İşte Rahibe Aloysius’un katlanamayacağı birkaç şey: tükenmez kalemler, “Kardan Adam Frosty”, Peder Flynn’inki gibi uzun tırnaklar, Peder Flynn’in kendisi.
O, yasaklayıcı bir rahibe diyebileceğiniz türden, pek fazla özelliği olmayan bir Hayırseverlik Kız Kardeşi. (Adı “savaşçı” gibi bir anlam taşıyor.) 1964’te Bronx’taki bir Katolik okulunun müdürü, iyi bir öğretmeni, öğrencileri için rahatsızlık veren biri, bir arkadaş değil, “acımasız bir ahlaki koruyucu” olarak tanımlıyor.
Genç Rahibe James’e “Eğer dikkatli olursan, onların buna ihtiyacı olmayacak” diyor.
Ancak Peder Flynn, son İkinci Vatikan Konsili’nin ruhunu ve muhtemelen kendi eğilimlerini takip ederek, korkuyla hareket etmiyor. Çoğunlukla İtalyan ve İrlandalı olan cemaatine hizmet ederken kiliseye “daha tanıdık bir yüz” vermeyi amaçlıyor. Vaazları sıcaktır, espriler ve vurgularla anlatılır. Erkek basketbol takımının antrenörlüğünü yapıyor. Rahibe Aloysius’un kutsal olmayan eğilimler kataloğuna, öğrencileri ara sıra dondurma yemeye götürmeleri önerisini de ekleyin.
Bu iki gücü başka hiçbir şey karşı karşıya getirmese bile, burada inanç çeşitleri hakkında güzel bir oyun için yeterli olacaktır. Ancak John Patrick Shanley’in ilk kez 2005’te Broadway’de görülen “Doubt: A Parable”ı bundan çok daha fazlasıdır. Sağlam bir melodram, şaşmaz bir kitleyi memnun eden, bir dedektif hikâyesi, bir karakter çalışması ve bilinmeyene dair bir araştırma.
Perşembe günü Todd Haimes Tiyatrosu’nda açılan muhteşem canlanmada da daha önce fark etmediğim bir şey vardı: cinsiyetler arası bir savaş. Çünkü o günün kilisesinde, belki de bizim kilisemizde, tüm güce sahip olan erkeklerle, onların bu gücü nasıl kullandıklarını gören kadınlar arasında sıklıkla karşılıklı güvensizlik ortaya çıkıyordu.
Sonuçta Aloysius (Amy Ryan) neden aksiyon başladığında popüler Flynn’den (Liev Schreiber) hoşlanmasın ki? Neden onun “daha tanıdık yüzünün” arkasında aşırı aşinalığın yattığından şüphelensin ki? Bu onun tükenmez kalemi mi? O iğrenç tırnaklar mı?
