Pek çok uyumsuz genç ve özenti için 1967’de yayınlanan “Yabancılar” hâlâ kutsal bir metindir. Gerçek bir genç tarafından yazılan – SE Hinton lisedeyken taslağını hazırlamıştı – gençlerin yabancılaşmasına görgü tanığı otoritesiyle değiniyordu. Her ne kadar zavallı “yağlılar” ve zengin “sosyeteler” (kitabın sosyete tipleri için kısaltması) artık bir yüzyıl ortası kaygı müzesindeki sergiler gibi görünse de, ne onların henüz gelişmemiş özlemleri eskimiş ne de Hinton’ın her ruhta şiir olduğuna dair inancı eskimiştir.
Bu hassas nitelikler, tıpkı Francis Ford Coppola’nın 1983 tarihli dalgalı, karanlık filminde olduğu gibi, sahne uyarlamasına karşı çıkıyor. (Çok sayıda genç yıldızın ortaya çıkmasını sağladı ama tam bir karmaşa.) Materyal, bilgili yetişkinlerin onunla uğraşmasını veya daha da kötüsü, sert yönlerini ticari tüketim için yumuşatmasını istemiyor. Saflıkla harmanlanmış sertlik, tarzının ve argümanının merkezinde yer alıyor. Romanı şarkı ve dansın gerektirdiği parlaklıkla bir Broadway müzikaline dönüştürmek, bu nedenle filminkinden bile daha kötü bir kategori hatası gibi görünebilir.
Ancak Perşembe günü gösterime giren “The Outsiders”ın müzikal versiyonu o kadar büyük bir sevgi ve samimiyetle yapıldı ki, kalbinin büyük bir kısmı bozulmadan hayatta kaldı. Gençlik bu hayatta kalmanın anahtarıdır; Oyuncular, aslında genç olmasalar da (şarkı söylemeleri bunun için fazlasıyla profesyonel) hala inandırıcı derecede taze yüzlü. (Dokuz müdürden beşi Broadway’de ilk kez sahneye çıkıyor.) Onlarla karakterleri arasında alaycı bir mesafe olmadığını görmek başlı başına ferahlatıcı.
Dizinin gücünün anahtarı aynı zamanda yönetmen Danya Taymor’un, bazen hikayenin kendisine zarar vermesine rağmen hikaye anlatımına sürükleyici derecede duyusal yaklaşımıdır. Bernard B. Jacobs Tiyatrosu sahnesinde çok şaşırtıcı şeyler oluyor ve geçen gece seyircilerden de duyduğum hıçkırıklara bakılırsa.
Bu hıçkırıkların bir kısmı, son müzikallerde gençliğin kafa karışıklığını yakalamaya yönelik pek fazla ciddi girişim görmemiş olan gençlerden geliyordu. Cadılar, prensesler ve sıçrayan gazeteciler eğlenceli olsa da onların hikayeleri gerçekliğin portreleri değil, gerçeklikten kaçışlardır. Başlangıçtan itibaren “Yabancılar” kelimenin tam anlamıyla cesurdur. (Sahne, her dövüşte ve ayak sesinde harekete geçen sentetik kauçuk granüllerle kaplıdır.) Hinton’un bulduğu gibi gerçeklerin üzerini örtecek hiçbir şey yok: Onun Tulsa, Oklahoma’sı bir apartheid kasabası; yağcılar cesaret ederlerse vahşi şiddete maruz kalıyorlar. sosyetenin bölgesine adım atın ya da daha kötüsü kızlarını görün.
Ancak 14 yaşındaki yağlı Ponyboy Curtis (Brody Grant) ile sosyetik Cherry Valance (Emma Pittman) arasındaki kaçınılmaz klanlar arası romantizm burada MacGuffin’e benziyor. Jamestown Revival adlı halk ikilisinden Jonathan Clay ve Zach Chance’in Justin Levine ile birlikte çalıştığı müzik, onlara sadece iki şarkı veriyor ve aslında ikisi de aşkla ilgili değil.
