Belki de aşağıdaki konuşma, Timber ailesinin kesin dinamiğinin en iyi örneğini sunuyor. Quinten adlı bir erkek kardeş, Feyenoord takımının bu sezon beklenmedik bir şekilde Eredivisie – Hollanda futbolunun en üst ligi – zirvesine yükselmesine yardımcı olan çeşitli erdemler üzerine düşünüyor.
“Belki de en iyi bireylere sahip değiliz” diyor. “Ama biz iyi bir takımız. Sonuna kadar savaşırız.” Nefes almak için duraklar. Yanında oturan ikiz kardeşi Jurrien araya girmek için bir davet olarak mola veriyor.
“Sen de bazen biraz şanslıydın,” diyor kardeşine. Bunu yaparken sesi kısılıyor ve sanki bu sezon hiçbir takım Feyenoord kadar şanslı olmamış gibi geliyor.
Quinten nezaketle bu noktayı kabul ediyor. Evet, diyor, ama o zaman bu spor. Her başarılı takımın zaman zaman yolunu sektirmek için topa ihtiyacı vardır. Bunu, ağabeyinin kışkırtıcı olma girişimlerini fark ettiğini ve onlara ayak uydurmaya niyeti olmadığını ima eden bir tonla söylüyor.
Quinten, “Dünya Kupası’ndan sonra değişti,” diyor düşüncelerini toparlayarak. Aniden Feyenoord ve taraftarları, 2017’den beri ilk kez bir Hollanda şampiyonluğunun mümkün olabileceğini fark ettiler. “Bundan sonra baskı çok yüksekti” diyor. “Ama o zamandan beri birinci kaldık.”
“Evet,” diyor Jurrien, bir hamle daha yapmak için geri dönerek, “ama Mayıs’ta 1 numara olmak istiyorsun. Bakalım bu baskıya ne kadar dayanabilecekler.”
Bu idman her iki yönde de işe yarar: Kısa bir süre sonra Quinten’in Jurrien’e Feyenoord’un hâlâ üç kupa için mücadele ettiğini ve Jurrien’in takımı Ajax’ın öyle olmadığını hatırlatmak için ikinci bir davete ihtiyacı olmayacak. En ufak bir kötü niyet içermez. En amansız rakibiniz ve bir şampiyonluk yarışındaki doğrudan rakibiniz için oynayan biriyle sadece bir evi değil, aynı zamanda bir yatak odasını paylaştığınızda tam da böyle olması gerekir.
Jurrien ve Quinten Timber hayatlarının çoğunda aynı takımdaydı. Okulları ve yerel taban takımları için birlikte oynadılar. 7 yaşında birlikte Feyenoord’a katıldılar ve ardından genç yaşlarının başlarında ikisi de Ajax’a sıçradı. Tek istisna, pikap oyunlarındaydı. Jurrien, “O zaman ayrılmamız gerekti,” dedi. “Aksi halde adil değildi.”
Ancak şimdi 21 yaşındalar ve kendilerini Hollanda futbolunun en zorlu ayrımının her iki tarafında buluyorlar. Enerjik, yaratıcı bir orta saha oyuncusu olan Quinten, memleketi olan Utrecht’e taşınmasının elit futbola daha hızlı bir yol sunacağına karar vererek Ajax’tan birkaç yıl önce ayrıldı. Orada bir sezonda Feyenoord’a hemen bir hamle kazanmak için yeterince şey yaptı.
“İki ileri atmak bir adım geriydi” dedi. “En üst seviyede daha fazla oynamak için bu seçimi yapmak zorundaydım. Bu iyi bir seçim oldu.”
Jurrien, Ajax’ta kalmasına rağmen bu kararında onu destekledi. Şu anda kulüp savunmasının zeki ve kendinden emin bir dayanağı olarak dördüncü sezonunda. Halihazırda bir dizi Hollandaca unvan aldı. (“İki mi?” diye sordu Quinten. “Üç,” diye karşı çıktı Jurrien. “Ama ilki, koronavirüs tarafından iptal edilen sezondu.”)
Bu, elbette, herhangi bir aile için yeterli bir bölünme olacaktır: Ajax ve Feyenoord arasındaki rekabet, Avrupa’daki herhangi biri kadar köklü. Quinten, “Nefret kelimesini kullanmak istemiyorum,” dedi. Yine de hiçbir alternatif akla hemen sıçramıyor. “Evet, Feyenoord taraftarları gerçekten Ajax’tan nefret ediyor.”
Ancak bu sezon, düşmanlık daha acil hale geldi. Geçen yaz Ajax sadece teknik direktörü Erik Ten Hag’ı değil, aynı zamanda çok sayıda oyuncusunu da kaybetti: defans oyuncusu Lisandro Martínez ve kanat oyuncusu Antony, Manchester United’daki akıl hocalarına katıldı; Ryan Gravenberch ve Noussair Mazraoui, Bayern Münih’e gitti; Perr Schuurs, Nicolás Tagliafico ve Sébastien Haller de ayrıldı.
Sezonun başlarında, son dört sezonun üçünde Hollanda şampiyonu olan kulüp, olağan formunu aradı. Jurrien, “Pek çok aptalca puan kaybettik,” dedi. “Bizim seviyemizde oynamıyorduk. Bu başıma ilk kez geliyordu, bildiğim ilk kötü yama. Çok şey değişti ve bu zaman alıyor. Bu kadar çok oyuncuyu kaybettiğinizde zor. Ama şimdi geri dönüyoruz.”
(“Evet,” diyor Quinten, biraz neşeli bir küçümsemeyle. “Belki artık yarışmaya hazırsındır.”)
Feyenoord için Ajax’ın mücadelesi bir fırsattı. Kulüp, Dünya Kupası öncesinde Eredivisie’nin zirvesine çıkmak için çıktığı ilk 14 maçın 10’unu kazandı. Ocak ve Şubat aylarında altı maçta dört beraberlik serisi ivmesini biraz yavaşlatsa da, turnuvadan sonra lig maçlarının yeniden başlamasından bu yana kaybetmedi. Yine de, iki kulüp Pazar günü Amsterdam’da buluşmaya hazırlanırken, Ajax karşısında üç puanlık bir farkı var.
Bu, elbette, Timber ailesi için son derece garip olma potansiyeline sahip olmalıdır. Kardeşler, Quinten’in dizinden sakatlanarak oyun dışı bırakıldığı göz önüne alındığında, en azından anneleri ve üç ağabeyleri için sadakat bölünmesi riski olmadığından emin olduklarını söylediler. Jurrien, “Normalde annemiz zayıf olanı destekler,” dedi. Ama Quin sakat olduğu için Ajax’ta kalacağını düşünüyorum.”
Çocukluklarından beri paylaştıkları yatak odasında en ufak bir gerginlik belirtisi yoktur. Her ikisi de önümüzdeki aylarda ayrılmayı planlıyor, ancak en yoğun şampiyonluk yarışında bile, ikisi de beklenti konusunda kararsız görünüyor. Quinten, “Hayatımız boyunca birlikte yaşadık,” dedi. “Garip olacak.”
Muhtemelen bağımsızlığa kardeşinden biraz daha hevesli biri, bu, ikisinden hangisinin daha dağınık olduğu sorulduğunda Jurrien’in hemen mahcup görünmesi ve Quinten’in hemen Jurrien’e bakması gerçeğiyle ilgili olabilir veya olmayabilir.
Eve döndüklerinde futbol konuşmasını yasaklayan bir kural koyma ihtiyacı hissetmediler; tek tabu, potansiyel olarak hassas bilgileri birbirlerine ifşa etmeyecekleridir. Jurrien, “Ayrıntılar vermek tehlikeli olur,” dedi. Ama farklı kulüplerde işlerin nasıl yürüdüğü, onların nasıl düşündüğü ve bizim nasıl düşündüğümüz ilginç.”
Quinten, “Bugün bana Ajax’ın kendinden emin olup olmadığını sordular. Onlara Ajax’ın her zaman kendinden emin olduğunu söyledim. Kötü oynasalar ve maçları kazanamasalar bile kendilerine güveniyorlar. Ajax’ta her zaman böyledir.”
Ancak Timbers, maçtan sonra olacaklar için hazırlık yapıyor. Sezondan önce ve Quinten, Feyenoord’a geçişini tamamladıktan sonra, bir gümüş astar üzerinde anlaştılar: En azından bu şekilde içlerinden biri şampiyon olacaktı. Jurrien, “Ya ben ya da o olacağını söyledik” dedi. “PSV Eindhoven, AZ Alkmaar ya da onun gibi biri değil.”
Yine de bu kardeşlik sevgisi yalnızca bir yere kadar uzanıyor.
Quinten, “Maçtan sonra kazandıklarını duymak istemezsiniz,” dedi. “Eh, belki biraz. Bu eğlenceli kısım. Oyun hakkında, nasıl gittiği hakkında konuşabilirsiniz. Ama çok fazla değil.”
Jurien o kadar emin değil. Feyenoord’un Amsterdam’da kazanması ve pahasına kendisinin ve Ajax’ın pahasına şampiyonluk yolunda dev bir adım daha atması durumunda ne yapabileceği sorulduğunda, “Sanırım gidip kız arkadaşımda kalabilirim” dedi.
Daha daha daha
FIFA ile ilgili sorunun bu hafta Ruanda’da oynanandan daha mükemmel bir özeti olamaz. Hayır, Gianni Infantino’nun sanki bir tür Roma imparatoruymuş gibi alkışlarla başka bir dönem için başkan seçildiği bölüm değil, örgütün kongresinin gelişigüzel bir şekilde 2026 Dünya Kupası’na 104 maç eklemeye karar verdiği bölüm.
Bir anlamda elbette bu doğru bir karar. FIFA uzun süredir ilk 48 takımlı Dünya Kupası’nda sahayı 16 üçlü gruba ayırma fikriyle oynuyordu ve 32 ülke uzatılmış bir eleme turuna ilerliyordu. Turnuvanın başlarında çok fazla anlamsız futbolu garanti ediyor gibi görünen, hantal, zarafetten yoksun bir plandı.
Katar’daki grup aşamasının dramı – Polonya’nın hak kazanmak için sarı kartlardan kaçınması gereken kısmı hatırlıyor musunuz? – FIFA’yı rotasını değiştirmeye ikna etti. Dört kişilik grupların oldukça iyi çalıştığını fark etti. Ve böylece, bu hafta, 2026’nın aynı formatı takip etmesine karar verildi: Turnuva, 12 dörtlü grupla başlayacak.
Tipik bir FIFA çözümü, bir teknokrat düzeltmesi, kendi rekabetinin çekiciliğini ne kadar az anladığını ele veriyor. Dört takımlı gruplar, doğası gereği üç takımlı havuzlardan daha iyi değildir; Katar’daki (ve 1998’den beri her Dünya Kupası’ndaki) grup aşamasını dramatik yapan şey, sahayı yarıya indirmeye hizmet etmesiydi.
2026’da da durum böyle olmayacak: 12 grubun her birindeki ilk iki takım ve üçüncü sırada bitiren sekiz takım ilerleyecek. Oyunların çoğunda bahisler çok daha düşük olacaktır. Daha fazla ikinci şans olacak. Hala çok fazla büyük ölçüde anlamsız futbol olacak.
Bu, nihayetinde, FIFA’nın para kazandıran, gösterişli olayını genişletmek için ödemesi gereken bedeldir. Sonuçta her şeyde bir denge vardır. FIFA, Dünya Kupası finallerinde daha fazla takıma sahip olabilir. Hem mecazi hem de kelimenin tam anlamıyla onun için daha zengin olabilir. Ancak, hat boyunca bir yerde bir bedeli var. Turnuvanın ölçeğini değiştirmek, onun doğasını da değiştirir. Ve o belirli daireyi kare haline getirmenin bir yolu yok, duygusal bir soruna teknik bir çözüm yok.
Doğru yapabilir
Avrupa futbolunun nihai güç komisyoncusu UEFA’nın, çok kulüplü mülkiyetin artan eğilimini oyun için açık ve mevcut bir tehdit olarak tanımlayan bir rapor yayınlamasının üzerinden çok uzun zaman geçmedi. Gerçekten de, model artık o kadar popüler ve o kadar öne çıkıyor ki, bir neolojizm yarattı: Yöneticiler artık stratejilerinin bir parçası olarak “multiclub” kurulumlarını takip etmekten mutlu bir şekilde bahsediyorlar.
Bununla birlikte, birden fazla takıma sahip olan bir yatırımcı grubunun dezavantajı iki yönlüdür. En bariz olanı, aynı ahırdan herhangi iki takımı doğrudan rekabete sokan bir rekabetin bütünlüğüne zarar verebileceğidir.
Çok daha ciddisi – biraz daha az somut ve bu nedenle daha kolay göz ardı edilse de – bu takımlardan bazılarının amacının ne olabileceğine dair rahatsız edici sorular ortaya çıkarmasıdır. Bir ağdaki daha küçük taraflar, gerçekten olması gerektiği gibi kupalar için rekabet etmek için mi varlar yoksa yatırımcıların varlık olarak adlandırabilecekleri ancak alışkanlıkla “oyuncular” olarak adlandırdıkları şeyleri depolamak için depo görevi görmeye mi indirgeniyorlar?
Yıllardır, bu yaklaşımın yaygınlaşmasının önündeki en büyük engel, UEFA’nın tüzüğündeki tek bir kural olmuştur; bu, aynı grubun aynı Avrupa müsabakasında iki takım üzerinde “kontrol veya nüfuz” sahibi olmasını kesinlikle yasaklayan bir kuraldır.
Yıllardır sallanıyordu – 2018’de UEFA, RB Leipzig ve Red Bull Salzburg’un yalnızca aynı turnuvada mücadele etmesine değil, aynı zamanda bu turnuvada birbirleriyle oynamasına da izin verecek bir çözüm buldu – ama şimdi, giderek daha fazla yatırımcı daha fazla ve daha fazlasını yalayıp yutarken. daha fazla takım, varlığı dengede duruyor gibi görünüyor.
UEFA Başkanı Aleksander Ceferin, bu hafta The Overlap ile yaptığı röportajda, “Bu düzenleme hakkında konuşmamız gerekiyor,” dedi. “Bu özel mülkiyete giderek daha fazla ilgi var. Çoklu kulüp sahipliğine sadece hayır dememeliyiz, aynı zamanda hangi kuralları koyduğumuzu da görmeliyiz çünkü kurallar katı olmak zorunda.”
Bir dereceye kadar haklı: Multiclub mülkiyeti, ortaya çıkan bir kötülük olarak kontrolden çıkarılmamalı. En azından bazı durumlarda, faydaları için bir dava açmak mümkündür. Refleks bir reddetmeden ziyade olgun ve zekice bir tartışmanın konusu olmalıdır.
Bununla birlikte, aynı zamanda, UEFA’nın konuyla ilgili yüzünün dönmesinin, organizasyonun amansız bir para akışı karşısında oyunu korumak ve beslemek için ne kadar güçsüz olduğunu gösterdiği şüphesinden kaçınmak çok zordur. Daha ziyade, UEFA’nın zenginlerin ve güçlülerin istediği her şeyi dahil etmek için kuralları esneteceği izlenimini veriyor. Aslında kimin sorumlu olduğunu açıkça ortaya koyuyor ve oyunun çıkarlarını gözetmek için var olan insanlar değil.
