Oscar Wilde’nin 1891 romanının sahne uyarlaması, Louche aristokrat Lord Henry Wotton’u oynayan oyuncu Sarah Snook’un “Dorian Gray Resminin” yaklaşık beş dakika uzanıyor ve Dorian Gray’in omzuna elini uzatıyor. Neredeyse her performansta seyirci soluk soluyor. Bazen, şeffaf bir zevkten kıkırdarlar.
Hareketin kendisi basit, ancak infaz o kadar zorlu ki, iki yıl önce Snook ilk denediğinde panik atak geçirdi. Snook hem Lord Henry hem de Dorian Gray’i ve iki düzine karakter daha oynuyor. Bu yüzden canlı aksiyon, canlı video ve kaydedilmiş videoların ayrıntılı bir sentezi yoluyla kendi elini kendi omzuna koyuyor. Victoria Gotik bir önemsiz olan “Dorian Gray’in resmi” artık portre modunda görülebilir.
Ünlü bir Londra koşusu ve Broadway’deki Müzik Kutusu Tiyatrosu’nda haftalarca süren performanslardan sonra bile, kaydedilmiş bir Lord Henry’nin canlı bir Dorian ekranına katıldığı o an daha kolay olmadı. Yaklaştıkça Snook kendini düşünerek bulacağını söyledi: Ya bir milimetre kapalı olsaydım? Ya sihir şımarıksa? Kayıt onu kesinsizlikten, kazadan korumaz. “Mesele şu ki,” dedi, “canlı tiyatro.”
Canlı video, Sarah Snook’un kendi omzuna dokunmak için uzanan görüntüsünü oluşturmak için kaydedilmiş dizilerle birleşerek, Lord Henry’nin Dorian Grey’i bir zevk hayatına baştan çıkardığı anı yaratıyor.
“Dorian Gray” direktörü Kip Williams ve yakın zamana kadar Sydney Tiyatro Şirketi’nin sanat yönetmeni, yaklaşık on yıl önce Cinetheater adını verdiği bu tekniğe öncülük etti. Tennessee Williams’ın “Yaz ve Duman” ın prodüksiyonunu prova ederek, tiyatronun bağırsaklarında bir kovalamaca dizisi düzenlemeye karar verdi. Bazı meslektaşları onu kaydetmeye teşvik etti, ancak Williams direndi.
“Tiyatro canlı bir sanat formu” dedi. “Seyirci ne zaman yaşadığını ve ne zaman olmadığını biliyor. Bu geçiş, şu anda varlığın zamansal kalitesi özünde.”
