Polisin protestocular tarafından ele geçirilen binaları temizlemek için Columbia Üniversitesi kampüsünü ilk kez çevik kuvvet teçhizatıyla taradığı günden elli altı yıl sonra, yüzlerce polis Hamilton Hall’a baskın yaparak Gazze’deki savaş nedeniyle işgale son verdi. . Bu kez tutuklanan 109 kişiden çoğu öğrenciydi; ancak Belediye Başkanı Eric Adams, başkalarının tehlikeli bir şekilde “çocuklarımızı radikalleştirdiğine” inandığı “dışarıdan kışkırtıcılar” olduğunu iddia etti; bu, beceriksizce bağışlama ile küçümseme arasında kalan bir tanımlamaydı.
Marjinalleştirilmişler adına yapılan protestolar, şu anda belirli bir neden veya şikayet ne kadar yanlış anlaşılırsa anlaşılsın, tarihin doğru tarafına düşme eğilimindedir. Örneğin 1963’te yapılan bir Gallup anketi, ankete katılanların yüzde 60’ının Washington Yürüyüşü hakkında olumsuz görüşe sahip olduğunu, bunun şiddete yol açacağını ve hiçbir sonuç elde etmeyeceğini varsaydığını ortaya çıkardı. İki yıl sonra, Amerikalıların büyük çoğunluğu sivil haklar hareketinin arkasında sözde dış kışkırtıcıların (bu örnekte Komünistlerin) olduğu görüşünü benimsedi.
Ancak bu tür bir geriye bakış ve anlayışla bile, o anın dumanı ve ateşi arasında bir puan kartı oluşturmayı istemek doğaldır. Dikkatin başarının hakim ölçüsü olduğunu düşünürsek, pek çok kişiye ilham veren ve küresel manşetlere çıkan Columbia protestolarının zafer kazandığını söyleyebiliriz. Yine de protestocular taleplerinin karşılanmadığını gördüler – Columbia İsrail işgalinden kâr sağlayan şirketlerden vazgeçmiyor – kampüs çoğu insana kapatıldı, dersler ve final sınavları uzaktan eğitime geçirildi ve öğrenciler tehdit edildi sınır dışı edilmeyle. Bunun ötesinde, önümüzdeki birkaç hafta boyunca Morningside Heights’ta kalmayı seçen hiç kimse polisten kurtulamayacak çünkü 14 milyar dolarlık bir bağışı denetleyen üniversite yöneticileri, Polis Departmanından Mayıs ortasına kadar kampüste kalmasını istedi. vergi mükelleflerinin gideri.
Herhangi bir harekette, reklamın amacı belirsizleştirmeye başlayabileceği bir nokta vardır. Ünlü AIDS aktivisti Peter Staley bana “Gazze’deki Filistinlilerin başına gelenler hakkında bu hafta çok az konuşma görüyorum” dedi. Aralık 1989’da St. Patrick Katedrali’nde katılımcılar arasında hâlâ tartışılan büyük bir ACT UP gösterisini hatırladı. Amaç, Kardinal John O’Connor’ın kilisenin prezervatif konusundaki tutumunu kınamak için sunduğu Ayini bozmaktı. Yüzlerce protestocu kiliseyi işgal etti. En çok eleştirilen hareketlerden biri haline gelen ve siyasi çevredeki liderleri kızdıran bu harekette, birisi komünyon almak için yukarı çıktı, komünyon törenini parçaladı ve kardinale “güvenli sekse karşı çıkmak cinayettir” dedi. Bay Staley uzun süredir olaydaki aşırılığın bir hata olduğunu düşünüyordu.
“Taktikler hikayeye dönüşmeye başlıyor ve sorunu ortadan kaldırıyor ve ardından hareket ne yaptığına bakmalı ve desteğini geri almamalı” dedi. “Hamilton Hall’da camları kıran bir öğrencinin haberleri aktardığını gördüğüm anda oyunun bittiğini anladım.”
Toplamda ele alındığında, ülke genelindeki kampüs protestoları, uzun zamandır yapım aşamasında olan bazı kurumsal başarısızlıklara işaret ediyor; kolejler ve üniversitelerin misyon için temel olması gereken değerleri hem modellemesi hem de telkin etmesi sorunu. Eğer elit lisans deneyiminin temel amacı zekice ikna etme, kanıta ve titiz araştırmaya dayalı güçlü, karmaşık argümanlar geliştirme yeteneğini kazanmaksa, o zaman protestolar yüksek öğrenim projesinin yetersiz kaldığı yolda başka bir avantaj sağlar. Protestocuların talepleri belirsiz görünebilir, tasfiyenin daha geniş sonuçları özellikle düşünülmemiş, İsrail’in geleceği hakkındaki fikirler belirsiz görünebilir.
