Çikolata Fabrikası Tiyatrosu’ndaki “Dream Body Body Building” gösterisinin ilk bölümü için, beş oyuncu bir sıra katlanır sandalyede seyirciye dönük, neredeyse tamamen hareketsiz oturuyor.
Onların gözlerini yakından izliyoruz ve kapalı kalıyoruz. Bir süreliğine – ne kadar süreceğini söylemek zor; Burada zaman esnektir; derin meditasyon halinde görünüyorlar. Belki bir rüyaya dalmışlardır.
Koreograf Ursula Eagly, prömiyeri Salı günü yapılan bu yumuşak ve eğlenceli çalışmada bilinçli ve bilinçsiz algı arasındaki sınırları, yani bilinçli rüya görme alanını araştırıyor. Şunu soruyor gibi görünüyor: Böyle içsel ve kişisel bir deneyim nasıl toplumsal hale gelebilir? Sanatçılar bir rüya durumunu seyirciye nasıl aktarabilirler?
Sadece 45 dakika süren “Dream Body” yapısı itibariyle verimli ve düşünceli. Pek bir şey olmuyormuş gibi görünse bile her an önemlidir. Doluluk ve ferahlığın bu birlikteliği, sahnenin kendi köşesinden rahatlatıcı bir ses ortamı yaratan ses sanatçısı Lala Misosniky’ye çok şey borçludur. Dizüstü bilgisayarı ve diğer elektronik eşyaları, heykelsi nesneler kümesinin parçalarıdır: bunların arasında tavandan aşağıya doğru uzanan metal elbise askıları; ipe sarılı, dev bir rüya yakalayıcı gibi duvara asılan dekoratif bir tabak; ve yerde tek bir tekerlekli paten. (Dansçılardan biri olan Laurel Atwell seti tasarladı.)
Bu eşyalara yapıştırılan teller titreşimlerini kanalize ediyor gibi görünüyor. Misosniky onlara dokunduğunda yeni gürleme veya ışıltılı sesler ortaya çıkıyor. (Bazen bu çalışma ASMR’nin deneysel dans kuzeni gibi geliyor)
Gözleri açılırken sanatçılar – Madeline Best, Justin Cabrillos, Takemi Kitamura, Atwell ve Eagly – kendi kendilerine alçak sesle konuşarak kıpırdanmaya başlıyorlar. Daha sonra, sanki bundan sonra yapılacak şey belliymiş gibi, sandalyelerini alıp seyircilerin arasına doğru yürüyorlar ve birkaç koltuk sırasının arasına yerleşiyorlar. Her biri, bir tür rehberli meditasyon veya halüsinasyon teklifini paylaşarak küçük bir izleyici grubuna hitap ediyor.
