Bir vücuda sahip olmak korkunç. Sızıyor, sızıyor, spurts. Öngörülemez, kontrol edilemez, Ails, başarısız, ihanetler ve utançlardır. Kabul etmek hoş değil, ama biliyorsun ve biliyorum. Sanatçı Ed Atkins kesinlikle biliyor.
25 Ağustos’a kadar Londra’daki Tate Britain’de koşan Atkins’in çalışmalarının büyük bir yeni retrospektifi, endişeli, kelimeler için kaybolan, bitkin, duygusal, özür dileyen ve parçalara ayrılan insan bedenlerini (veya dijital versiyonlarını) içerir.
1982 yılında İngiltere’nin Oxford kentinde doğan ve Kopenhag’da bulunan Atkins, belki de en iyi CGI avatarlarını garip limbo eyaletlerinde gösteren videolarıyla bilinir. Ayrık ama şiirsel anlatılar söylerler ya da çeşitli görevleri yerine getirmeye çalışırlar – sanki “gerçek” olmak için mücadele ediyormuş gibi.
Tate Britain’de erken bir film olan “Ölüm Maskesi II: Koku” (2010), dijital cihazların sahneleri, arkadan çekilen bir insan kafası, neon ışığında yıkanmış kısa sarı kilitler ve yapışkan sıvı olarak çeşitli açılardan yakın çekimler arasında değişen ve çubuklu bir insan gibi çilden dökülür. Burada, izleyicinin görülebildiği, tuhaf bir gerginlik yaratan düzenleme sürecidir.
“Hisser” (2015) ‘de, aynı anda boyutu arttıran üç serbest duran duvar üzerinde öngörülen, daha tanınabilir bir ortama giriyoruz: genç bir yatak odasına (bizi “orada kalmaya” çağıran kedi posteri mi?), Ay ışığı açık bir pencereden akıyor. Yatakta bir adam görünür, fırlatıp döner ve kendine şarkı söyler. Bir Rorschach lekesi yığınından geçer, bir Walter hasta resminin kartpostalına mastürbasyon yapar, bilgisayarına göz atar – sonra yerden dev bir düdene düşer, sadece yeniden ortaya çıkmak, çıplak ve yönünü açmak, tökezlemek ve parlak beyaz bir şeylikten mırıldanmak için.
