Sinemaya giden eşcinsel bir kadına, sanki son bir yıldır ortalıkta bir şeyler varmış gibi görünebilir. İlk olarak Ağustos ayında “Dipler” vardı. Daha sonra Şubat ayında “Drive-Away Dolls” geldi. “Aşk Kanayan Yatar” Mart ayında mücadeleye katıldı. Eşcinsel kadınlarla ilgili nispeten ana akım filmlerden oluşan bu grup, nefis köpüklü ve izlemesi eğlenceli, benzeri görülmemiş bir his veriyor.
Tabii ki öyle değil; filmin her zaman bir emsali vardır. Ama en son başlıklar öyle farklı. Bu filmler kampa yaslanıyor: abartılı gerçeklikler, askıya alınmış inançsızlık, olağanüstü olaylar dizisi. Dahası, eşcinsel kadınların her filmin hazırlanmasında önemli bir payı vardı ve filmlerin hiçbiri açılma hikayelerini içermiyor. Kahramanları çoktan dışarıda, hayatlarını yaşıyor, yol boyunca suç işliyor.
Film akademisyeni ve “Queer’den Sonra Lezbiyen Sineması” kitabının yazarı Clara Bradbury-Rance, “Bu üç filmin, ayrı ayrı çekilseler bile, birkaç yıl önce bile ana akım kamusal alanda var olabileceğini düşünmüyorum” dedi. Teori.” “Hangi noktada” diye ekledi, “lezbiyenlerin onları kötülükleriyle, zehirleriyle ve sinirleriyle temsil edecek kadar temsil edildiği hissine ulaşıyor musun?”
“Bottoms”, amigo kızlarla takılmak için bir dövüş kulübü (kusura bakmayın, kendini savunma kulübü) kuran iki lezbiyen lise son sınıf öğrencisi PJ (Rachel Sennott) ve Josie’yi (Ayo Edebiri) konu alıyor. “Drive-Away Dolls”, bir yolculuk sırasında arabalarının bagajında gizemli bir paket bulan hiçbir şeyden haberi olmayan arkadaşlar Jamie (Margaret Qualley) ve Marian’ın (Geraldine Viswanathan) anlatıldığı bir suç hikâyesidir. Ve “Aşk Kanamaya Yatar”da hırslı bir vücut geliştirmeci olan Jackie (Katy O’Brian), şehre gelir ve karanlık bir geçmişi olan spor salonu müdürü Lou’ya (Kristen Stewart) aşık olur.
Bradbury-Rance, sıra dışı B-filmi hissiyatıyla bu hikayelerin “iyi temsil ile kötü temsil arasındaki ikilemi bozmayı başardığını” söyleyerek şöyle düşünmemize olanak sağladığını söyledi: “kararsızlık ve belirsizlikten zevk almanın yolları var ve tansiyon.”
Bu filmler, aralarında “Tár”, “Nyad”, “The Color Purple” ve “Silver Haze”in de bulunduğu son dönemdeki daha büyük lezbiyen hikayeleri dalgasının bir parçasıdır ve başka bir güncel grupla, son dönem dönem dramalarıyla tam bir tezat oluşturuyorlar. 2010’lar. Şunları düşünün: “Carol”, “Favori”, “Ateş Eden Bir Kadının Portresi” ve “Ammonite.” Manhattan’daki Film Forum’da yakın zamanda yayınlanan Sapph-o-Rama serisinin arkasındaki programcılardan biri olan Andrea Torres, bu dönemi “lezbiyen azizler dönemi” olarak nitelendirdi. Hatta kendi “Cumartesi Gecesi Canlı” taslağı bile vardı: “Lezbiyen dönemi draması” sloganı vardı. “Yılda bir tane alıyorsunuz – bundan en iyi şekilde yararlanın.”
