Bazen sadece birkaç harika şarkıcıya ihtiyacın olur.
İki hafta önce Metropolitan Operası’nda “La Forza del Destino”nun muhteşem kadrosu, Mariusz Trelinski’nin yeni, biraz kafa karıştırıcı sahnelemesini gölgede bıraktı. Ve şimdi, Bartlett Sher’in 2016 yapımı Gounod’un “Roméo et Juliette” adlı yakışıklı ama ikna edici olmayan prodüksiyonu, muhteşem bir formda bir çift şarkıcıyla eve geri döndü.
Sher’in sahnelemesi, aksiyonu taş cepheler ve sütunlarla çevrelenmiş yükseltilmiş bir platform üzerine konumlandırıyor. Shakespeare’in trajik aşkının keskin bir şekilde çizilmiş her sahnesi (top, balkon, yatak odası, mezar) aşağı yukarı bir kasaba meydanında geçiyor.
Jennifer Tipton tarafından güzel bir şekilde aydınlatılan ve Catherine Zuber tarafından kostümlendirilen yapımda fikirler hızla tükeniyor. Ancak başrollerde Nadine Sierra ve Benjamin Bernheim gibi şarkıcılar varken bunun pek önemi yok. Romantik mutluluk fantezilerinin kötümser bir sonuca dair önsezilerle yarıştığı, coşku ve hayallerle dolu bir opera için Sierra ve Bernheim, yeniden canlanmanın Pazar günkü ikinci performansında bir rüyaydı.
Sierra, menzili boyunca tatlı, sevimli ve özgürdü. Her ne kadar dolgun, sıcak sesi genç bir kızı tasvir etmek için biraz olgun görünse de, sesindeki silahsızlandırıcı cömertlik güven veren, çocuksu bir nitelik taşıyordu. I. Perde’de isteksiz ve çekingen, doğal olarak genç bir tavırla Sierra, Juliette’in valsine çekingen, sade bir dille – operanın en ünlü dekoru için cesur bir seçim – başladı ve koloraturu dolgun bir tonla verdi.
Olgun tınısı, muhtemelen IV. Perde iksir aryasına daha uygun olacağının sinyalini veriyordu ve dahası, muhteşemdi. Bir kez daha yumuşak bir sesle aryayı söylemeye başladı. Daha sonra Juliette’in kaderci kararlılığıyla çiçek açtı ve sıvı altın gibi dönen muhteşem bir dizi yüksek notayla birçok doruğa ulaştı. Sesiyle övünmeye cesaret eden Sierra, operanın gökkubbesine dokundu. Alkışlar aralıksız devam etti.
