Mart 2019’du ve 13.000 kişi Manhattan’ın Batı Yakası’nda, Amerika Birleşik Devletleri tarihinin en büyük özel emlak projesi Hudson Yards’ın yıldızlarla dolu açılış törenindeydi.
Bir yıl sonra proje hayalet bir kasabaya dönüştü.
Mağazalar kapatıldı ve ofisler boşaltıldı; Coronavirüs salgını, Hudson Nehri yakınındaki demiryolu tersaneleri ve otoparklardan oluşan bir karışımın üzerinde yükselen lüks gökdelenler, yüksek binalar ve perakende mağazalarından oluşan koridoru sarsmıştı. Yaklaşık 30 milyar dolarlık planlanan mahalle, daha başlamadan sönmüş gibi görünüyordu.
Ancak şimdi, o büyük açılıştan beş yıl sonra, Hudson Yards sadece hayatta kalmakla kalmadı, aynı zamanda New York City’deki belki de en baskın ofis pazarı olarak da ortaya çıktı; ülke çapındaki şirketlerin uzak ve uzak ofislere geçişte yer ayırması nedeniyle parlak bir nokta. hibrit çalışma. Mahallenin cam ve çelikten yapılmış kuleleri, aralarında BlackRock, Pfizer ve Ernst & Young’ın da bulunduğu dünyanın en değerli şirketlerinin ülkedeki en yüksek kiraları ödemesini sağladı.
Bu dikkat çekici geri dönüş, mahallenin, geliştiricilerine cömert emlak vergisi indirimleri verilen, zenginlere yönelik ruhsuz, özgün olmayan bir yerleşim bölgesi olduğundan şikayet eden, projenin en gürültülü eleştirmenlerinden bazılarını bile kazandı. Şüpheciler ayrıca Batı 30. Cadde’den Batı 42. Cadde’ye kadar Sekizinci ve 12. Caddelerle sınırlanan bu bölgenin New Yorklular için fazla uzakta olduğunu da öngörmüştü.
New York City denetçisi Brad Lander da bu eleştirmenler arasındaydı. Ama şimdi? “Yanlış anladım” dedi.
Ancak Hudson Yards’taki ofis pazarının başarısı, projenin diğer ana bileşenleri olan lüks konutlar ve çok katlı alışveriş merkezi ile tezat oluşturuyor ve bunlar da pek başarılı olamadı. Aynı zamanda, Grand Central Terminal çevresindekiler de dahil olmak üzere şehrin birkaç çok üst düzey ofis kulesinin kaderi ile diğer herkesin sıkıntıları arasındaki genişleyen uçurumu da ortaya çıkardı.
