda bir oyuncular daha düzgün hale geliyor. Genç yetenekler—Fonseca’lar, Mensik’ler… Arthur Fils… ve Fils… değil mi? Fils üzere oyuncular geliyor. Oyuncu havuzu artık daha derin.
Ama yeniden de Carlos, sizi şaşırtabiliyor. Kitapta yazan her vuruşa sahip.
Nadal üzere değil. Nadal daha hudutlu bir oyuncuydu ancak mentalitesi eşi gibisi görülmemişti. O mental güce bir daha kimsenin ulaşabileceğini sanmıyorum.
– Aslında bu soruyu daha evvel yanıtlamıştım fakat senin için tekrar edeceğim.
Bu turnuva özelinde, bu hafta neler olacağını görmemiz gerekiyor. Bu bize değerli bir fikir verecektir.
Yani… toprakta maç kazandı mı? Kazandı mı?
(Evert kendine soruyor, emin değil.)
Bu ortada bunu bilmeliydim, ben yorumcuyum sonuçta…
Evet, bir maç kazandı. Lakin şayet bu formda, birinci ya da ikinci çeşitte kaybetmeye devam ederse… onu gerçek bir şampiyonluk adayı olarak göremeyiz.
Daha evvel de söylediğim üzere, yaş almak ve tenisçi olarak yaşlanmak çok farklı şeyler. 15-20 yıl boyunca tıpta olduktan sonra… yaşınız ilerlediğinde, 30’ların sonu ya da 40’ların başı gibi… artık her maçta A oyununu sergileyemezsin.
Bir Grand Slam kazanmak için yedi maçı da üst üste istikrarlı bir formda oynaman gerekir. Zira rakipler artık çok güçlü. Şayet B ya da C oyununla alana çıkarsan…
Şu anki haliyle oynarsa, kazanamaz. Her maçta inanılmaz oynaması gerekir. Her maç.
Yani… onu ikinci haftada görebilirim. Tahminen yarı finalde görebilirim. Lakin son birkaç haftadaki haline bakarak, bu turnuvayı kazanabileceğini düşünmüyorum. Sanmıyorum.
Bu hafta bize çok şey gösterecek. Ancak bence burada asıl sorun yaş. Vücudu… bedeni en düzgün devrini beş yıl evvel yaşamış olabilir. Artık tepesinde değil. Hâlâ fevkalâde anlar yaşayabilir, evet, fakat bunu istikrarlı bir halde yapamaz.
Iga Swiatek hakkında son notlarınız var mı?
– Bence çok değerli bir noktaya değindiniz ve biz daha evvel bu mevzuyu konuşmamıştık: doping olayı. Bu olayın onu şahsî olarak çok etkilediğini düşünüyorum. Zira bence o, insanların onun hakkında ne düşündüğüne epey hassas bir insan.
Saygı görmek onun için çok değerli. Gerçek bir rol model olmak istiyor. Ve bu olay, onun gözünde kendi imajını biraz lekelemiş olabilir. Bu olay onu duygusal olarak katiyen sarstı. Zira tüm bunlar Fransa Açık’tan çabucak sonra oldu. O sıralarda doping tartışması çıktı. Ve akabinde gelen sonuçlar da istediği üzere gitmedi.
O sırada dünya bir numarasıydı. Sonra bir numaralığını kaybetti. Ve artık, Fransa’dan sonra sıralaması kaç olacak bilmiyorum… Dördüncü ya da beşinci mi?
—Beşinci, o denli mi? Tamam.
Ve üstüne bir de turnuva kazanamamak… Bu da sizi hem zihinsel hem de duygusal olarak etkiliyor. Ve o katiyetle bir “özgüven oyuncusu”. Tıpkı birçok üst seviye oyuncu üzere. Onun için özgüven çok kıymetli.
Ama artık eskisi kadar yüksek özgüveni olduğunu sanmıyorum. Ve bunu en çok forehand’inden anlayabiliyorum. Topa vuruşlarında biraz isabetsizlik var üzere görünüyor. Bazen “shank” yapıyor, yani topu çerçeveye denk getiriyor. Forehand’i artık eskisi kadar sağlam değil.
Ve uzun rallilerde, öteki oyuncular bilhassa onun forehand tarafına saldırıyor. Son bir yılda forehand’i tekraren çöktü—önceden görmediğimiz kadar.
Ayrıca servisi de geliştirmesi gerekiyor. Bence ikinci servisi hâlâ gaye pozisyonunda. Sabalenka ve Coco üzere return’de çok güzel olan oyuncular için bu servis kolay bir amaç oluyor.
Ve mesela, Ostapenko’ya altı kere üst üste kaybetmiş olması… Bu çeşit istatistikler onun özgüvenini aşındırıyor. Bu durum onda iz bırakıyor.
Peki özgüvenini nasıl geri kazanacak?
Bence Fransa Açık’taki birinci birkaç maçında, muhakkak utangaç oynamamalı. Alana çıkıp vuruşlarına güvenmeli. Agresif olmalı. Tahminen sahayı daraltmalı, biraz daha ortaya oynamalı. Vuruş zamanlamasını bulmalı. Servis üzerinde çalışmaya devam etmeli.
Ama tekrar de avantajına olan şey, bu kortun suratı. O bu suratları seviyor. Orta-yavaş denebilecek bir yer. Öteki toprak kort turnuvaları biraz daha süratliydi. Burada ise vuruşlarına hazırlık için daha fazla vakti olacak.
Ve unutmayalım, bu korta dört defa şampiyon olarak çıkıyor. Bu kort onun konutu üzere. Bu da her sette ona fazladan iki oyun özgüven kazandırabilir. Birinci hafta boyunca ritmini bulabilir, oyununu tekrar rayına oturtabilir. Bakalım bunu başarabilecek mi.
Chris Evert’ten Swiatek’e ferdî tavsiye:
– Bu ortada, bir şey daha eklemek istiyorum. Hani bazen bana “Ne tavsiye edersiniz?” diye soruluyor ya… Şöyle söyleyeyim: Martina’ya karşı 13 sefer üst üste kaybettiğim periyotta ben de bu noktadaydım.
Bazen kendini kandırmak gerekir. Kendini blöflemelisin. Yüzde 100 emin olmasan da, kendini özgüvenli hissetmeye zorlamalısın. Kendinle konuşmalı, kendini motive etmelisin. Vuruşlarını itimatla yapmaya kendini ikna etmelisin.
Temele dönmelisin. Ayak hareketlerini oturtmalısın. Spini artırmalısın. Geniş gayelere oynamalısın.
Yani seni şampiyon yapan o sade oyuna geri dönmelisin.
Grigor Dimitrov hakkında ne düşünüyorsunuz?
– Bence onun gibilerden çok var. Öncelikle, idmanda baskı yoktur. Bir şey kazanma baskısı olmadığı için daha rahat olursun. Daha özgür oynarsın. Yani, bu bir “yenilik” değil.
Ve tavsiye olarak… Ben bir maçta gerildiğimde, kendimi rahat olduğum bir konuma koymayı hayal ederdim. Görselleştirirdim. Zihnimde, rahatça kazandığım puanları tekrar tekrar oynatırdım.
Majör final öncesinde bile bunu yapardım. Kendimi zihinsel olarak önde gidiyormuşum üzere hayal ederdim.
Ayrıca, bu oyunun bir kısmı da bedeni denetim etmektir. Buna “baskı” diyoruz ve herkesin kendi küçük balonunun içinde bunu çözmesi gerekir.
“Neden geriliyorum?” sorusunu kendine sormalısın. “Ayaklarımı mı kullanmıyorum? Topa gereğince sürat mı katmıyorum? Topu fazla mı itiyorum? Niyetlerimle mi oynuyorum?” Bunları tespit edip düzeltmelisin.
Örneğin: “Şu vuruşta elimden gelenin en uygununu yapacağım lakin topu içeride tutacak kadar spin vereceğim.” Bu büsbütün sorun çözme sıkıntısı.
İşte şampiyonlar bu yüzden bir üst düzeydedir. Zira baskı altında tahlil üretirler.
