Geçtiğimiz hafta Chicago Öğretmenler Sendikası üyeleri Demokrat Ulusal Kongresi’nde yürüyüşe katıldığında, çoğu iki belirgin hayal kırıklığını dile getirdi.
Birincisi, İsrail’e öğrencilere daha iyi harcanabileceğini söyledikleri milyarlarca dolarlık yardımın çiğnenmesinden sorumlu tuttukları Gazze’deki savaştı ve ayrıca inanılmaz bir can kaybı yaşandı. İkincisi, Biden yönetimine İsrail’in askeri kampanyasını dizginlemesi için baskı yapmada daha ileri gitmesi gerektiğini düşündükleri ebeveyn sendikaları olan Amerikan Öğretmenler Federasyonu’ndan duydukları hayal kırıklığıydı.
Protestoya katılan okul öncesi öğretmeni Kirstin Roberts, “İsrail ve Filistin hakkındaki karar beni hayal kırıklığına uğrattı çünkü silahlı sevkiyatlara son verilmesi çağrısında bulunmuyordu” dedi ve veli birliğinin Temmuz ayındaki kongresinde onayladığı bir açıklamaya atıfta bulundu.
Geçtiğimiz sonbahardan bu yana, birçok sıradan sendika üyesi, Hamas liderliğindeki militanların 1.000’den fazla kişiyi öldürdüğü ve yaklaşık 250 kişiyi rehin aldığı 7 Ekim saldırılarına İsrail’in verdiği tepkiyi eleştirmek konusunda açık sözlü davrandılar. Birçok ulusal sendikanın liderleri daha temkinli göründüler ve zaman zaman Hamas’ın hızlandırıcı rolünü vurguladılar.
Amerikan Öğretmenler Federasyonu Başkanı Randi Weingarten, sendikasının yakın zamanda kabul ettiği karar hakkında, “Ahlaki duruşun ne olduğu ve yazdığımız her kelimenin ne anlama geldiği konusunda çok dikkatliydik” dedi.
Bu ayrışma bir bakıma akademi, medya ve hükümet gibi pek çok kurumda var olan İsrail ve Gazze konusundaki gerginlikleri yansıtıyor.
