Amerikalı bir üniversite öğrencisi protestocu denizine baktı ve iyi niyetli insanlara çok az seçenek bırakacak kadar “iğrenç” hale gelen bir makineden bahsetti. Protesto olması lazım.
“Vücudunuzu dişlilerin, tekerleklerin, kaldıraçların, tüm aparatların üzerine koymalısınız ve onları durdurmalısınız” dedi. Yakında öğrenciler kampüs yönetim binasına akın edeceklerdi.
Bu sahne 60 yıl önce Berkeley’deki Kaliforniya Üniversitesi’nde oynanmıştı. Bu sözler üniversite yönetimine yönelikti ve üniversitenin kampüsteki siyasi faaliyetler üzerindeki kısıtlamalarına atıfta bulunuyordu. Ancak öğrenci lideri Mario Savio’nun konuşması ve ardından gelen oturma eylemi dün gerçekleşmiş olabilir.
İsrail’in Gazze’deki savaşına karşı Amerika Birleşik Devletleri’ndeki üniversite kampüslerinde patlak veren protestolar, en azından 1960’lardaki sivil haklar ve Vietnam Savaşı karşıtı protestolara kadar uzanan öğrenci liderliğindeki, sol eğilimli aktivizm geleneğinin yalnızca sonuncusu. .
Protestolar çoğunlukla üniversite kampüslerinde ve bazen de önceki yıllarda olduğu gibi aynı binada gerçekleşti: Columbia Üniversitesi’ndeki Hamilton Salonu, 1968’deki protestolarda ve geçen hafta ve bu arada en az dört kez öğrenciler tarafından ele geçirildi. . Bazen protestolar, 2011’deki Wall Street’i İşgal Et gösterileri veya son yıllardaki ırksal adalet gösterileri gibi kampüs dışı uyarlamalar gibi göründü.
Bugünkü protestolar gibi, eski hareketlerin çoğu da oldukça kutuplaştırıcıydı. O dönemde bazı gözlemciler protestocuları cesaretleri ve idealizmleri nedeniyle överken, diğerleri onları yanlış yola sapmış, rahatına düşkün ya da sorumsuz ve hatta tehlikeli söylem ve fikirlerle flört etmekten -ya da onları kucaklamaktan- suçlu olmakla eleştirmişti.
