John Mellencamp neredeyse bir şaşkınlıkla, “Taşralı sanatçılar artık benim hakkımda şarkılar yazıyor,” dedi. “Benimle dalga mı geçiyorsun? Yazacak daha iyi bir şey bulamıyor musun?”
Şarkıcı-söz yazarı, kayıt kariyerine 1976’da Mellencamp’ın kimsenin hatırlayamayacağı kadar hantal olduğunu düşünen bir menajer tarafından dayatılan bir takma ad olan Johnny Cougar olarak başladığında, bir Springsteen taklitçisi veya eski bir Heartland rock’ın genel bir sesi olarak silindi.
On yıllar boyunca, müziğinde daha sıcak ve daha kişisel hale gelen ve adına Johnny Cougar’dan John Cougar Mellencamp’a ve son olarak 1991’de John Mellencamp’a dönüşen bir evrim oldu. Yol boyunca, bir hit kataloğu topladı (21’i Billboard Top 40’a ulaştı) ve kültürel bir etki ve mihenk taşı oldu. Keith Urban’ın “John Cougar, John Deere, John 3:16” ve Jake Owen’ın “I Was Jack (You Were Diane)” adlı iki yeni ülke başarısı, onun adını ve müziğini masumiyet, isyan ve gençlik nostaljisi bağlamında çağrıştırıyor. . Aktif olması önemli değil, hâlâ hatırlanıyor olmasına, eleştirmenlerinin hepsinden daha fazla şaşırıyor.
Mellencamp’ın 16 Haziran’da çıkacak yeni albümü “Orpheus Descending”, sadece ağırlıklı olarak Lisa Germano’nun kemanına dayanan akustik müziğiyle değil, aynı zamanda ekonomiye küçümseyici bakışıyla da bir Dust Bowl cilvesine sahip. “The Eyes of Portland”da söylediği gibi “hiçbir şeyin yapılmadığı bu bolluk ülkesinde” eşitsizlik, yolsuzluk, silahlı şiddet ve Amerikan yaşamının diğer yönleri.
On yıllarca sigara içtikten sonra – bir keresinde bir görüşmeciye duşta ve seks sırasında bile sigara içtiğini söylemişti – sesi kavgacı bir tenordan pürüzlü bir baritona düştü. 71 yaşındaki Mellencamp, büyük bir büyükbaba ve kendisiyle alay etme rahatlığı, onun iyi bilinen sinirliliğini dengeliyor.
Indiana’daki evinin pırıl pırıl beyaz mutfağında geçenlerde bir saat süren bir video röportajında, siyah bir Henley gömleği ve siyah endüstriyel gözlük takmıştı ve panik ataklarını, yumruk dövüşlerini ve neden artık arenalarda oynamadığını düşündü. “Çocukken bir sürü hit kaydım vardı ama ben herkese göre değilim” diye uyardı.
Bunlar, konuşmadan düzenlenmiş alıntılardır.
Yeni albümünüzde oldukça kasvetli bir hava var. Bu sende yankı uyandırıyor mu?
Başladığımdan beri insanlar kayıtlarım hakkında bunu söylüyorlar. Ben bir gözlemciyim. Bu benim 29. albümüm ya da onun gibi bir şey. Kendim hakkında o kadar çok şarkı yazabilecek kadar ilginç değilim. Zamanın yarısında ne yazdığımı gerçekten bilmiyorum.
Sana iyi bir örnek vereceğim. Onlarca yıl önce “Acıyor Çok İyi” adlı bir hit rekorum vardı. 25 yıl önce çalmayı bıraktım ama bu turda çalıyorum ve benim için yepyeni bir anlamı var. [Şarkı söylüyor] “Genç bir çocukken, ‘O genç erkek tavırlarını bir kenara bırakın’ dedim.” Bunu yazdığımda çocuktum ama daha yaşlı bir beyefendi olarak mantıklı geliyor.
Şarkı şimdi senin için ne ifade ediyor?
Nostaljik bir insan değilim ama seyirciler için oynadığımda öyle olduklarını söyleyebilirim. İstesem bütün bir hit şov yapabilirim ama yapmıyorum. Arenalarda oynamayı ve dışarıda oynamayı bırakmamın bir nedeni de bu. Müzikle ilgili değildi – insan müzik kutusu olmakla ilgiliydi.
Bu şarkılarda gözlemlediğiniz ve tanımladığınız şey, özellikle “The Eyes of Portland”da Amerika hakkında çürümekte olan bir fikir gibi görünüyor.
O şarkı gerçek bir hikaye. Altı ya da yedi yıl önce Portland’da şık bir restoranda öğle yemeği yiyordum. Restoranın dışında çılgınca ileri geri yürüyen 25 yaşında bir kız vardı. Bana kimsenin onu eve geri döndürmek istemediğini çünkü çok fazla bela olduğunu söyledi. Ona biraz para verdim ve “Bu para için seninle seks yapmak zorunda mıyım?” Hayır dedim ve koşmaya başladı. O kız eve varabildi mi bilmiyorum, ben de onun hakkında bir şarkı yazdım.
İlk albümünüzdeki ilk şarkının adı “Amerikan rüyası.” İkinci albümünüz için yazdınız “Amerikan Oğlu.” Jack ve Diane “iki Amerikalı çocuktur” ve “Pembe Evler” “O Amerika değil mi?” Hangi çağda olursanız olun, her zaman Amerika hakkında şarkı söylediğinizi söylemek adil olur mu?
Size Bob Dylan’dan alıntı yapacağım. Bob ve ben bir gün birlikte resim yapıyorduk ve ona nasıl bu kadar çok harika şarkı yazdığını sordum. Ciddiyetle, “John, aynı dört [küfür] şarkıyı milyonlarca kez yazdım” dedi. Bu konuda Bob ile aynı çizgiye geleceğim. Her zaman aynı şarkı, sadece daha olgun ya da farklı bir açıyla.
Şarkı söyleme sesin neden bu kadar değişti?
Çünkü hala sigara içiyorum. Anneannem 100 yaşına kadar yaşadı. O kadar uzun süre dayanamayacağımdan eminim çünkü ben sigaraya 10 yaşında başladım. Ama şimdi iyi yaptığım tek şey bu, bu yüzden onunla uğraşmıyorum.
Başa çıksak da gelmesek de ölüm hepimizin, her an, tüm hayatımız boyunca bizimledir. Artı, çocukluğumdan beri panik bozukluğum var. Panik bozukluğunuz olduğunda, doğrudan ölüme gidersiniz.
Yani her durumda ölümü düşünmeye mi başlıyorsun?
Evet. Stephen King ile iyi arkadaşım. “Steve, biz neden bu kadar hastalık hastasıyız?” dedim. Bir şarkı, bir hikaye, bir resim uydurduğumuz için olduğunu söyledi ve bunu yapmadığımızda kendimize saldırıyoruz. “Ah, nefes alamıyorum” diye düşünürsünüz. Ve iyi nefes alıyor olsanız bile, birdenbire nefes alamıyorsunuz çünkü ona odaklanmışsınız.
Geçen yıl, yeni bir albümünüz vardı, “Kesinlikle Tek Gözlü Jack.” En son art arda 2007 ve 2008’de plak çıkardınız. Yazmak daha mı kolay oldu?
Müzik işini birçok kez bıraktım. Şu anda çıktığım bu tur, “Bunu bir daha asla yapmayacağım. Bunu yapan genç bir adam görebiliyorum ama bunu [küfür] yapmak için çok yaşlıyım.”
Halk arasında çok popüler olduğumda kalp krizi geçirdim ve üç yıl boyunca işi bırakmak zorunda kaldım. Sonra umursamadığım bir sürü kayıt yaptığım zamanlar oldu. Sözleşmem, her 18 ayda bir albüm yapmam gerektiğini söylüyordu. Şimdi, “Yeni bir şarkı yazmam gerek” diye hiç düşünmüyorum. Resim yapacağım ve kafamın içindeki bir ses “Bu kelimeleri yaz” diyecek. Bunu yapmak istemiyorum – resim yapıyorum! Ama ses kazanır. Birkaç gün sonra o kağıdı bulunca “Bunu ne zaman yazdım?” diye düşünüyorum.
İlk gruplarınızdan birinin adı çok saykodelik bir isim olan Snakepit Banana Barn’dı. Müziğin sesi nasıldı?
14 yaşındaydım. Küçük bir korna bölümümüz vardı. Yine de asıl soru şu: Bugün kim 14 yaşındaki oğlunun 22 yaşındaki bir grup adamla arabaya binmesine ve bir barda oynamasına izin verir?
Muhtemelen 10 yaşındaki çocuklarının sigara içmesine izin veren aynı kişiler.
İzin vermediler! Onlar bilmiyorlardı. Dinle, babam meşguldü. Çoğu insanın karavanda büyüdüğümü düşündüğünü biliyorum ama ailem çok rahattı. Babam Amerika Birleşik Devletleri’ndeki en büyük elektrik şirketlerinden birinin başkan yardımcısıydı. Kendi arabam vardı, kendi motosikletim vardı.
Gençken, bir sanat okulunu ziyaret etmek için New York’a gittiniz ve neredeyse bir hevesle, Lou Reed ve David Bowie’yi yöneten Tony DeFries’e bir demo kaseti teslim ettiniz. DeFries seni imzaladı. sende ne gördü
İşin aslı, resepsiyondaki kız da benim gibi Indiana’lıydı. DeFries tesadüfen yanımdan geçti ve beni gördü. Gerçekten, görünüşüm yüzünden beni imzaladı. Kaseti dinlediğini bile sanmıyorum.
Neye benziyordun?
Herkes gibi değil. Yağlı bir ördek kuyruğum, bir tişörtüm ve kot pantolonum vardı. Şimdiki kadar çirkin değildim.
Kariyerinizin başlangıcına doğru, Rainbow için bir tur açılışından atıldınız. Ayrıca bir Kiss turundan atıldınız —
Ve bir REO Speedwagon turu. Gittiğim her turdan atıldım.
Neden?
Grubum ve ben berbattık ama Kiss’ten daha iyiydik. Ben enerji dolu genç bir çocuktum ve incelemelerde “John Cougar dün gece orayı havaya uçurdu” yazıyordu. Gene Simmons beni öldürmek istiyormuş gibi bana bakardı.
Müziğinizin ayırt edici özelliklerinden biri trampet sesidir. Tuzağın nasıl ayarlandığı yüzünden mi? Nasıl karışık?
Bir Eagles plağını dinlerseniz, [ince bir vuruş sesi çıkarır] gibidir ve biz bunu istemedik. Indiana’da kendi stüdyomu kurdum çünkü multiplekste kimseyle anlaşamıyordum. Arabaların sarı saçlı şarkıcısına yumruk attım. Her zaman savaştım ve her zaman kaybettim.
Sen nasıl bir babasın?
Çocuklarımla çok iyi anlaşırım ve her biriyle haftada üç veya dört kez konuşurum. Ama onlara her türlü çılgınlığı [küfür] anlattım. Onlara kaykayı benim icat ettiğimi söyledim. En küçüğüm Speck okulda kaykay yapıyordu ve bir çocuk “Gerçekten iyisin” dedi. Speck, “Olmalıyım. Babam icat etti.” Çocuk, “Kaykayı baban icat etmedi!” Speck ona vurdu.
