‘Fantasia’nın Büyüsünü Kanalize Eden Los Angeles Evi

Aktör Anastasia Graff, kendi itirafına göre “kızlara özgü şeyleri” seven bir maksimalisttir, bu nedenle 1930’lardan kalma Batı Hollywood’daki evi için deniz salyangozu rengi bir mutfak istemesi pek de şaşırtıcı değil. Yine de bu kadar cesur bir seçim bazı iç tasarımcıları çıkmaza sokabilir. Graff’ın 2.600 metrekarelik evin yenilenmesi için görevlendirdiği Frances Merrill şöyle itiraf ediyor: “Sizi olmaya zorlayan bir müşteriniz olması nadirdir.” Daha renkli.” Firması Reath Design’ı 2009 yılında kurduğundan bu yana, beklenmedik palet ve desenleri zarif bir şekilde kullanmasıyla tanınıyor. Merrill şöyle devam ediyor: “Mor dediğinde ‘Evet,’ dedim.”

Dışarıdan bakıldığında, Sunset Bulvarı’nın hemen yukarısındaki tepelerde yer alan iki katlı, üç yatak odalı ev, gösterişli olmaktan çok sade görünüyor. Beyaz boyalı ahşap dış cephe kaplaması ve geniş bir sundurma ile Graff’ın ilgisini çekmişti çünkü ona büyüdüğü Doğu Yakası’ndaki geleneksel ahşap evleri hatırlatıyordu. Ancak buranın yerel kültürün bir parçası olması da sorun değildi: Bir zamanlar 1940’tan 1969’a kadar Los Angeles’ta yaşayan, hem şehir merkezinde hem de Los Angeles Filarmoni Orkestrası’nı yöneten Rusya doğumlu besteci ve orkestra şefi Igor Stravinsky’ye aitti. Hollywood Kasesi. Bu süre zarfında film endüstrisinde de ilerlemeler kaydetti; özellikle 1913’teki başyapıtı “Bahar Ayini”nin 1940 yapımı Disney animasyon filmi “Fantasia”da kullanılmasına izin verdi. Bu hikaye Merrill’e evi alternatif malzemelerle dekore etme konusunda ilham verdi. ağırbaşlılık ve kapris notaları. Graff, “Los Angeles’ta her evin arkasında bir hikaye olduğunu fark ediyorsunuz” diyor. “Seni böyle satıyorlar. ‘Marilyn Monroe’nun hayaleti mülkte dolaşıyor!’ diyorlar.”

Graff, bir gün hayalindeki evi yaratmak amacıyla uzun süredir görüntüleri kaydediyordu ve ilham alması için bunları Merrill’e gönderiyordu. Klasik Amerikan lokantalarının resimleri ve Slim Aarons’un gösterişli, gösterişli fotoğraflarının ekran görüntüleri vardı. Ayrıca baskı tutkunu Amerikalı dekoratör Dorothy Draper’ın ve İngiliz eklektizm ustası tasarımcı David Hicks’in çalışmalarına da değindi. Graff, Los Angeles’ı dolduran birçok beyaz modernist kutunun sadeliğinden kaçınmak ve bunun yerine eski Hollywood tasarımının ihtişamına yaslanmak istedi; Merrill’in doygun renkler ve canlı yan yana yerleştirme tercihleriyle doğal olarak uyumlu bir vizyon. İkilinin işbirliği başladığında, yani salgının ilk günlerinde, Merrill’in postayla boya örnekleri paketleri göndereceği Graff, “bir mektup arkadaşına sahip olmak gibiydi” diyor.

Merrill, mutfakta, Graff’ın talep ettiği, 1950’lerin hem parlak fütürizmini hem de lamine öğle yemeği tezgahlarını çağrıştıran yumuşak yuvarlatılmış köşelere sahip leylak rengi dolaplar biçimindeki mor rengi sergiledi; bu efekt, fistolu paslanmaz çelik fırın davlumbazı ile daha da güçlendi. Renkleri, geleneksel damalı muşamba zemin ve ailenin yemeklerini paylaştığı turuncu deri bir banket ile dengeleniyor (Graff ve kocasının iki küçük çocuğu var). Biri portakal, diğeri limon şeklinde olan vintage ışıklar, biraz Kaliforniya kitsch’i ekliyor ve “Fantasia”nın Fransızca sürümü için 1970’lerden kalma bir poster, Stravinsky’ye bir saygı duruşu niteliğinde.

Graff ve Merrill ayrıca, yemek odası için 226 yıllık Fransız şirketi Zuber’in arşivlerinden alınan yoğun bir çiçek deseni ve tuvalet için Pierre Frey panter baskısını seçerek duvar kağıdına olan ortak sevgilerinde ortak bir zemin buldular. . Graff, “Ama biz evin tutarlı olmasını ve göze çok fazla çarpmamasını istedik” diyor. Böylece, eski odada, yoğun motif, İsveçli mimar ve tasarımcı Gustaf Westman’ın oval lake ahşap masanın aerodinamik silueti ile yumuşatılıyor. Ancak bu masa ciklet pembesi; “uzaydaki Barbie gibi” diyor.

Mor ve pembenin mücevher kutusu tonları başka bir çizgidir. Ana yatak odasının hemen yanında aşırı kadınsı, neredeyse kampçı, somon pembesi dolap ve giyinme odası var; burada kalp şeklinde Murano camından bir pandantif – bir Disney prensesine yakışan bir aydınlatma armatürü – kırmızı kristalli bir adanın üzerinde asılı duruyor kuvarsit tezgah. Doğrudan bitişikte, bağımsız porselen küvet ve ametist mor çinilerle kaplı bir duş içeren ana banyo bulunmaktadır. Alt katta ise ana fuaye, çizgili mercan pembesi Dedar kumaşıyla kaplanmış bir banketle tamamlanan gül pembesinin karamsar bir tonundan oluşuyor.

Ancak Graff’ın en sevdiği alan olan aile odası – en azından evin geri kalanının aksine – nispeten bastırılmış, tüm coşkudan bir kurtuluş. Sakin bir fıstık rengi tonunda elle boyanmış ipek de Gournay duvar kağıdı, patlayan tüylerden oluşan kabarık bir küreyi andıran bir Eos tavan lambasıyla aydınlatılıyor. Londra ve Milano merkezli Artefatto Tasarım Stüdyosu’nun papatya şeklinde sırt kısmı olan bir sandalye de dahil olmak üzere birkaç süslü hareket daha olsa da, oda rahatlık düşünülerek tasarlandı ve düzeni bir çift özel deniz kabuğu pembesi üzerine odaklandı. sırt sırta yerleştirilmiş kadife kanepeler. Graff, “Bu sadece rahatlatıcı ve güzel bir alan” diyor.

Ancak Merrill’e göre, oturma odasındaki ince kontrastlı parçalardan oluşan bir düzenleme, evin bereketli, kolaj benzeri hissini en iyi şekilde temsil ediyor. İki pencerenin arasında, köşeli modern koyu yeşil cam apliğin altında, Merrill’in peygamber çiçeği mavisi, kadife çiçeği ve Kelly yeşilinin canlı tonlarında yeniden boyadığı, 1950’lerin klasik ters bacak stilinin bir kopyası olan, canlı renkli bir Fratelli Levaggi sandalye duruyor. Tıpkı Los Angeles’ın mimari dönemlerinin karmakarışıklığının beklenmedik güzellikteki anlara yol açması gibi, evin dönem ve tarzlarının çatışması da bir şekilde uyumlu ve hepsinden önemlisi neşeli. Bu, Hollywood’un uzun zamandır paylaştığı geniş kapsamlı bir tasarım yaklaşımıdır. Aslında, ev bittikten kısa bir süre sonra Merrill ve Graff, animatörün Rokoko Fransız tasarımına olan az bilinen takıntısını ve bunun evin görünümünü nasıl etkilediğini anlatan “İlham Veren Walt Disney: Fransız Dekoratif Sanatlarının Animasyonu” adlı gezici serginin haberini aldılar. karikatürlerinden tema parklarına kadar her şeyin. “Bunu gördüğümüzde,” diyor, “’Ah evet, işte bu’ dedik Bizyapıyordu!'”