Geçen sezon Metropolitan Opera’da sahne prömiyerini yapan ve pazar günü ilk kez yeniden canlanışıyla geri dönen Kevin Puts’un “The Hours”u hatırladığımdan da güzel.
Çoğu zaman enfes olan müzikte yaylılar titriyor ve nefesli çalgılar titriyor. Puts vurmalı çalgılara uzandığında daha tatlı olanları (glockenspiel, crotales, çanlar, vibrafon) seçiyor ve bunları lüks bir şekilde birleştiriyor. Perde’nin zirvesindeki nefesli çalgılar, abartılı heybetleriyle pratikte Wagnercidir. Yumuşak piyano akorları yalnız bir şekilde çınlıyor. Müzikal dalgalanmalar nostaljiyle doludur. Tatlı ses hatları, insan sesine olan sevgiden ve anlayıştan keyif alıyor.
Ancak sahne dikkat dağıtıcı şeylerle dolu olduğunda müziğin çeşitli güzelliklerini gözden kaçırmak kolaydır. Met’te Phelim McDermott’un prodüksiyonuna yabancı dansçılar ve üst düzey kişiler akın ediyor. Bir anda koreograf Annie-B Parson, bir karakter bir otel odasında kendini öldürmeyi düşünürken, onları yastıklar tutarak döndürüyor. Meşguliyete ek olarak Puts, kolektif, her şeyi bilen bir anlatıcı olarak koroyu ve karakterlerin iç seslerini yoğun bir şekilde öne çıkarıyor. Bir cihaz olarak çalışmıyor; Hikâye üç kadının duygusal yaşamlarını yakından iç içe geçirirken, koro onların seyirciyle olan bağını ihlal ediyor.
Sanki Puts ve McDermott kahramanlarına sürekli bakmaktan korkuyorlar ya da seyircinin dikkat aralığına güvenmiyorlarmış gibi. Pazar günü rollerini tekrarlayan Renée Fleming, Kelli O’Hara ve Joyce DiDonato’nun emriyle üç başrol oyuncusu olduğu göz önüne alındığında, bu özellikle kafa karıştırıcı. Sahne karmaşadan arındığında yıldızların gücü göz kamaştırıyordu.
Virginia Woolf rolünde DiDonato, tekinsiz ve hakim bir varlıktı. Onun karanlık, öfkeli ve keskin sesi, Woolf’un entelektüel derinliğini ve kişisel şeytanlarını aktarıyordu; gücünün zirvesinde olan bir romancının intihar düşüncelerini başkalarından gizleyen içgörüsü ve kapalılığı vardı. Laura olarak, O’Hara ince kristalden bir sesle şarkı söylüyordu ve tınısı eskisinden biraz daha bulanık olsa da, Laura’nın kırılgan sinirlerini ve endişeli kendinden nefretini somutlaştırıyordu. Fleming’in sesinin genel şekli, kremamsı yuvarlaklığıyla inanılmaz derecede gençti. Onun Clarissa’sı asilzadeydi ama yine de yüzeyseldi, yine de suçun bir kısmı librettoya aitti, onun diğer her kelimesi “çiçekler” veya “parti”ydi.
