Farce, ortaya çıkmaya devam eden acil durum. Bu yüzden kapılara bu kadar bağlı: yeni bir belayı kabul etmek ve onu kilitlemek.
Ne yazık ki, Sandy Rustin’in hafif bir komedisi olan “The Cottage”daki kapı sadece yarı yolda çalışıyor. İnsanların girmesine izin verir, ancak onları tuzağa düşürmez; her an ayrılabilirler ve asla ayrılamazlar. Bir katil geldiğinde bile, karakterler oyalanır.
Oyalanmak da oyunun zorluğu; herkes sözde fantezi çevrelerinde konuşuyor. Gösteriler ve kapariler de aynı şekilde hiçbir tehlike içermiyor. Pazartesi günü Helen Hayes Theatre’da açılan Jason Alexander’ın hile dolu prodüksiyonu, risklerin çok düşük olduğunu gizleyemiyor.
Beau (Eric McCormack) ve baldızı Sylvia (Laura Bell Bundy) için bu riskler neredeyse hiç yok. Ne de olsa onlarınki yılda bir kez olan bir buluşma. Ve her biri zaten bir eşini neşeyle aldattığı için, ilk sorun – Sylvia daha büyük bir taahhüt istiyor, ancak Beau çifte rezervasyon yapıyor – çok sorunlu görünmüyor.
Daha sonra bir kronometreyi kavrayan bir atletin sıkıcı dakikliğiyle gelen kesintiler, işleri pek karmaşık hale getirmez. İlki, Beau’nun pragmatik karısı Marjorie (Lilli Cooper); ikincisi ise züppe sevgilisi Clarke’tır (Alex Moffat). Clarke, Beau’nun erkek kardeşi ve Sylvia’nın kocası olduğu için, zinalar birbirini iptal ettiği için ilişkisinin etkisi dakikalar içinde ortadan kalkar.
Bu kurulumun aşırı çapraz simetrisini özümsemeye çalışırken, kulübenin kendisine dikkat edin, klasik bir Cotswolds saklanma yeri, tamamen uygun tehlikelerle döşenmiştir: kıvrımlı bir merdiven, bir kütüphane merdiveni, gizli bir pencere oturağı ve ürkütücü tahnitçilik. (Eğlenceli set Paul Tate dePoo III’e ait.) Şarkıcı caz (seslendirme Justin Ellington’a ait) ve sevimli Deco frocks (Sydney Maresca’ya ait) ile açıkça 1920’lerdeyiz. Sylvia, (Tommy Kurzman imzalı) güzel bir sarışın bob içinde tek kelimeyle harika görünüyor.
Ve evet, böyle konuşuyorlar. Oyun tam olarak yeni değilse – 2013’ten beri tur yapıyor – keşke daha da eski olsaydı. Spesifik olarak, kendisini Noël Coward’ın “Özel Hayatlar” dönemine, tütsülenmiş ceketler içindeki kırılgan İngilizlerin külleriyle birlikte afiyet olsun. (Donanım amiri Matthew Frew tarafından sağlanan bir düzine gizli sigara şakası, gösterinin en komik kısmıdır.) Ayrıca, “The Importance of Being Earnest”in kimlik karmaşası ve Michael Frayn’in muhteşem sahne arkası komedisi “Noises Off”un içine yerleştirilmiş “Nothing On”un taşrada seks sahneleri de öneriliyor.
Ancak bir şeyi önermek, onu başarmak anlamına gelmez ve “Kulübe” bir komedi gibi işlese de, nadiren bir komedi havasını yakalar. İşte o zaman karakterler üzerindeki baskı o kadar yoğunlaşır ki, bir tür sözel ve fiziksel bölünme başlar.
Burada birkaç dakika bu olasılığa işaret ediyor, örneğin Sylvia, “Yani, bıyığa bıyık taktın ve adını Richard olarak değiştirdin?” – hem bağlam içinde mükemmel mantıklı hem de mantığın dışında mükemmel zıttı olan bir çizgi. Ve Moffat’ın aşırı karakter seçimleri, onu çubuk krakerlere bağlı ve ayakları sivri halde bulan duruşlar da dahil olmak üzere, bu “Saturday Night Live” palyaçosunun performansını neredeyse modern dansa dönüştürüyor.
Ama bunlar kurşun kalem; yakınlaştırırlar, kısaca açılırlar ve sönerler. Oyuncu kadrosunun çoğunlukla zarif çalışmasına rağmen – Bundy ve kendisiyle alay eden McCormack sürekli olarak hedeflerini vurdular – senaryo ve Alexander’ın işleri havada tutma çaresizliği gibi hissettiren şey, kaçınılmaz olarak onları hayal kırıklığına uğrattı. Örneğin, Korkak’ta 30 saniyelik kulakları sağır eden gaz içeren bir sahnenin farkında değilim. Her yeni karakterin girişini bildiren acı akorlar da yapımın tür disiplinine güven vermiyor.
Bu nedenle, “Kulübe” bir maskaralıktan çok bir parodidir ve Feydeau’dan çok bir Korkak veya Wilde parodisidir, pembe diziler ve 1970’lerin “6 Rms Riv Vu” ve “Same Time, Next Year” gibi orta zeka zina komedileri. Kıskançlık ve arzunun ıstırabına dönüşen karakterlerin nasıl yine de iyi bir sonla bitebileceğini göstererek, hepsi aşağı yukarı başarılı bir şekilde, zamanlarının cinsel kaygılarını yatıştırmak için mizahı kullandılar.
Rustin, haklarında daha fazlasını söylemenin haksızlık olacağı Dierdre (Dana Steingold) ve Richard (Nehal Joshi) dahil olmak üzere üç ek aşk komplikasyonu sunarak benzer bir şey yapmak istiyor. Farklı şekillerde, yavaş yavaş oyunun merkezi haline gelen Sylvia’yı, kadınları aşksız evliliklere çok sık hapseden geleneksel varsayımları reddetmeye yönlendirirler. Korkak üzerine bu feminist bakış açısını geliştiren Rustin, İngiliz oy hakkı savunucusu lider Emmeline Pankhurst’ün adını kontrol eder ve komployu çözmek için nesiller arası kardeşliğin sürpriz bir örneğinden yararlanır.
İnsan yapımı sosyal kurumların (ve oyunların) kadın düşmanlığı tam olarak haber olmasa da, teoride bu gelişmeden memnun kaldım ve Bundy’nin bunu aptalca ve ciddi arasındaki tam orta noktada gerçekleştirme becerisinden etkilendim. Ancak daha önceki tüm oyalama ve pohpohlamalardan sonra, son anda bir puanın gelmesi, pekala, noktanın yanında görünüyordu. Oyunun önceki 119 dakikasında ikiden fazla gülseydim, oyunu komik bile bulabilirdim.
Kulübe
29 Ekim’e kadar Manhattan’daki Helen Hayes Theatre’da; thecottageonbroadway.com. Çalışma süresi: 2 saat.
