Dartmouth Koleji erkek basketbol takımının üyeleri, kasvetli ve yağmurlu bir Salı gününde kampüs yakınındaki görkemli Hanover Inn’de toplandılar ve küçük bir ofis binasına doğru yürüdüler ve burada grup fotoğrafı çekmek için gülümsediler. Daha sonra ikinci kattaki konferans odasına çıktılar ve altı ay – daha doğrusu uzun yıllar – süren bir oylama yaptılar.
Yaklaşık bir saat sonra sarı kağıtlar sayılıp onaylandığında, basketbolcular başka hiçbir üniversite sporcusunun başaramadığı bir şeyi başarmışlardı.
13-2 oyla bir birlik kurdular.
Basketbol takımının genç isimlerinden ve çabanın liderlerinden biri olan Cade Haskins, oylamadan sonra yaklaşık bir düzine muhabire, “Kesinlikle daha gerçekçi hale geliyor” dedi. “Bunun potansiyel olarak tarih yazabileceğini biliyoruz. Bunu yapmamızın nedeni bu değildi ama bunu yapmak korkutucu ve yıldırıcı olabilir.”
Haskins, Ivy League’deki ve ülkenin geri kalanındaki akranlarının yakında federal iş kanunu kapsamında çalışan olarak tanınacağını umduğunu ifade etti; bu sınıflandırma, gelirini doğrudan sporcularla paylaşmak zorunda kalacak üniversite spor liderleri için kırmızı çizgi olan bir sınıflandırma.
Ancak üniversite sporlarının amatör modelinin antitröst davaları, adil olmayan işgücü zorlukları ve Kongre’de azalan destek nedeniyle zayıfladığı bir dönemde, Salı günkü seçimlerin bir imza anı olarak mı yoksa bir dipnot olarak mı hatırlanacağı belli değil.
Diğer Dartmouth takımlarının organize edebileceği gözle görülür bir hareket yok. Ve davanın nihai olmaktan çok uzak olduğuna dair bir hatırlatma, oylamadan hemen önce geldi: Dartmouth, geçen ay, yalnızca özel işverenler üzerinde yargı yetkisine sahip olan Ulusal Çalışma İlişkileri Kurulu’nun tamamında, oyuncuların çalışan olarak sınıflandırılması yönündeki bölge müdürünün kararına itiraz etti.
