Son 10 aydır, David Geffen Hall’un arka tarafı yoldan geçenleri Nina Chanel Abney’nin “San Juan Heal” enstalasyonuyla selamladı. Cesur, renk bloklu illüstrasyonları, 20. yüzyılın ortalarında Lincoln Center’a yer açmak için yıkılan, büyük ölçüde Siyahi ve Porto Rikolu mahallesine saygı duruşunda bulunuyor.
“San Juan Heal” bu performans sanatları kampüsünün ilk günahını kabul etmenin bir yoluydu. Açıklandığında, merkezin başkanı ve genel müdürü Henry Timms, “Farklı sesler, farklı izleyiciler ve kendilerini Lincoln Center’da gören daha fazla insan hakkında düşünmek konusunda çok kararlıydık” dedi.
Ama aylar geçtikçe merak etmeye başladım: Binanın içinde, içinde olduğundan daha fazla beyaz olmayan insan var mı? Enstalasyon hem geçmişe bir selam hem de gelecek için bir umutsa, Lincoln Center oraya ulaşmak için ne yapıyor?
Lincoln Center’ın Summer for the City programının bir parçası olarak Geffen Hall’da iki buçuk haftalığına ikamet eden Mostly Mozart Festival Orkestrası’nın bu cephede pek çok fikri var. Bu kadar az konserle seyircinin ilgisini çekmek için çok az zamanı var ama aynı zamanda kavramsal olarak çevik olmak için daha fazla alana sahip.
Temmuz ayının sonlarına doğru, topluluğun konserleri, Iraklı Amerikalı besteci Amir ElSaffar’ın Two Rivers topluluğunun yer aldığı bir prömiyeriyle başladı ve Thomas Wilkins, Gemma New ve Jonathon Heyward liderliğindeki kimlik ve kimlik üzerine çağdaş çalışmaların yer aldığı programlarla devam etti. aksi takdirde orkestranın resmi olmayan tanıdık, kulakları rahatsız etmeyen repertuarına bağlı kalırken eşitlik. Performanslar iş gününden canlandırıcıya kadar değişiyordu.
Wilkins, açılış konuşmasında, bir tür sanatsal kendini gerçekleştirme olarak “kendini rahat hisseden” bestecilerden bahsetti ve o ve Heyward, Siyah bestecilere bir platform verdi: Adolphus Hailstork, Xavier Foley, Jessie Montgomery ve Fela Sowande.
Wilkins’in konserinde, Foley’nin kontrbas (Foley), keman (konser şefi Ruggero Allifranchini) ve yaylı çalgılar topluluğu için yazdığı “Adalet ve Barış İçin” adlı eseri, zerafet niteliğindeki bir açılışın ardından gösterişli pasajlarla harekete geçti. Sowande’s African Suite’te (1944), müzisyenler bulaşıcı bir ruhla güler yüzlü Nijerya melodilerini birbirlerine attılar. Ama finalde, Hailstork’un Senfonisi No. 1’de Wilkins onlarda mükemmelliğe ilham verdi ve çarpan ışık huzmeleri ve parıldayan ses dalgalanmaları gibi baş döndürücü bir tını karışımı yarattı.
Heyward, programını Montgomery’nin Aşağı Doğu Yakası’nda büyürken duyduğu müzikle -en dikkat çekeni Miles Davis’le- dönen bir tonlu şiir olan “Kayıp Şehir Kayıtları” ile açtı. Parçanın kaygan, kimerik atmosferinin ortasında, Jon Manasse’nin çaldığı bir solo klarnet, Barber’ın “Knoxville: Summer of 1915”inin kentsel bir varyasyonundaki bir çocuk sesi gibi tatlı ve yumuşak bir masumiyetle ortaya çıktı. Olduğu gibi, Berber’in Keman Konçertosu’nun canlı bir anlatımı izledi.
Geçen yılki Mostly Mozart Festivali Orkestrası konserlerinde de çok çeşitli besteciler yer aldı, ancak seçimler – William Grant Still, Joseph Boulogne ve Florence Price – bazen çağdaş bestecileri dışarıda bıraktı. Bununla birlikte, son programlar, gerçek kapsayıcılık yönünde daha somut bir yöndeki bir evrimi yansıtmaktadır.
Heyward, bir sonraki müzik direktörü seçildiğinden beri orkestra ile ilk konserinde seyirciyle doğal bir yakınlık, çekici bir podyum tavrı ve sakin vuruşlarla net bir yol sergiledi. İlk başta Montgomery’de sertti, Barber ve Schumann’ın “Ren” Senfonisinde yavaş yavaş daha organik jestlere rahatladı.
Ancak şu anda Heyward’ın niyetleri ile çıktıları arasında bir uçurum var. Schumann’ın önünde “mutlak neşeden” bahsetti, ardından daha çok nefes kesici bir memnuniyet gibi bir şey söyledi. Senfoninin Rheinland’ın coşkulu betimlemelerinde dünyevilik toprağa bağlı olarak sallanıyordu.
Bu orkestranın ismine rağmen, Mozart son üç programda yalnızca bir kez yer aldı; New, olgun tarzının mükemmel bir örneği olan ve aynı dönemde yazdığı opera başyapıtlarından hatasız parçalarla örülmüş “Prag” Senfonisini yönettiğinde, “ Le Nozze di Figaro” ve “Don Giovanni.”
New, ince bir renk ve hacim çekirdeği geliştirdi ve tonlamalarda ondan uzaklaştı, ancak Andante’nin iç gözlemini veya Presto’nun dramını benimsemiş olması gerekmedi. Ayrıca Mendelssohn’un 1 No’lu Piyano Konçertosu’na ve Sarah Gibson’ın sözde kadın işini zanaattan güzel sanatlara yükseltmek için mücadele eden 1970’lerin feminist sanat hareketine gizemli, açık yürekli, zaman zaman katı bir saygı duruşu niteliğindeki “çözgü ve atkı”sına da liderlik etti.
Bu üç akşamın solistleri, gösterilerine teknikte son söz olmasa da kişisel bir yetenek kattılar. Foley’nin Bottesini’nin 2 No’lu Kontrbas Konçertosu’ndaki hünerli, kurnaz, yumuşakça güçlü stili, notaları kıvırmak gibi üslup açısından sorgulanabilir bir alışkanlığa rağmen dinleyicileri koltuklarının kenarına çekti. Stewart Goodyear, Mendelssohn piyano konçertosunda hızlı, verimli, sürükleyici bir gangster gibi havalandı ve tüyleri diken diken eden heyecanlar için zarafeti bir kenara bıraktı. Barber’ın coşkulu Keman Konçertosu’nda Simone Lamsma, ilk bölümün uzun, gösterişli melodisindeki üçlü ritimlerin getirdiği gerilimi yumuşattı; sahanın keskin kenarlarında çalma eğilimi, tonunu sıcak orkestral dokuların içine girmesini engelleyen esrarengiz bir parlaklık verdi.
Lincoln Center’ın sanat lideri Shanta Thake, her konserden önce seyirciyi karşılamak ve kendi deyimiyle “ritüel”e yönlendirmek için sahneye çıktı. Geçen yıl, bu çağrı-cevap alışverişi, pandemiden sonra iyileşmeyi varoluşa çağırmanın bir yolu gibi geldi. Bu yıl, her konserde seyircinin egzersizden kopuşu daha da derinleşti.
Muhtemelen Wilkins ve Heyward, Mostly Mozart Festival Orkestrası’nın repertuarını genişleterek topluluk oluşturan kişilerdir. Ve coşkulu alkışlar sağlayan ve hatta parçalar arasında ayakta alkışlanan büyük, çeşitli kalabalığın memnun tepkileri bir göstergeyse, işe yarıyor.
