Karin Dreijer’in yüzü pek çok maskenin yüzü. Yaklaşık 20 yıl önce, İsveçli müzisyen ürkütücü, sevilen elektronik ikilisi Knife ile ilk kez şarkı yayınlamaya başladığında, Dreijer ve erkek kardeşi Olof’un sık sık siyah, yüzleri kapatan gagalarıyla fotoğraflandılar – biraz hıyarcıklı veba doktoru, biraz da biraz hıyarcıklı veba doktoru. biraz “Gözler Tamamen Kapalı.” 2009’da başlayan solo proje Fever Ray, Dreijer’e çarpıcı görsel imgeler ve karakter çalışması için daha fazla fırsat sundu. Bir keresinde, tenleri eriyormuş gibi gösteren ürkütücü derecede gerçekçi bir maske takarak İsveç’in Sveriges Radyosu’ndan bir ödülü kabul ettiler.
Dreijer, Fever Ray olarak son albümleri “Radical Romantics”in kapağında başka bir esrarengiz kılık icat ediyor ve bu onları ince, telli saçları ve hastalıklı bir sarıyla çevrelenmiş gözleri ve ağzı olan bir tür zombileştirilmiş ofis drone karakterini cisimleştirirken buluyor. Dreijer, yakın tarihli bir Pitchfork röportajında bu görüntünün, 79 yaşındaki Norveçli figüratif ressam Odd Nerdrum’un yarı çıplak bir otoportresinden etkilendiğini söyledi. Nerdrum parçası hakkında “Bunu bir Grindr resmi olarak düşündüm” dediler. “O kadar çok özlem içeriyor ki: kendini oraya sırılsıklam atmak. Onun gibi bir yüz yapmaya çalıştım.
Stockholm’deki stüdyolarında görüntülü aramayla onlara ulaştığımda, Dreijer’in aksine, yüzü çıplak ve alelade, büyük beden siyah bir kapüşonlu giymişti. Beyaz-sarı saçları ustalıkla kesilmiş ve astarlı bir tuval kadar boş beyaz bir duvarın önünde oturuyorlar. “Radikal Romantikler” turunun beş şehirlik Kuzey Amerika ayağına başlamak için iki gün içinde Amerika’ya gideceklerdi, ama onlar da ileriye bakıyorlardı. Dreijer, “Bundan sonra ne yapacağımı düşünüyorum” diyor. “Bu iyi bir şey, böylece turdan hemen sonra ayrılmıyorsunuz. Turne yoğun ve çok eğlenceli – etrafta çok fazla insan var. Bundan sonra ne yapacağımı planlıyorum.”
Fever Ray’in müziği bir şekilde hem düşündürücü hem de kendinden geçmiş – sonsuz gri varyasyonlarıyla patlayan sonik bir kaleydoskop. Titreşen sentezleyiciler ve güçlü elektronik vuruşlar, Dreijer’in punk, ambiyans ve endüstriyel psişik rock gibi çeşitli türlerdeki canlandırıcı, şekil değiştiren vokalleri ve huzursuz deneyleri için sabit bir omurga sağlar.
“Radical Romantics”, Dreijer’i bazı tanıdık işbirlikçilerle ( Knife’ın 2013’te son stüdyo albümü “Shaking the Habitual”ı yayınlamasından bu yana ilk kez Olof gibi) ve Trent Reznor ve Atticus Ross gibi bazı yeni kişilerle çalışırken buluyor. albümün en cesur parçalarından ikisine endüstriyel bir tehdit unsuru ekleyin. “Radikal Romantikler”in görsel dili, Dreijer’in çalışmalarının çoğu gibi, uzun süredir arkadaşı olan Martin Falck ile geliştirildi. Dreijer, “Birbirimize her zaman Instagram’da resimler, film klipleri ve benzeri şeyler gönderiyoruz,” dedi. “’Bak, bunu bir dahaki sefere yapmalıyız! Bu harika görünüyor, bunu denemeliyiz!’ Her şeyi bir klasörde topluyoruz ve sonra onu organize etmeye çalışıyoruz ki bu neredeyse imkansız.”
Tüm yaratıcı karakter oyunlarına rağmen, “Radical Romantics”, Dreijer’in en savunmasız albümü – aşka ve olası başarısızlıklarına dair açık yürekli bir keşif. “Bence eğlenceli bulduğumuz şey için gerçekten içgüdüsel bir his üzerinde çalışmaya başladık” dediler. “Ve sonra gerçekten, gerçekten korktuğumuz, korkutucu bulduğumuz şeyle ilgili olarak neyi eğlenceli bulduğumuz hakkında konuşuruz.”
“Ben ve Martin, her şeyden korkuyoruz” diye ekliyorlar. “Bence ikimiz de dünyanın en korkan insanlarıyız. Ama sonra oldukça cesur olduğumuzu da düşünüyorum.”
günün hangi saatinde çalışıyorsun?
İki çocuğum var, bu yüzden uygun çalışma saatlerinde çalışmak zorunda kaldım çünkü o zamanlar çocuk bakımın var. Bir de düşünüyorum, iyi bir rutine sahip olmak için sabah [stüdyoya] gidip gündüz çalışıyorsunuz ve sonra eve gidiyorsunuz ve sosyal bir hayatınız var, arkadaşlarla buluşup çocuklarınızla takılabiliyorsunuz. Sanırım bu benim için oldukça önemliydi. Ayrıca tatillerde oraya gitmeyi gerçekten çok seviyorum. Noel için ya da yazın ortasında olduğu gibi. Çünkü o zaman çok fazla zamanın olduğunu ve kimsenin sözünü kesmediğini hissedersin. Ve herkes Noel’e özgü şeyler yaptığınızı sanıyor ama aslında orada çalışıyorsunuz.
En büyük çocuğum bu yıl 20 yaşına giriyor, bu yüzden uzun zamandır bu rutine sahibim. Ama şimdi taşınmak üzereyken ve akşamları, hafta sonları falan da bana aynı şekilde ihtiyaç duymadıklarını hissediyorum, o zaman evet, sanırım oraya akşamları ve geceleri gitmekten zevk almaya başladım. .
Uyuduğunuz belirli saatler var mı?
Düzgün çalışabilmek için uyumam, yemek yemem ve egzersiz yapmam gerektiğini anladım. Bu biraz sinir bozucu çünkü yapmak istediğiniz tek şey çalışmaya devam etmek eğlenceli şeyler gibi gelmiyor. Ancak bu üç şeyi atlamak pek yardımcı olmuyor.
Ne tür egzersiz yapıyorsun?
Stüdyoma iyi bir bisiklet mesafesi, bu yüzden orada bisiklet sürmeye çalışıyorum. Sıcak yogayı gerçekten seviyorum. Spor salonuna gitmek gerçekten sıkıcı ama bunu yapıyorum, özellikle şimdi, turneye çıktığımda, bunu yapmak zorundayım. Kışları çok kayak yaparım.
Seni ne utandırıyor?
İnsanları neyin utandırdığı ilginç. Küçük bir grup insana şarkı söylemeyi sevmiyorum. [Gülüyor.] Karaoke yapmayı gerçekten zor buluyorum. Bana çok zor gelen bu özgünlük fikri. Belki utanç verici değil, daha çok, gerçekten korkutucu.
Bunun sahnede kendi malzemenizi icra etmekten ne farkı var?
Çünkü o zaman bir performansa dönüşür ve özgünlük ve doğal bir sesin ne olduğu fikirleriyle çok daha fazla oynayabilirim. Bence bu fikirlerle oynamak, dekor, ışık ya da efekt kullanamamaktan daha kolay. “Bu gerçek ben, bu özgünlük” dersem, insanlar size inanacaktır.
Pek çok karaoke hakkında rahatsız edici derecede samimi bir şey var.
Ve ayrıca belirli bir şekilde ses çıkarmanız gerekiyor. Orijinali gibi ses çıkarmalısın. En azından insanların yapmaya çalıştığı şey bu. Ve asla o klasik “iyi” şarkı söyleme tarzında şarkı söyleyemedim. Nasıl yapacağımı bilmiyorum.
Sizinle başka bir röportaj okuyordum, vokallerinizi işlemek için kullandığınız efekt makinelerinden birinde aslında üzerinde “cinsiyet” yazan, çevirebileceğiniz bir düğme olduğunu söylüyordu.
Evet, buna sahip bir makine var. Eğlenceli. [Gülüyor.]
Müziğin toplumsal cinsiyetle oynanacak bir yer olduğunu nasıl düşünürsünüz?
Sanırım benim için müzik yapmanın özgür hissettiğim alanlar yaratmak olduğunu keşfettim. Ve cinsiyetle oynamak bunun bir yönü. Önceleri, Knife ile çalışırken, bunun ne tür bir ses olduğunu, erkek mi kadın mı ya da arada bir şey mi olduğunu tam olarak anlayamadığınız bu alanı bulmaya çalıştık. O alanı bulmak benim için çok özgürleştirici bir şey. Ve pek çok farklı şekilde yapılabilir. Vokalistin sesi çok yakın mı uzak mı, fısıltı mı yoksa çığlık mı [gibi], bu aynı zamanda vokalleri nasıl icra ettiğinizle de ilgili. Bütün bunlar bu alanı bulmak için birlikte çalışır.
Şu anda ne okuyorsun?
Aslında burada, çünkü birkaç hafta önce doğum günümde kardeşimden almıştım. [Kitabı ekrana doğru tutar.] Akwaeke Emezi’den “Sevgili Senthuran”. Bence bu harika. Bilmediğim bir yerden ikili olmayan bir kimliği görmenin bir yolu. Daha çok cinsiyeti görmenin manevi bir yolu. Ayrıca aşk hakkında birçok şiir okumaya bayılırım. Chen Chen adında gerçekten harika şiirler yazan yeni bir favori yazarım var.
Ayrıca bell hooks’un bu albümde büyük bir ilham kaynağı olduğundan bahsetmiştiniz. Çalışmalarıyla ilk ne zaman tanıştınız?
10 yıl önceki son Knife turnesinde o kadar hevesliydim ki [hooks’un 1999 tarihli kitabı] “All About Love”ı tüm gruba ve ekibe okumaları için verdim. Uzun zamandır benimle. Ve bence hala harika. Herkesin aşkla bir tür ilişkisi olması çok garip ama aşık olduklarını söylediklerinde ne demek istediklerinin bir tanımı olan çok az insan var. “Seni seviyorum” demek ne anlama geliyor? Yakın ilişki kurmak istediğiniz insanlarla bir tanım paylaşmanın gerçekten önemli olduğunu düşünüyorum. Sevildiğimi hissetmek için neye ihtiyacım var? Ve sevildiğini hissetmek için neye ihtiyacın var? Ve bence bu konuda çok iyi yazıyor.
Müziğinizin, nadir görülen bir şekilde diğer metinlere gönderme yaptığını gördüm. Görünüşe göre kitaplar müzik dünyanızın önemli bir parçası. Bunu çok akademik hissettirmeyecek bir şekilde dahil etmek zor mu?
Son Knife albümümüzü [“Shaking the Habitual”] yaptığımızda oldukça akademikti diyebilirim. Üniversitede hiç okumamış olmama rağmen çok okuduk ve bir sürü literatür listemiz ve bunun gibi şeyler vardı. Ve sanırım bundan sonra, hem ben hem de Olof, kafadan başlayan ve sonra bedene giren bu tür bir süreçten artık nasıl olmadığımız hakkında konuştuk. Doğrudan vücuda giren şeylerle daha çok ilgileniyorum. Ama sanırım filmden ve resimlerden ilham aldım çünkü normalde bir şarkıya başladığımda net bir duyguya sahibim. Daha çok bir duygu ya da duygu. Ve sonra onun renklerini ve nasıl bir ortamda olması gerektiğini biliyorum.
Kendinizi bir görsel sanatçı olarak görüyor musunuz? Sen bir müzisyensin ama Fever Ray’in çok görsel bir bileşeni var.
Sanırım hala ne olduğumu ya da ne yaptığımı bulmaya çalışıyorum. Müzik yaptığımı biliyorum ve görselleri yapmakla çok ilgileniyorum. Müzik yapmak zorunda olduğum zor, meşakkatli bir iş. Gerçekten uzun bir süre çoğunlukla tek başıma çalışıyorum ve sonra eskizleri aldığımda ve parçaların ne hakkında olduğunu bildiğimde, insanları işbirliği yapmaya davet ediyorum. Sonra müzik bittiğinde, görseller olan eğlenceli şeyleri yapmaya başlıyoruz. Bunlar üzerinde Martin ile birlikte çalışıyorum.
Yeni ortak çalışanları davet etmek ve onlarla nasıl çalışacağınızı öğrenmek sizin için kolay mı?
İlginç ve eğlenceli şeyler yaptığını düşündüğüm insanlara soruyorum. Nasıl sonuçlanacağını asla bilemezsiniz. Bu yüzden, gerçekten işe yaramayan insanlarla birkaç ortak çalışmaya başladım. Covid ve pandemi sürecinde kardeşim dışında kimseyle yüz yüze görüşmedim. Yan yana stüdyolar kurduk.
Kardeşinizin yakınınızda olması yaratıcı süreciniz için önemli mi?
Önemli mi bilmiyorum. Beş yıl kadar önce Berlin’den geri taşınması pratik bir şeydi ve ikimizin de stüdyolara ihtiyacı vardı, bu yüzden birlikte inşa etmeye karar verdik. Çünkü orada burada farklı odalar kiralıyordum. Yani bu benim kendi stüdyom olan ilk stüdyom. Bir pencere ile, böylece gökyüzünü görebilirim. Daha önce sadece bodrumlarda bulundum.
Bana stüdyo alanınız hakkında daha fazla bilgi verin.
Önce devasa bir endüstriyel alandı ve sonra bu küpü ortasında iki stüdyo olacak şekilde inşa ettik. Bu devasa alanın içinde tahta bir küp. Ve büyük uzayda, bence en önemli şey, çünkü burası yılın çoğu zamanı çok karanlık, gün ışığı ışık tüplerimiz var. İngilizcede ne denir bilmiyorum. Tam gün ışığı gibi – oraya gitmek biraz ışık tedavisi görmek gibi. Ya da sadece uygun gün ışığına sahip olmak ki bunun çok yardımcı olduğunu düşünüyorum. Kışın burada olabilmek. Bu yüzden stüdyoyla ilgili en iyi şeyin bu olduğunu düşünüyorum. Küçük çalışma stüdyo odamda tam gün ışığı yok. O zaman daha rahat.
Şimdiye kadar çalıştığınız en kötü alan neresiydi?
Gerçekten çok [küfür içeren] yerlerde prova yaptım ve kayıt yaptım. Sanırım ilk prova alanlarımdan biri, ilk gruplarımdan biriyle – bu 90’ların başları gibi – başka bir grupla sadece erkeklerin olduğu bir alanı paylaşıyorduk. Bardaklara işediler ve etrafta gerçek bir banyo olmadığı için onları prova alanında bıraktılar. Bu çok iğrençti ama aynı zamanda müzik yapmaya başladığım zamanlar hakkında da çok şey anlatıyor. Süper erkek egemendi ve kendinizi güvende ve özgür hissedeceğiniz bir alan bulmak gerçekten zordu.
Bir şarkının ne zaman bittiğini nasıl anlarsınız?
Bunu bilmek çok zor bir şey – ama onu birçok farklı yerde dinlediğinizde ve bir süre bıraktığınızda ve ona geri dönebildiğinizde ve yine de mantıklı geldiğini hissettiğinizde. Ama bir yıl sonra dinlediğinizde muhtemelen farklı hissedecek ve birçok şeyi yeniden yapmak, bir şeyleri değiştirmek isteyeceksiniz çünkü siz de farklı bir yerdesiniz. Bu sefer 10 parça ile çalıştım: Hepsini aynı anda yapmak biraz zorlayıcı.
Son tarihlerle ilişkiniz nedir?
Sürelerimi kendim belirlerim. Ve sonra her şeyi tamamen bitirdiğimde, yönetimim ve farklı şirketlerle çalışmaya başlıyorum. Müzikal süreçte bana “Oh, şimdi hazır olmalısın” diyen kimsenin yer almaması beni çok mutlu ediyor. Bu benim için asla işe yaramaz.
Bu röportaj düzenlendi ve özetlendi.
