Ciddiyetini, samimiyetini, zekasını bir kenara bırakın. Sık sık yapılmasına rağmen, göreceli belirsizliği de bir kenara bırakın. (Gerçekten denemeden, 2014 filmi de dahil olmak üzere altı kez gördüm.) Bunlardan herhangi birinin yanı sıra, Jason Robert Brown’un “Son Beş Yıl” ın hala ur-ur-urdical-“Fun Home”, Grubun Ziyareti ”ve“ Kimberly Akimbo ”gibi şovları tanımlamak için oluşturduğum bir terimdir. Herkese konuşabildikleri ve şarkı söyleyebilecekleri ortaya çıkıyor.
2002’de Broadway’i piyasaya süren “Son Beş Yıl” ı, o seçilen ailenin babasına benzeyen şey, barok yapısıdır. “İhanet” ve “Merrily We We Won” daki gibi ters kronoloji anlatılarını ikiye katlamak (ve geri dönüş yapmak), aniden başarılı bir genç romancı Jamie Welllerstein ve yavaş yavaş batan genç bir oyuncu olan Cathy Hiatt’ın iki zaman çizelgesinde hikayesini sunuyor. Jamie’nin ilerlemesi, beş yıl sonra Cathy için başa düştüğü günden onu kızdırır. Cathy’nin geriye doğru hareket eder, Jamie’nin ihanetine karşı umutsuzluktan sevgisinin ilk karışıkları üzerinde canlandırmaya kadar.
Yapı sadece aplike değildir, şovun yüzeyini bir doodle gibi dekore eder. “Son beş yıl” gerçeğini böyle ifade eder. Bir ark her zaman yükseliyor, biri aşağı, üzüntü olduğunda neşe ve sevinç olduğunda bekleyen üzüntü var. Alternatif olarak ayrı sahnelerde görülen sevgililer asla dokunmazlar, Brown’un piroteknik şarkılarını, evlendikleri gün yarıya kadar paylaşırlar. Hikayenin mutlu bir sonu olup olmadığı, ona nasıl baktığınıza bağlıdır.
Ancak şovun ilk Broadway enkarnasyonunda, görkemli Adrienne Warren ve yetersiz güçlü bir Nick Jonas’ın oynadığı yapı (denge ile birlikte) tehlikeye atıldı. Pazar günü Hudson Tiyatrosu’nda açılan prodüksiyon, şovun zamansal ironilerini çamurlar ve duygusal topografisini düzleştirir. Anlamı ve dolayısıyla etkisi kısa devre.
Malzemenin bu kadar hassas yapımı ile, büyük hasar vermek sadece bir hata gerektirir. Karakterleri Brown’un libretto’sunun belirttiği gibi birbirlerinin sahnelerinden uzak tutmak yerine, yönetmen Whitney White onları genellikle bir araya getiriyor: biri şarkı, biri mime’daki şarkıya tepki veriyor. Yüzler yaparlar, temas kurarlar ve hatta çıkarırlar. Sonuç olarak – gerekiyorsa beni bir önsöz ile takip edin – her biri diğerinin arkında yaşar, böylece kendilerini rahatsız eder. Bireysel zaman çizelgeleri artık izlemiyor.
