Manhattan’daki West 25th Street’in köşesinden 10th Avenue’yu geçmek 34 adım sürüyor; eğer elinde bir bardakla oyalanan bir anaokulu öğrencisiyse diğer taraftaki özel okula gitmek için daha fazla adım gerekiyor. West 25th Street’i geçerek Avenues of the World School’a ulaşmak yalnızca 16 adım sürüyor; hatta ilk derse zamanında yetişmeye çalışan telaşlı bir 12. sınıf öğrencisiyse bu adım daha da az.
Haftanın beş günü, Eylül ayının parlak sabahlarının erken saatlerinde ve Şubat öğleden sonralarının yavaş yavaş ilerleyen alacakaranlığında, nöbetçi Richard Henderson, el ele tutuşarak, yumruklarını vurarak, trafiğe bağırarak, bırakılan ödevleri toplayarak gelenleri denetledi.
4 yaşındaki bir çocuğa “Adamım Wilder” diye seslenirdi.
“Örümcek Adam”, en sevdiği süper kahramanın heykelciğine canı pahasına tutunan okul öncesi çocuğuna kıkırdardı.
“Bayan Seattle,” Batı Yakası’ndan gelen ve her gün sadakatle Seahawks şapkası takan yeni bir öğrenci olan üçüncü sınıfa giden bir kıza hitap ederdi.
Richie olarak bilinen Henderson, Doğu New York’un oğluydu ve Richie henüz ergenlik çağındayken kanserden ölen bekar bir anne tarafından halkın yardımıyla büyütüldü. Lise diploması ya da genel denklik diploması bile yoktu ama iyi bir ailesi ve yıllık 65.850 dolarlık özel bir okulda geçiş görevlisi olarak sevdiği bir işi vardı.
Her okul günü 10. ve 25. caddelerin köşesinde, büyük ayrıcalıklara sahip çocuklar, birkaç saniyeliğine, büyük bir sıcaklık ve sorumluluk sahibi bir adamın korumasına veriliyordu. Henderson, Uber’lerin çocukları bırakma akışını yönetti ve oğlanların teneffüs sırasında kızların kendileriyle futbol oynamasına izin vermesini sağladı.
