Demokrat Ulusal Kongresi’nde çok sayıda büyük isim vardı. 1. Gece, görevdeki bir başkanın eşi benzeri görülmemiş bir uğurlanmasıydı. 2. Gece, bir değil iki Obama (artı, Lil Jon’un da katıldığı gürültülü bir eyaletler listesi) vardı. 3. Gece: SenOprah’ı al! Ve SenOprah’ı çağır!
Perşembe günü tüm gün boyunca en büyük, en özel gizli konuğun zirvede görüneceği yönünde fısıltılar ve raporlar vardı. Beyoncé miydi? Taylor Swift miydi? Mitt Romney miydi?
Gecenin sonunda, tipik bir destek ve karakter tanıklığı programının ardından, Kuzey Carolina valisi Roy Cooper konuşmasını sonlandırdı ve sahneyi …’a bıraktı.
Kamala Harris mi?
Söylentilerin sadece bundan ibaret olduğu ortaya çıktı. Bayan Harris kendi şovunun sürpriz yıldızıydı.
Ama bir bakıma, bu tüm kongrenin temasıydı. Bir TV prodüksiyonu olarak, etkinlik Kamalanomenon’u inşa etmek ve onu büyütmek için tasarlanmıştı. Bir platform değil, bir titreşim ifade ediyordu.
Bayan Harris’in yükselişi elbette siyasi açıdan olağanüstüydü, Başkan Biden’ın yerine kongreye gelmesinden itibaren bir aydan kısa bir sürede gerçekleşen bir kasırgaydı. Ancak aynı zamanda bir medya fenomeni olarak da benzeri görülmemişti – en azından siyasette, imajlar genellikle yıllar içinde inşa edilir.
