İki yıl önce, sırasıyla bir parfüm şirketinin yöneticisi ve televizyon reklamı yapımcısı olan Paris merkezli Pauline ve Xavier Favre, memleketleri Marsilya’da bir hafta sonu tatili aramaya başladıklarında, ne istediklerini tam olarak biliyorlardı: yaklaşık 800 kişilik bir tatil. -metrekare Kabanon Vieux Port’tan 30 dakika uzaklıkta kayalık bir koyda. Şehrin 19. yüzyıldaki sanayi patlamasının bir yan ürünü olan kabanonlar (sözcük Fransızca’da “baraka” anlamına gelir) fabrika işçileri ve balıkçılar için deniz kenarındaki mütevazı kaçış yerleri olarak düşünülmüştü.
1960’lardan kalma bir balıkçı kulübesi olan kabananın ana odasında atlıkarıncadan ilham alan ziyafetler ve bir yemek masası. Kredi… Clément Vayssières
51 yaşındaki Xavier, “Kabanonlar genellikle aynı aile içinde, nesilden nesile tutulur” diyor. “Neredeyse hiç piyasaya çıkmıyorlar.” O ve 50 yaşındaki Pauline, Marsilya’nın eteklerinde yaklaşık 500 daimi sakinin yaşadığı köhne bir liman köyü olan Les Goudes’te, 1960’lardan kalma yenilenmiş bir balıkçı kulübesini yaklaşık 400.000 dolara satın aldılar. Favres’in iki katlı kulübesi, kobalt panjurlarla zengin, sarı sarıya boyanmış kutu gibi cephesiyle, limanın üzerinde yükselen dik bir yamaçta yer alıyor. Eve, her biri sadece altı buçuk metre yüksekliğinde tavana sahip iki kattan herhangi birinden girebilirsiniz. Alt kapı, asıl sahibinin alanı kapatmadan önce teknesini sakladığı, limana bakan bir misafir odasına açılmaktadır. Üst katta hepsi bir arada mutfak, oturma ve yemek alanının yanı sıra zar zor kraliçe boy yatak içeren ana yatak odası ve kabinin yalnız banyosu bulunmaktadır.
Önceki sahipler – bir ordu generali ve gazeteci olan eşi – ana odayı fistolu rustik kireçli ahşapla kapladılar. Yakındaki Cassis’ten gelen tabak yığınlarının, çarşafların ve şarap şişelerinin kümes tellerinin arkasında saklandığı gömme dolabın önünde, eski moda bir atlıkarıncaya benzeyen ağır, süslü oymalı banketler oturuyor. Xavier, “Sevmediğimiz bir dağ evi gibi görünüyor” diyor. “Fakat tüm arkadaşlarımızın ve mimarlarımızın tavsiyesi üzerine bunu sürdürmeye karar verdik.” Çift, açık rafları vintage kafe sürahileri, eski taş konfit çömlekler ve Marsilya çömlekçisi Vincent Verde’nin sgraffito seramikleriyle kaplayarak mekanı kendilerine ait hale getirdi. Mutfak ve yemek odasının üstündeki bir platformda yer alan yaşam alanında, Provençal ressam Eugène Baboulène’in balık ve deniz kestanelerinden oluşan bir natürmortu asılı. Işık, yoldan geçenlerin bakışlarını önemli ölçüde engelleyen cam tuğlalar da dahil olmak üzere kabanana üç taraftan giriyor; komşu kulübeler sadece birkaç adım uzaktadır. Dış mekan, denize bakan küçük bir yarım balkondan oluşmaktadır.
Çift, evlerinde iz bırakmak konusunda pek endişeli görünmüyorsa bunun nedeni, evin bir kısmının yasal olarak kendilerine ait olmayan bir arazide bulunması olabilir; deniz kıyısı, küçük bir yıllık ücret ödedikleri Fransız hükümetine aittir. Xavier, “Ne zaman geri alabileceklerini asla bilemezsiniz” diyor. “Ama bunu asla ikinci kez düşünmedik.” Daha da önemlisi, nakillerden şüphelenen köylülerin görüşleri. Xavier, “Bu Pauline’i çılgına çeviriyor” diyor. “Marsilyalı olduğumuza inanmayı reddediyorlar.”
