Bale galaları, dans kadar gevezelik, konuşmalar ve elbiselerle de ilgili olan özel bir performans türüdür. Bu tür durumlar için yapılan baleler belirli kalıplara ve formüllere uyma eğilimindedir: genellikle iyimserdir ve sıklıkla dansçıların gösteriş yapma fırsatlarını vurgular. Her türde olduğu gibi, gala tarzı bir eser ezberci veya taze bir şekilde yapılabilir ve New York City Ballet’in Perşembe günkü bahar galasında iki prömiyer yeterince tazeydi.
Koreograflar toplulukla olan bağlantılarında bir tezat oluşturdular. City Ballet’in yerleşik koreografı ve sanat danışmanı Justin Peck, topluluk için 24. çalışmasına katkıda bulunuyordu. Kariyerinin ortasında yeni aranan bir koreograf olan Amy Hall Garner, ona ilk teklifi sunuyordu. Ancak bu dansözlerin sundukları şeyler birbirine benziyordu: alışılagelmiş, biraz farklı.
George Balanchine’in “Rubies”inin ardından Peck’in eseri birinci oldu. Formülü sırayla dans etmek, meydan okuma dansı pas de deux’du; Kadrosu, Tiler Peck ve Roman Mejia’dan oluşan güvenilir ve muhteşem bir ekip. Asıl değişiklik müzik seçimiydi: Dansa adını veren Vijay Iyer’in “Dig the Say” adlı şarkısı James Brown’dan esinlenmiştir. Bir yaylı çalgılar dörtlüsü (burada PUBLIQuartet) alıyor ve onu eğlenceli hale getiriyor.
Bir meydan okuma-dans düeti, tırmanmayı kaldıracak ateş gücüyle iyi donatılmış bu sanatçılar için ev bölgesidir. Ancak dinamik burada başka bir değişiklikle şakacı bir şekilde vurgulandı: bir top. Dansçılar pas geçiyordu, bazen de arka duvardan sektiriyorlardı; onun bir topu vardı, onun bir topu vardı ve birlikte bir topları vardı. Sevimliydi.
Brandon Stirling Baker parçayı zarafetle aydınlattı; manzaralı tasarımı, kanatların üzerine bir depo ya da belki eski bir spor salonunu çağrıştıran şablon rakamlar yerleştiriyordu. Humberto Leon dansçıları gri ve siyah renklerle giydirdi. Ancak performansı sevimliden de öte yapan onların yetenekleriydi.
