İsveç Kırsalında, Düşünmek İçin Alanı Olan Bir Ev

İSVEÇ, dünyanın en eşitlikçi toplumları arasındadır, ancak ülkenin Danimarka sınırına yakın, güneydeki Skåne eyaletinin yumuşak inişli çıkışlı manzarasının üzerinde yükselen atalardan kalma mülkleri incelerken bunu hissetmeyebilirsiniz. Bunların arasında, son 300 yıldır tarım arazisini 1705 civarında satın alan bir soylu olan Kont Carl Piper’ın torunlarına ait olan, Ystad kasabasının dışındaki 14. yüzyıldan kalma Högestad da var. 1752, zamanının en başarılı girişimcilerinden ve emlak müteahhitlerinden biriydi.

Piper’lar toprakta hâlâ pancar ve buğday ekiyor, ancak modern makineler, bir zamanlar orada düzinelerce kulübeyi işgal eden kiracı çiftçileri uzun zaman önce geçersiz kıldı. Geçen yüzyılda, Pipers bu sivri çatılı tuğla konutların çoğunu sattı ve son birkaç on yılda, iki ülkeyi birbirine bağlayan köprünün üzerinden geçen Kopenhag sakinleri de dahil olmak üzere yeni mal sahipleri, bazılarını hafta sonu evleri olarak yeniden tasarladılar. – tarımsal bir geçmişe doğru rahat inzivalar.

Ancak yıllarca bir bina büyük ölçüde dokunulmadan kaldı. 1920’lerde işçi çocukları için inşa edilen sessiz, çimenli bir şeritte yer alan eski okul binası, uzun süredir yerel yönetim tarafından korunuyordu. Beş odaya bölünmüş 4.300 metrekarelik ışık dolu alan, bir topluluk merkezi ve düğün ve vaftiz için bir mekan olarak hizmet verdi.

1995’te yetkililer sonunda sattı. Alıcılar, şimdi 80 yaşında olan, efsanevi İsveçli tasarımcı Ingegerd Råman’dı – sınırlı sayıda üretilen 2016 Viktigt rattan ve bambu mobilya ve aksesuar serisi de dahil olmak üzere ikonik Ikea koleksiyonlarının yanı sıra İsveçli cam üreticisi Orrefors için küçültülmüş kristal kaplardan sorumlu. – ve 50 yılı aşkın ortağı Claes Söderquist, 84, aktivist grup Indians of All Tribes tarafından işgalini belgelemek için 1970 yılında California’nın Alcatraz Adası’na girmesine izin verildiği bilinen bir sanatçı ve deneysel film yapımcısı.

Çift eski okul binasını ilk gördüğünde, iç kısımları sarı ve yeşilin pasaklı tonlarında boyanmıştı, ancak hoş orantıları anında etkiledi: Beyaz kireç harcı kaplı tuğla duvarları ve geleneksel kırmızı kiremitleri olan iki katlı yapı. çatı, mükemmele yakın bir dikdörtgendir. O zamandan beri, Stockholm merkezli mimarlık firması Claesson Koivisto Rune’nin yardımıyla, binayı, Japon estetiğine olduğu kadar modern İskandinav tarzına da bir övgü olarak, bohem tarzlarından gelen eserlerle ısınan, son derece zarif bir minimalizm tapınağına dönüştürdüler. birlikte yaşam ve Råman’ın seramik ve cam örnekleri. Yapıya dik bir açıda, mor-mavi ve kanarya sarısı kır çiçeklerinden oluşan bir arsada, Råman’ın olağanüstü güzellikteki sınırlı sayıda toprak kapları el işçiliği yaptığı ultra çağdaş bir beton küp olan müstakil bir stüdyo var.

TASARIMCI VE film yapımcısı her zaman birbirlerinden belirgin bir şekilde bağımsız olarak çalıştılar. 1969’dan beri, Stockholm’de, yaklaşık 400 mil kuzeyde, hem birlikte hem de ayrı ayrı kullandıkları, bazen ayrı yaşadıkları, eşit derecede sade bir daireye sahipler. Son zamanlarda Japonya’nın tarihi seramik yerleşim bölgesi Arita’daki bir şirketle işbirliği yapan Råman, Moderna’dan pek de uzak olmayan stüdyosunda bir veya iki hafta süren yoğun toplantılar ve tasarım çalışmaları için sık sık yakındaki Malmö havaalanından İsveç’in başkentine uçuyor. Müze; Söderquist de şehirde tek başına vakit geçiriyor ve geçen sonbaharda yayınlanan filmleri hakkında bir kitap hazırlıyor.

Ancak bir yaz öğleden sonrasında çift, Skåne’deki eski okul binasının 100 yıllık kapılarını birlikte açtı. Råman her zaman olduğu gibi siyah giyinmişlerdi – Råman, Issey Miyake’nin bol dökümlü ve özel dikim kıyafetlerini tercih ediyor. “Rengi sevmiyormuşum gibi değil,” dedi, “ama bunun için doğru zamanlar ve yerler olduğunu düşünüyorum.”

Bu yerler çoğunlukla çiftin evinin içinde olmazdı: Binanın girişine giden üç geniş granit basamağı dörtnala koşan bir okul çocuğu sürüsünü hayal etmek canlı bir hayal gücü gerektirir. Bugün, yuvarlak bir vasistasla taçlandırılmış uzun ahşap kapılar, 40 fit uzunluğundaki yapı boyunca uzanan manastır beyaz sıvalı bir koridora açılıyor. Evin her yerinde olduğu gibi zemin, Råman ve Söderquist burayı satın aldığında hardal muşamba ile kaplanmış olan orijinal çam alt katmanıdır; Söderquist, dar tahtaları ağartmadan önce binlerce çivi çıkardı ve her birini aldığından emin olmak için çoraplı ayaklarla yüzeyde kaydı. Girişin hemen ötesindeki bir rafta, Råman’ın kömür rengi atılmış çömleklerinden birinde bir dizi siyah petunya var. Koridorun bir ucunda, Söderquist’in 16 milimetrelik filmi aktardığı ve kurguladığı iri yarı gri çelik bir makine içeren küçük bir oda var; diğer uçta evin tek banyosu, eski bir Roma buhar odası kadar basit ve sade, beyaz duvarlar ve ortada bir el duşu kolu ile donatılmış bağımsız bir kiremit bölücü. Råman, “Biz her zaman boşlukla yaşadık,” dedi.

Koridorun arkasında, o ve Söderquist evi yerel geleneklere meydan okuyacak, ancak her zaman çalışmaları için yer bulunan ortaklıklarına mükemmel bir şekilde hizmet edecek şekilde yapılandırdılar. 1.300 metrekarelik genişliğin tamamını, büyük ölçekli mobilyalarla düzenlenmiş geniş bir yaşam alanı olarak, bir TriBeCa çatı katı tarzında kullanmak yerine, mutfaklarını, yemeklerini ve oturma odalarını mevcut zemin alanının yarısından biraz daha fazlasıyla sınırladılar. . İsveçli tasarımcı Alice Kunftova imzalı siyah kadife döşemeli bir kanepe ve neredeyse 12 fit yüksekliğindeki tavana ulaşan beyaz boyalı silindirik bir odun sobasının yanında köşeli bir Eero Saarinen sandalye; duvarlardan birinin karşısında, uzun beyaz mutfak dolapları, ilk olarak 1980’lerde yaratılan ve çiftin her gün kullandığı sade, el yapımı Bellman serisinden parçalar da dahil olmak üzere, Råman’ın kendi tasarımı olan mütevazı ama zarif tabak takımlarını ve bardakları tutar. Pencerelerin altında ısmarlama uzun bir meşe yemek masası duruyor, ancak Brezilyalı postmodernist heykeltıraş Saint Clair Cemin tarafından yapılmış 45 cm yüksekliğindeki dökme bronz şamdan için çıplak. Çevreleyen, onlarca yıldır birikmiş altı sade, düz sırtlı ahşap yemek sandalyesidir. Her biri biraz farklıdır, ancak Söderquist hepsini aynı parlak kırmızı tonuna boyamıştır; bu, odanın siyah-beyaz paletini net bir şekilde ortaya çıkaran nadir bir renk sıçramasıdır. Etki ince, ancak duygusal olarak yeniden canlandırıcı. Råman, “Bu şekilde her birinin anılarına sahip olursunuz, ancak görsel uyum da vardır,” dedi.

Ancak bitişikteki 560 metrekarelik odada – büyük bir cam kapıdan ulaşılıyor – çiftin öncelikleri netleşiyor: Råman’ın çalıştığı, yakındaki bir kaleden bir kalıntı olan 19. yüzyıldan kalma meşe masa, neredeyse boş olan odanın ortasında duruyor. uzay. Burada, geçen inekler gibi dikkat dağıtıcı unsurların dersleri kesintiye uğratmaması için duvarda yeterince yükseğe yerleştirilmiş pencerelerden ışık akarken, cam kaplar, şamdanlar ve sürahiler için fikirlerin yanı sıra daha az beklenen siparişler de dahil olmak üzere eskizler çiziyor ve bulmacalar çıkarıyor. İsveç şirketi Okko Design için bir dizi büyük ölçekli turba fiber akustik panel.

Evin yüzeyleri çoğunlukla nesnelerden arındırılmış olsa da, masa sürekli değişen bir ilham kitaplığı olarak düzenlenmiştir, güzel şekillendirilmiş ve patine edilmiş şeylerle o kadar yoğundur ki, hangilerinin dekoratif, hangilerinin Råman’ın pratiği için araç olduğunu söylemek imkansızdır. Her parçanın bir hikayesi var: “Bu, kuş avı çağrıları için bir Fransız borusu,” dedi, ince oymalı bir tahta kamış alırken. “Bu, ucunda küçük kabarık olan mı? Çinli bir kulak temizleyicisi. Ve işte dedemin sürekli kullandığım kumpasları. O bir mühendisti.” Merkezi bir noktada fildişi renginde küçük bir metal küre bulunur; Råman’ın yan taraftaki stüdyoda tekerleğe kil atmayı öğrettiği Londra merkezli, Kıbrıs doğumlu endüstriyel tasarımcı Michael Anastassiades, onu uzun zaman önce bir kumsalda bulduğu en sevdiği taşı anmak için yaptı. Çoğu zaman, seyahate çıkmadan önce, rahat etmesi için onu veya masadan başka bir şeyi çantasına koyar; böylesine inatçı bir minimalist için beklenmedik bir şekilde Proustvari bir jest, belki, ama ne kadar basit görünürlerse görünsün, onun nesnelerle olan karmaşık ilişkisini yansıtan bir hareket. . “Bana hayatımı hatırlatıyorlar” dedi.

İKİNCİ KAT, birinci kat kadar seyrek döşenmiştir. Råman’ın ofisinin düzenini yansıtan, çiftin siyah yün çarşaflarla kaplı ekstra alçak platform yatağı, boş sivri tavanlı odanın ortasında duruyor. “Etrafındaki tüm havayla uyanmak istiyorsun,” dedi. İki büyük kanatlı pencerenin altından duvar boyunca uzanan odanın süslemeye yönelik yegâne selamı: Råman ve diğerleri tarafından tasarlanan, buzlu geometrik oymalı bodur sütunlardan uzun, şeffaf kaplara kadar bir dizi cam parçasını tutan bir ahşap raf. Bazı zanaatkarlar ve tasarımcılar, bu tür üst düzey zanaat ile güzel sanatlar arasındaki çizginin gözenekli olduğunu iddia ediyor, ancak Donald Judd’un ve renk alanı ressamlarının, özellikle Barnett Newman’ın hayranı olan Råman onlardan biri değil. “Yaptığım işi sanat olarak görmüyorum” dedi, “bu iyi olmadığı anlamına gelmez ama ben malzemeye ve amaca ihtiyacı olan biriyim.”

Söderquist’in koridorun aşağısındaki ofisinde, yanında tarlalara bakan geniş bir misafir odası var, komşunun kömür rengi kedisi, Söderquist tarafından tasarlanan çam ağacından bir divanda uzanıyordu. (“Seyahatlerimizden eve geldiğimizi biliyor ve kendini içeri davet ediyor,” dedi Råman.) Bir duvarda Söderquist’in film için yağlı boyadan vazgeçtiği 1974’te yaptığı son resim asılı. Bir zamanlar yaşadıkları bir evin karşısında, karla kaplı bir tarlanın önünde duran yamuk tuğlalı bir ahırı tasvir ediyor. Söderquist, tuvali bitirdikten hemen sonra bir koleksiyoncuya sattı, ancak çift her zaman onu geri almayı hayal etmişti ve bunu 2011’de yaptı. Aşağıdaki rafta, pişmiş topraktan yapılmış, kabaca yontulmuş, siyah, hayvan biçimli bir düdük grubu duruyor. , çiftin yıllar önce Meksika’nın Yucatán Yarımadası’nda bulduğu. Råman küçük bir inek aldı ve içine yavaşça üfledi. Saf, yüksek ses havayı doldurdu. “Bana hala çok güzel görünüyorlar,” dedi. “Görüyorsun, bir amaçları var. Bir amacın olması, bilirsin, her şeydir.”