Bu Makaleyi Dinle
Laine Goettsch acil tıbbi çantasını topladı ve ne bulabileceğinden korkarak en sevdiği hastasını aramak için San Diego şehir merkezine gitti. Bazen Abdul Curry’yi çadırının yanındaki kaldırımları temizlerken ve Ed Sheeran şarkılarından oluşan bir çalma listesi eşliğinde dans ederken görürdü. Diğer zamanlarda, onu ıslak bir uyku tulumunda ve fentanil içen insanlarla çevrili olarak hipotermik buldu. Ve sonra onu hiç bulamadığı günler oldu ve hastaneden, polisten ya da adli tabipten gelecek bir telefona hazırlanırken saatlerce aramaya devam etti.
Şimdi bir evsiz kampına girdi ve bir kamp ocağının yanında toplanmış ve bir şişe votka paylaşan üç kişi gördü. “Abdul’dan haber alan oldu mu?” diye sordu, ama onlar başlarını sallayıp ateşe geri döndüler.
29 yaşındaki Laine, geçen yılını şehir merkezinin unutulmuş ara sokaklarında ve otoparklarında doktor olarak çalışarak, modern tarihin Amerika’da evsiz kalmanın en tehlikeli döneminde Abdul ve düzinelerce kişinin hayatta kalmasına yardım etmeye çalışarak geçirmişti. Ülkenin en büyük şehirlerinde daha fazla insan evsiz kalıyordu, daha fazla insan barınaklarda yaşamak yerine dışarıda yaşıyordu ve Los Angeles’tan Denver’a ve New York’a rekor sayıda insan erken ve önlenebilir yollarla sokakta ölüyordu. San Diego İlçesindeki geçiş ücreti, son on yılda yaklaşık 10 kat artarak, 2014’teki 64 evsiz ölümünden, geçen yıl adli tabibin ofisi tarafından araştırılan yaklaşık 600’e yükseldi.
Bir köprüden geçti ve Abdul’un bir otoparkın girişinde yığıldığını gördü. Alnında açık bir yara vardı ve elbiselerinden su damlıyordu ama Laine’in geldiğini görünce eski valizlerinden birinin tozunu aldı ve sandalye olarak ona uzattı. “Bu hava için üzgünüm,” dedi.
“Ben iyiyim ama donuyor olmalısın,” dedi, onun omuzlarına bir battaniye örterken. “Günlerdir yağmur yağıyor.”
Omuz silkti. “Dişlerim piyano tuşları gibi takırdıyor ama daha beterini yaşadık” dedi.
Abdul, San Diego’da sokakta yaşamanın kendi deyimiyle “günlük bir Rus ruleti oyunu” haline geldiği bir dönemde, onların haftalık ziyaretlerine tek istikrar görüntüsü olarak güvenmeye başlamıştı. Uzun süredir ortağı olan Phasia McKee, Kasım ayında 46 yaşında aşırı dozda fentanil şüphesiyle ölmüştü. Arkadaşlarından üçü, kaldırıma çıkan sarhoş bir sürücü tarafından çadırlarında ezilerek öldürülmüştü. Geçen yıl Abdul, fentanil doz aşımından sonra altı kişiyi kalp masajı ve nalokson burun spreyi uygulayarak hayata döndürmüştü. Kendisi de beş kez aşırı doz almış, birkaç gün önce kaldırıma yığılıp alnını yaralamış, hafif bir felç geçirmiş ve sokağa geri salınmadan önce 36 saat acil serviste kalmış.
“İyileşmen nasıl gidiyor?” diye sordu.
“Mucize ilacımı buldum,” dedi, zeytinyağı dolu küçük bir kabı kaldırıp ellerine biraz döküp cildine masaj yaparak.
“İlaçlarınız ne olacak?”
“Ya kayboldular, çalındılar ya da buralarda bir yerlerdeler,” dedi bir bakkal arabasını, bir valizi ve tüm eşyalarını içeren iki plastik bidonu gözden geçirmeye başlarken. Laine hayati değerlerini kontrol etmek için yanına diz çöktü. Hafif bir ateşi vardı ve kan basıncı tehlikeli derecede yüksekti. Ona aspirin verdi ve tıbbi çizelgesine, dışarıdaki bir hayatın hikayesini anlatan bir satır daha eklemek için bilgisayarını çıkardı: kronik yorgunluk, yetersiz beslenme, alkolizm, bulanık görme, şizoaffektif bozukluk, depresyon, kaygı, paranoya.
Son birkaç haftadır, Laine’in Abdul’un sağlığıyla ilgili artan endişesi, kar amacı gütmeyen Healthcare in Action grubuyla geçirdiği iş günlerinin ötesine ve akşamlarına kadar uzanmıştı, ta ki bazen oğlunu kreşten alıp sırf mutlu olmak için 45 dakika San Diego’ya geri dönene kadar. Abdül’ün hala orada olduğundan emindi. San Diego’da evsizlerin ortalama ölüm yaşı 50’nin altındaydı ve Abdul 64 yaşına girmek üzereydi.
Laine, “Her an başına kötü bir şey gelebileceğinden endişeleniyorum,” dedi.
Abdül, Kuran’dan en sevdiği ifadelerden birini Arapça olarak tekrarlayarak, “O’ndan geldik ve O’na döneceğiz” dedi.
“Ama henüz değil, tamam mı?” dedi Laine.
“Henüz değil,” diye onayladı.
Abdul harcadı geçici apartmanlar arasında gidip gelen ve polis tarafından uyku tulumunu bir kaldırımdan diğerine taşımaya zorlanan son birkaç yıl, ta ki kalıcı sığınağa bıraktığı en yakın şey şehir merkezine bakan bir tepede bir otopark olana kadar. Beton giriş 15 fit genişliğinde ve 20 fit derinliğindeydi. Arabalar günde 45 dolara park etmek için gelirken birkaç dakikada bir duvara sıkıştı. Girişteki bir tabelada şöyle yazıyordu: “Uyarı! Bu garajdaki havayı solumak sizi kansere ve diğer zararlara neden olduğu bilinen kimyasallara maruz bırakabilir. Gereğinden fazla kalmayın.”
Abdul kendini faydalı kılarak ve görevi garajı temiz tutmak olan özel güvenlik görevlilerini cezbederek 20 ay boyunca aralıksız kalmayı başardı. Müşterilerin arabalarını yıkadı ve detaylandırdı ve bir süpürge ve toz tavasıyla yakındaki sokaklardaki çöpleri zorunlu olarak temizledi. Her sabah düzinelerce ofis çalışanını isimleriyle selamladı ve işe giderken onlara serenat yaptı. Bazıları ona “San Diego’nun evsiz belediye başkanı” diyordu.
Ancak geceleri yakındaki ofisler boşaldı, kapalı otopark karardı ve blokta yalnızca gidecek başka yeri olmayan insanlar kaldı. Sokakta yaşayan yarım düzine insan, çıkıntının altında kuru kalabilecekleri ve gün ağarana kadar birbirlerini kollayabilecekleri garajda Abdul’e katılmak için eşyalarını sürüklediler.
57 yaşındaki Eric Thompson, garajın arkasına yakın bir yerde bir karton parçasına oturup San Diego’nun on yıllardır en yağışlı baharında başka bir uzun geceye yerleşirken, “Lanet ayaklarımı hissedemiyorum,” dedi. Sıcaklık 52 dereceye düştü ve tekrar yağmur yağmaya başladı.
Abdul, “Bu soğukta kanınızı harekete geçirmelisiniz,” dedi. “Ayak parmaklarını oynatmaya başla.”
“Deniyorum ama hareket etmiyorlar,” dedi Eric. Kot pantolonu sırılsıklam olmuştu ve on yıllık alkolizm onu zayıf kan dolaşımına ve kollarında ve bacaklarında kronik uyuşmaya bırakmıştı.
“Pekala, anladım,” dedi Abdul, Eric’in ayakkabılarının bağcıklarını çözüp ayaklarını ellerinde ısıtmaya başlarken. Abdul yirmi yıl önce annesi ve erkek kardeşi kanserden ölürken onlara bakmak için Kaliforniya’ya taşınmıştı ve uyuşturucu suçundan hapse girene, tadilat işini kaybedene kadar kendi kederini votka ve eroinle beslemişti. Howard olan adını Abdul olarak değiştirerek sokakta yeni bir hayata başladı. Doğası gereği hala bir bekçiydi, arkadaşlarının ilaçlarının güvenliğini fentanil test şeritleriyle test ediyor, örümcek ısırıklarını sarıyor ve gecenin büyük bir bölümünde yakındaki sığınaklar ile garaj arasında hareket eden insanlara göz kulak olmak için uyanık kalıyordu. Tacizci bir eski erkek arkadaşı ve korumak için taşıdığı Küçükler Ligi beyzbol sopası olan 56 yaşındaki Michelle Benitez vardı; ve eski bir fentanil bağımlısı olan 51 yaşındaki Pamela Thomas, kaldırımdan yanmış alüminyum folyo parçalarını toplayarak onları mücevher olarak taktığı süslü kurbağalara, kelebeklere ve teknelere katladı; ve devriye gezen özel bir güvenlik görevlisi olarak şimdi de dahil olmak üzere, sık sık portatif bir gaz tüpü taşıyan ve bir boruda sigara içmek için bir şeyler yakan 38 yaşındaki Henrietta Maes.
“Mümkün değil!” diye bağırdı gardiyan. “Burayı yakacaksın. Bu özel mülk. Çıkmak.”
Abdul, Henrietta’nın piposunu kaptı ve özür diledi. “Haklısın,” dedi. “O bizden. Artık sigara içmek yok. Sana söz veriyorum.”
Güvenlik görevlisi, “Güzel, ama yine de dışarı çıkmanız gerekiyor,” dedi.
“Hadi dostum,” diye yalvardı Abdul. “Yağmur yağıyor. Hava soğuk. Birlikte kaç tane sigara içtik? Sen BilmekBen.”
“Üzgünüm. Bu işi kaybedersem, hepinizle burada olacağım.
“Tamam, tamam, seni yakaladım,” dedi Abdul. Eşyalarını topladı, bir köşeye sürükledi ve herkese de aynısını yapmasını söyledi. Güvenlik görevlisinin vardiyası bitene kadar 25 dakika dışarıda yağmurda beklediler ve ardından her şeyi tekrar garaja taşıdılar. Şimdi kıyafetleri ve battaniyeleri sırılsıklam olmuştu ve Eric titriyor ve sözlerini gevelemeye başlıyordu. Abdul onu battaniyelere ve uyku tulumlarına sardı ve sıcağı tutması için üzerine bir kat çöp poşeti yığdı.
“Isınıyor musun?” O sordu. Eric sadece inledi. “Hey,” dedi Abdul, Eric sonunda yuvarlanana kadar parmağını uyku tulumu yığınına bastırarak.
Eric, Titremeyi durduramıyorum, dedi. “Her şey acıtır.”
“Uykuya dalma – benimle konuşmaya devam et,” dedi Abdul ve sonunda, biraz dürtükleyerek, Eric ona bir süre San Diego limanında bir teknede nasıl yaşadığını ve bir yazın nasıl 26 metrelik Marlin’iyle Kaliforniya’dan Hawaii’ye kadar yelken açmıştı.
Abdul, “Oranın sıcak olduğuna bahse girerim,” dedi. Abdul dinlerken ve 9-1-1’i araması gerekebilir diye garajda çalışan bir cep telefonu ararken Eric, Hawaii’de geçirdiği sekiz ayı anımsayıp durdu. En yakın hastanedeki acil servis, yalnızca geçen yıl 10.500 evsiz ziyareti kaydetti. Bölge savcılığının ofisine göre, San Diego’da evsiz olan insanların aşırı dozda uyuşturucudan ölme olasılığı genel nüfusa göre 118 kat, öldürülme olasılığı 19 kat, saldırıya uğrama olasılığı 12 kat ve sekiz kat daha fazla. intihar etmesi muhtemeldir. Abdul’un arkadaşlarından biri bir demiryolu kazığıyla öldürülmüştü. Bir diğeri sarhoşken San Diego Körfezi’nde boğulmuştu. Bir diğeri, reçeteli ilaçları aşırı dozda alarak intihar ederek öldü, Abdul ise habersiz, 20 metre ötede müzik dinledi. Bir başkasına psikotik bir dönem sırasında otoyolda dolaştıktan sonra bir kamyonet çarpmıştı. Diğerleri Covid-19, shigella ve hepatit A salgınlarından öldü.
Abdul, ortağı Phasia’nın bir arkadaşının evinde ölmeden önce iki aşırı dozdan kurtulmasına yardım etmişti ve son zamanlarda Abdul o geceyi ne zaman hatırlasa, aklı garajın girişinden altıncı katın çatısına çıkıyordu ve bazen burada yürümeyi hayal ediyordu. kenara kadar ve düşüyor.
Erik sessizdi. Garajdaki diğer herkes uyuyordu ya da uyuşturucuya bayılıyordu. Abdul ayağıyla tekrar Eric’in uyku tulumunu dürttü.
“Hiç o luaulardan birine gittin mi?” O sordu. Eric cevap vermedi.
“Merhaba,” dedi Abdul. “Orada yaşıyor musun?”
“Olsun,” dedi Eric. “Muhtemelen zaten daha iyi bir melek olurdum.”
Abdul, “Benim gözetimimde değil,” dedi. “Seninle kalacağım. İyi olacaksın.”
Laine geldi Ertesi sabah erkenden garaja gelip onlara sıcak kahve, kuru battaniye ve bazı iyi haberler verdi. Kâr amacı gütmeyen ekibindeki bir meslektaşıyla konuşmuştu ve Abdul’un liseden sonra Hava Kuvvetleri’nde görev yaptığı için Gazi İşleri Bakanlığı aracılığıyla sübvansiyonlu bir daire almaya uygun olduğu ortaya çıktı.
Laine, Abdul’un içerideki potansiyel hamlesi için adımların bir listesini yazmaya başlarken, “Hala bir smaç değil,” diye açıkladı. Kaybolan Sosyal Güvenlik kartını yenilemesi gerekiyordu, ancak ömür boyu limiti olan 10 kartı çoktan aşmıştı, bu nedenle bir mektup yazıp özel bir muafiyet için başvurması gerekecekti. Daha sonra, kayıp devlet kimliğini yerine koyması, küçük bir uyuşturucu suçu için bir emri temizlemesi, çalışan bir banka hesabı oluşturması, yarım düzine form doldurması ve potansiyel ev sahipleriyle görüşmesi gerekiyordu.
Ve bunlardan herhangi birini yapmadan önce çalışan bir telefona ihtiyacı vardı.
“Dış dünyayla iletişim kurmanın bir yolunu bulmalısın,” dedi Laine ve amacını bir kez daha vurguladı: Abdul’un hayatta kalması için en iyi şans bir daire tutmaktı ve bir daire edinmenin ilk adımı çalışan bir telefona sahip olmaktı.
“Bitti say,” dedi Abdul. “Bugün olacak. Garantili.”
Körfezde bir telefon büfesi işleten Mike adında bir adam tanıyordu ve Mike bir keresinde Abdul’a eski iPhone’unu çalışır durumda geri getirirse onu sadece 30 dolara cep telefonu hizmeti olan bir iPhone ile değiştirebileceğini söylemişti. Abdul portatif radyosunu açtı ve eski telefonunu ararken kendi kendine mırıldanmaya başladı, bavullarını ve market arabasını garajın zeminine boşalttı. Altı rulo tuvalet kağıdı, 14 kutu yiyecek, üç elektronik tornavida, yarısı yenmiş bir çikolatalı kek, sekiz telefon şarj cihazı, açılmamış bir iç çamaşırı paketi ve sonunda, ekranı kırık bir iPhone buldu. Abdul, müziğin sesini açarken, “Büyük gün,” dedi. “Hareketler yapmak.”
Telefonu açmak için bir düğmeye bastı ama pili bitmişti. Uygun bir tane bulana kadar sekiz şarj cihazını da denedi ve ardından prizi kullanıp kullanamayacağını sormak için bir markete gitti. Müdür önce bir şey alması gerektiğini söyledi, bu yüzden Abdul garaja geri döndü ve hiç olmayan arkadaşlarından borç para almak için 45 dakika harcadı, ta ki sonunda biri taşınabilir radyosunu kiralaması için ona 10 dolar ödemeyi kabul edene kadar.
Abdul dükkana geri koştu, bir paket sigara aldı, telefonunun fişini prize taktı ve neredeyse bir saat kadar telefonun açılmasını bekledi. Ekranda saatin öğleni geçtiğini gösteriyordu. Abdul’un hala 30 doları bulması gerekiyordu ve ayrıca arabayı telefon kulübesine götürürken eşyalarını garajda koruyacak birini bulması gerekiyordu.
Allık ve uzun kirpiklerle sokakta yürüyen Henrietta’yı gördü. “Bana bir iyilik yapabilir misin?” diye sordu. “Çalınmasınlar diye bir saat boyunca eşyalarıma bakar mısın?”
“Elbette,” dedi Henrietta. “Bana 10 dakika ver. Hemen döneceğim.”
Abdul eşyalarını garajın bir köşesine yerleştirdi ve 10 dakika, 30 dakika, neredeyse bir saat bekledi. “Bu durum sinirlerimi bozmaya başladı” dedi. Biraz müzik çalmak için eşyalarını karıştırıp taşınabilir radyosunu aradı ve sonra onu kiraladığını hatırladı. Bir damla esrar içti. Bir bardak votkadan içti. Laine’in, kendisinin üzüldüğünü hissettiğinde kaygı önleyici ilaçlarını almasını istediğini hatırladı, bu yüzden hap kutusunu aramak için tüm eşyalarını açtı, hiçbir şey bulamadı ve her şeyi yeniden paketledi. Saat neredeyse 3 olmuştu ve telefon kulübesi bir saat sonra kapanacaktı.
“Hey, eşyalarıma gerçekten hızlı bir şekilde göz atabilir misin?” Abdul, birkaç ay önce aşırı dozdan sonra hayata döndürdüğü başka bir arkadaşına sordu.
“Üzgünüm,” dedi arkadaş. “Zor bir an yaşıyorum.”
“Kim değil ki?” Abdül dedi. Başka bir dokunuş. Votkayı bir kez daha çekin. 12 saattir yemek yememiş ve iki gündür uyumamıştı ve vücudunun uyuştuğunu ve düşüncelerinin bulanıklaştığını hissedebiliyordu. Eşyalarını gözetlemesi için güvenebileceği başka birini aradı. Eric sonunda kaldırımda güneş altında uyuyordu. Michelle, istismarcı erkek arkadaşı için ağlıyordu ve beyzbol sopasını geçen arabalara doğrultuyordu. Kaldırımın yirmi yarda aşağısında, bir adam fentanil içiyor ve pantolonu dizlerine kadar inmiş halde bilinçsizce başını sallıyordu. Abdul onun kaldırımdan sokağa düşmesini izledi ve onu kontrol etmek için yanına gitti. Adamın nefesi sığlaştı ve yüzü morarmaya başladı. Abdul, oturacak kadar uyanık olana kadar birkaç kez göğsüne vurdu ve sonra kaldırıma dönmesine yardım etti.
“İyi misin?” Abdül dedi. Adam ona baktı ama cevap vermedi.
“İtfaiyeyi arayayım mı?” diye sordu. Adam başını salladı. Abdul, “Öyleyse kendine çekidüzen ver,” dedi. “Ayağa kalk. Pantolonunu giy. Tüm bu kırık oyuncakları tamir etmekten bıktım.”
“Her şey yolunda?” diye sordu.
“Hayır tamam değil!” diye bağırdı. “Şu anda kararlı hissetmeye yakın değilim. Tüm günümü bu kaldırımdan inmeye çalışarak geçirdim ve asla 30 metreyi aşamadım. Burası bataklık.”
Kaldırımda onun yanına oturdu ve granola barının yarısını ona ikram etti. Büfe kapanana ve güneş şehir merkezindeki gökdelenlerin altına düşene kadar orada birlikte kaldılar ve sonra garaja geri döndüler.
Bir kaç gün sonra, Laine, Abdul ile bir sonraki randevusu için durdu ve garajı boş buldu. Abdul’un eşyaları bir köşeye yığılmıştı ama görünürlerde yoktu. “Eşyalarını öylece bırakmak ona göre değil,” dedi Laine ve onu aramak için mahallede yürümeye başladı. Genelde votka aldığı markette ya da ara sıra öğle yemeği yediği aşevinde değildi. Michelle’i bir köşede durmuş geceliğiyle sigara içerken gördü.
“Abdul’dan bir iz var mı?” diye sordu.
Michelle, “Dün geceden beri yok,” dedi. Islık çalıp şehir merkezinde Abdul’ün adını haykırarak Laine’in aramasına katıldı. Daha önce garajdan kaybolmuştu ve bir keresinde Michelle onu Dördüncü Cadde’nin ortasında bir araba çarptıktan sonra omzu yerinden çıkmış ve göğüs kemiği kırılmış halde sürünürken bulmuştu. Şimdi bloğun etrafında döndü ve bir adamın yüzü yere dayalı olarak bayıldığı kaldırıma yanaşan bir ambulans gördü. Ah, hayır, dedi. Aceleyle yaklaştı ve sağlık görevlilerinin Abdul olmadığını anlayana kadar kişiyi bir sedyeye kaldırmasını izledi.
Laine bir sonraki randevusuna geç kalana kadar aramaya devam ettiler. Telefon numarasını Michelle’e verdi ve elini sıktı. “Onu gördüğünde beni ara,” dedi.
“Gelecek ve iyileşecek, değil mi?” diye sordu.
“Muhtemelen,” dedi Laine. “Umarım.”
Meslektaşlarıyla bir minibüse bindi ve neredeyse tamamı akıl sağlığı sorunları ve madde bağımlılığı bozuklukları olan diğer hastalarını kontrol etmeye gitti. Biri aşırı dozdan iyileşiyordu ve kanının hala “lavanta gibi koyu” olduğunu söyledi. Bir diğeri ise otoyol üst geçidinin altında yatıyor ve düz uçlu bir tornavidayla ayaklarındaki hayali parazitleri toplamaya çalışıyordu. Laine eczaneye bir reçete aradı ve sonra telefonunu kontrol ederek Abdul’u merak etti.
Kendi aile deneyiminden, sokakta yaşamanın sonuçlarının ani ve öngörülemez olabileceğini biliyordu. Babası, alkolizm ve oksikodon bağımlılığından muzdarip olduğu için çocukluğunun kısa bir bölümünde San Diego’da evsiz kalmış, ancak daha sonra bir kilisenin yardımıyla ayılmayı başarmış ve bir sokak korosunun ve aşevinin müdürü olmuştu. . Amcası aynı zamanda evsizdi ve rehabilitasyondaki zorluklara ve birkaç aile müdahalesine rağmen, 48 yaşında bir motel odasında tek başına ölünceye kadar içmeye devam etmişti. Laine, “Bazen huzur, acının bir son olduğunu bilmektir,” diye hatırlıyordu. cenazesinde söyleyen bir papaz.
Minibüsü park etti ve psikotik bir dönem sırasında otoyola taş atan bir hastayı stabilize etmeye yardım etmeye çalıştı.
Ayaklarında ikinci derece yanıklar ve açık yaralar olan bir adamı tedavi etmek için tekrar park etti. “Ne kadar içiyorsun?” diye sordu. Bir an düşündü ve birasından bir yudum aldı. “Bol bol,” dedi. “Acıyı başka hiçbir şey dindiremez.”
East Village’dan Second Avenue Köprüsü’ne kadar, sıra sıra çadırların yanından geçti. San Diego yedi yeni barınak inşa ediyor ve arabalarında uyuyan insanlar için belirlenmiş dört park yeri açıyordu, ancak her ay Amerika’nın en pahalı şehirlerinden birinden daha fazla insan sokaktan inenlerin sayısından daha fazla insan için fiyatlandırılıyor ve evsiz kalıyordu. Şehir merkezinin kaldırımlarında yaşayan 1.900’den fazla insan vardı, bu rakam 2020’deki sayının üç katıydı, ancak Laine’in krizin ölçeğinden daha da alçakgönüllü bulduğu şey, bunlardan yalnızca birine yardım etmek için gereken çabaydı.
Abdul, Healthcare in Action’da çalışmaya başladığında tanıştığı ilk hastaydı ve ona sokakta rehberlik etmiş, ona fentanil bağımlılığının kelime dağarcığını öğretmiş ve onu yardıma ihtiyacı olan diğer insanlarla tanıştırmıştı. Karşılığında, günlük hayatının karmaşasını çözmek için yüzlerce saat harcamıştı ama bu asla yeterli olmamıştı. Ekibi, Abdul’un 90 günlük bir rehabilitasyon programına yerleştirilmesini sağlamak için çalıştı, ancak Abdul üç gün sonra ayrıldı. Kolon kanseri olup olmadığını kontrol etmesi için bir uzmandan randevu aldılar ama o, bekleme odasının sıcaklığında uyuyakaldı ve randevuyu kaçırdı.
Son birkaç gün içinde, Abdul’u tanıyan ve bazı evrakları gözden kaçırmaya ve sübvansiyonlu bir dairenin anahtarlarını teslim etmeye istekli olan bir ev sahibi bulmuşlardı, ancak Laine bunun ne kadar süreceğini şimdiden merak ediyordu. Abdul, son geçici sığınağını evsiz arkadaşları için bir sığınağa çevirmiş, insanları, hurdaları ve sonunda tekrar dışarı çıkana kadar dairesinde fareleri toplamıştı.
Laine minibüsü park etti, telefonunu çıkardı ve Michelle’e mesaj attı. “Onu bulabildin mi?” diye sordu. Telefonu çaldığında başka bir hastayı görmek için Kurtuluş Ordusu sığınağına giriyordu.
Michelle, “Ben onunlayım,” dedi. “Bu iyi değil.”
Abdul oturuyordu Bir aile hekimliği kliniğinin lobisinde başının üzerinde bir battaniyeyle, kendi kendine mırıldanıyor, kuru inliyor ve ara sıra acı içinde inliyor. Laine kan basıncını ölçmek için yanına diz çöktü ve makine 168’e 153’lük bir okuma gösterdi. “Bu doğru olamaz,” dedi. Hiçbir hastasında bu kadar şiddetli hipertansiyon görmemişti, bu yüzden makineyi yeniden çalıştırdı ve tekrar kontrol etti: 165’e 152. “Dostum, bu cidden iyi değil” dedi. “Şu anda nasıl idare ediyorsun?”
Kolunu Abdul’un omzuna doladı ve birkaç saniye sonra o gözlerini açtı ve bazı semptomlarını sıralamaya başladı: mide bulantısı, baş ağrısı, baş dönmesi, sağ gözünde bulanık görme, ellerinde kısmi felç ve gözlerinde uyuşma. vücudunun sağ tarafı. Laine, Abdul’un hastaneye gitmesi gerekip gerekmediğini öğrenmek için ekibinden bir asistan doktoru aradı, ancak önce ona bir dizi ilaç vermeye karar verdiler. Laine ona dört aspirin ve yedi hap daha verdi. Onları teker teker çiğnedi ve bir süre sonra tansiyonu düşmeye başladı.
Laine, “Ben buradayken yapmamız gereken başka bir şey var,” dedi. Abdul kaybolduğundan beri düşündüğü bir tıbbi formu çıkardı. Acil bir durumda tıbbi bakımı için bir ön direktifti ve ona soruları okumaya başladı.
“Bir şey olsaydı, yaşam desteği ister miydin?” diye sordu. Kalp masajı mı?
Abdul, “Onu insanlara birçok kez verdim,” dedi. “Elbette, alırdım.”
“Kendi başınıza nefes alamıyorsanız bir vantilatöre ne dersiniz?”
“Hmm,” dedi. Gözlerini açık tutmakta zorlanıyordu. “Aklım hala oradaysa, o zaman evet, tamam. Ama bana biraz ilaç ver.”
“Besleme tüpü mü?”
“Bu çok zor,” dedi. Gözlerini kapatıp koltuğa yaslandı. “Bilmiyorum. Bunun hakkında düşünmeme izin ver.”
Başı göğsüne doğru düşerken bir dakika bekledi ve sonra elini dizine koydu. “Düşünüyor musun yoksa uyuyakalıyor musun?”
“Rüya görüyorum” dedi.
“Ne hakkında?”
“Güzel bir şey – ölmekten başka bir şey,” dedi. Vücudu gevşeyip nefesi yavaşlarken bir an daha onu izledi ve sonra sessizce tıbbi çantasını topladı ve avans direktifini başka bir zamana erteledi. Yakında onun içeride yatacak bir yeri olacağını ve belki de en azından bir süre için ikisinin de garaj, soğuk, yağmur, ya da sallanan arabalar hakkında o kadar endişelenmesine gerek kalmayacağını umuyordu. psikotik dönemler, düşmeler veya aşırı dozlar.
“Biraz dinlen, bunu sonra bitiririz,” diye fısıldadı. Gitmek için ayağa kalktı ama sonra Abdul kıpırdandı ve koluna uzandı.
“Bunu düşündüm,” dedi. “Hala kurtulmamın bir yolu varsa, lütfen kurtar beni.”
Tally Abecassis tarafından üretilen ses.
