Tehlikedeki genç kızlar farklı biçimlere bürünür ve farklı mizaçlarla, becerilerle ve çığlıklarla gelirler. Sancaktar, içinde yeterince hayat olan, ya da onun sönmesini istemediğiniz oldukça genç bir şey olma eğilimindedir (yani, genellikle). Bazen banliyöde bebek bakıcılığı yapıyor; diğer zamanlarda ise karanlık sırlarla ve gıcırdayan döşeme tahtalarıyla dolu bir malikanenin etrafında parmaklarının ucunda yürüyor. Arada bir, her şeyin asla göründüğü gibi olmadığı bir manastırda kapatılmış bir rahibe kıyafeti giyerek ortaya çıkıyor; tıpkı ustaca oyalayıcı, az pişmiş, şok edici “Immaculate”de olduğu gibi.
İtalya’nın kırsal kesimlerinde, birden fazla açıdan Roma’dan uzakta geçen “Immaculate”, gözüpek bir kadın kahraman, saygısız bir dokunuş ve izleyicilere tartışacak bir konu vermeye yetecek kadar anlatı belirsizliği içeren bir korku şöleni. Zaman şimdidir, birkaç yıl sürse de olmasa da, burası geniş alanları ve müthiş yüksek duvarları olan kasvetli, gri taştan bir manastırdır. Yeniden yapılanma ve daha iyi bir aydınlatma ile bina, prensesler ve onların sonsuza dek mutlu aileleri için kullanılan kalelerden birine benzetilebilir. Ancak buradaki tüyler ürpertici açılış sahnesi ve mezar havası, bundan sonra ne olursa olsun kesinlikle çok mutsuz olacağını gösteriyor.
Andrew Lobel’in senaryosundan yola çıkan yönetmen Michael Mohan, Sydney Sweeney’nin canlandırdığı yeni yüzlü Amerikalı Cecilia’yı belirsiz bir canlılıkla manastıra teslim ediyor. Mohan, yeni kız kardeşleriyle tanışıp onları imanla selamlarken, hızla etrafta dolaşıyor, ölçeği ve labirent gibi iç kısmı (ve çıkışları) hakkında bir fikir veriyor. Aşırı sıkıştırılmış 89 dakikalık çalışma süresi onun oyalanmasına izin vermiyor, bu yüzden bulanık ve genel olma eğiliminde. Birincisi, Cecilia’nın arka planı oldukça belirsiz: Tanrı’ya hizmet etmeye ve hem bedenini hem de ruhunu teslim etmeye geldi. Çoğunlukla, karakteri stratejik olarak izole ettiği, seçimlerini sınırladığı ve filme Eski Dünya egzotizminin nemli bir kokusunu verdiği için oradadır.
Sevecen, tedirgin edici derecede arkadaş canlısı bir rahip (Álvaro Morte) ve hem yaşlıları hem de gençleri hizada tutan saçma sapan başrahibe (Dora Romano) dahil olmak üzere bazı ayrıntılar ve yüzler hızla göze çarpıyor. Cecilia buraya yerleşirken diğer acemilerden biriyle (çekici Benedetta Porcaroli) arkadaş olur ve genç bir rahibenin (Giulia Heathfield Di Renzi) şaşırtıcı düşmanlığına maruz kalır. Cecilia ayrıca ayak tabanlarında haç şeklinde büyük yara izleri olan, büyümüş bir rahibeyle karşılaşır. Bu kesinlikle kapmak için bir fırsat, ama aynı zamanda Cecilia ve diğer genç kadınlardan bazılarının tonozlu bir odada güzel bir şekilde poz verdikleri, ne kadar formda olduklarını ortaya koyan yarı şeffaf mayolarla uzanıp bakım yaptıkları ortak banyo sahnesi de öyle.
Mohan’ın 2021 yapımı “The Voyeurs” filminde yaptığı gibi, eski moda (diğer adıyla 1980’ler ve 90’lar) erotik gerilim filmini ele almasıyla, bir başka itibarsız film favorisini yeniden canlandırmak için “Immaculate”de de üzerine düşeni yapıyor. Önceki gerilim filminde Sweeney, ateşli, kambur-mutlu komşularını gözetleme alışkanlığı seks, şiddet ve intikamın tanıdık, hararetli bir karışımına yol açan Dikizci Tom’u canlandırıyor. “Immaculate”de ortam ve Sweeney’nin karakteri daha ilgi çekiciyse, bu kısmen manastırın göreceli yabancılığından kaynaklanıyor. Ancak Mohan’ın burada büyük ölçüde yaptığı şey, korku filmi korkularını, paranoyak kadın heyecanlarını ve 1970’ler tarzı istismarın özel sapıkça zevklerini zekice birleştiren bir tür pastişi oluşturmaktır.
