Deniz Kabuğu Sanatı Kitsch Ününü Kaybediyor

Ölümün birkaç sembolü, kiracılarının ölümünden sonra kıyıya vuran yumuşakçaların kireçlenmiş dış iskeletleri olan deniz kabukları kadar büyüleyicidir. Genellikle parlak ve karmaşık desenlere sahip olan deniz kabukları pasaport, para, navigasyon yardımcıları, mücevher ve dekorasyon olarak kullanılmıştır. Örneğin Rönesans İtalya’sında, Medici’lerin villaları da dahil olmak üzere önemli villaların arazilerine inşa edilen yapay mağaraları süslemek için kullanılırdı. Genellikle gizli su fışkırtma kanalları, sarkıtlar, cam mücevherler ve deniz kızları ve diğer efsanevi deniz sakinlerinin heykelleriyle donatılmış olan bu yoğun şekilde süslenmiş sahte mağaralar, yaz sıcağından korunmak ve onları çevreleyen resmi bahçelere karşıtlık sağlamak için kullanılırdı. Daha sonra, Viktorya dönemi Britanya’sında, imparatorluk tropikal bölgelere doğru genişledikçe halk arasında deniz kabuğu çılgınlığı patladı. Kadınlar koleksiyonlarını el sanatlarına entegre ederek bunları resim çerçevelerine ve kutulara iliştirdiler ve deniz kabuğu buketleri yarattılar. O zamandan beri, kabuklar çağdaş sanat ve dekorun kenarlarında kaldı, büyük ölçüde kitsch olarak kabul edildi ve kıyı hediyelik eşya dükkanlarına kapatıldı. Ancak şimdi — sanat yapımında organik medyaya olan yenilenen takdir ve okyanus yaşamını daha da değerli kılan bir iklim krizi ortasında — sanatçılar bir kez daha kabuğu hem bir ham madde hem de bir ilham kaynağı olarak benimsiyorlar.

Birkaç yaratıcının çalışması, Los Angeles’taki Marta galerisinde 7 Eylül’den 12 Ekim’e kadar sürecek olan “Objects for a Heavenly Cave” adlı sergide yer alacak. Serginin küratörü, şu anda MIT’de doktora yapan bir tasarım tarihçisi olan 28 yaşındaki Krista Mileva-Frank, 13 sanatçı ve kolektiften Rönesans mağarasının mirasının kendi çalışmalarına nasıl yansıyabileceğini düşünmelerini istedi. Yanıtlar arasında: Los Angeles merkezli metal sanatçısı James Naish’in, içinde dönen salyangoz kabukları bulunan, döküm ve kaynaklanmış bronz şamdanı ve Londra merkezli sanatçı Emma Witter’ın tılsımlı kadehleri ​​vardı ,istiridye kabuklarını bakır, metalik pigment ve sahte incilerle birleştiren. 35 yaşındaki Witter, “Özellikle istiridye kabukları beni büyülüyor,” diyor ve bunlardan “koruyucu kalkan benzeri dış yüzeyleri ve inci sedeften şehvetli astarlarıyla doğal hazine kutuları” olarak bahsediyor. Mileva-Frank, gösterinin izleyicileri sanat ve doğa arasındaki ilişkiyi düşünmeye ve iklim felaketi çağında kendi sınırlı inisiyatifleriyle mücadele etmeye teşvik edeceğini umuyor. “Pürüzsüz dijital dünyamızda, organik, dokulu kabukların çekiciliği bize yalnızca nasıl bakacağımızı öğretmesi değil,” diyor, “aynı zamanda diğer duyularımızı nasıl harekete geçireceğimizi de öğretiyor.”

Başka yerlerde, tasarımcılar ve sanatçılar, zarif, karmaşık dekoratif nesnelerden son derece süslü, oda büyüklüğündeki inlere kadar her şeyi yapmak için deniz kabuklarını kullanıyorlar. İskoçya kıyılarındaki Orkney Adaları’nda, tekstil sanatçısı Jane Haselden, kıyı boyunca bulduğu deniz kabuklarının etrafına koza örmek için yerel bahçelerden yapraklar ayıklıyor. Ortaya çıkan avuç içi büyüklüğündeki süsler, minik gelgit mücevherleri gibi hissettiriyor. Bu arada, 47 yaşındaki İngiliz heykeltıraş Alice Channer, otomobil farlarını alüminyum kaplamak için kullanılan çelik atlıkarıncalara, hem değerli hem de seri üretim gibi görünen, düğümlü biçimleri ışığı yakalayan vakumlu metalize yengeç kabukları yüklüyor. İngiltere’nin Sussex kentinde yaşayan 51 yaşındaki sanatçı Tess Morley’nin ise deniz kabuklarıyla kaplı grotesklerden oluşan bir serisi devam ediyor: 16. yüzyıl Milanolu sanatçısı Giuseppe Arcimboldo’nun sebzelerle dolu portrelerini anımsatan küstah yüzler ile 19. yüzyıl Bajanlı denizcilerin sevgililer günü kartlarının birleşimi.