EKİM 1976’DA, sanatçılar Geoffrey Hendricks ve Brian Buczak, SoHo’daki bir çatı katı partisinde tanıştılar. O zamanlar 45 yaşında olan Hendricks, Joseph Beuys, John Cage ve Yoko Ono gibi 1960’ların kavramsal sanatçılarının gevşek bir bağlantısı olan Fluxus hareketiyle ilişkilendirilmişti. Bu sanatçılar, soyut resim gibi geleneksel uygulamaları reddedip ayrıntılı performansları tercih ediyorlardı. Beş yıl önce, dikkat çekici bir filmde rol almıştı: 1971 yazında, Hendricks ve 10 yıllık eşi, sanatçı Nye Ffarrabas (o zamanlar Bici Forbes), ikisi de eşcinseldi ve “Flux Boşanması” adlı bir oyun sahnelediler. Bu oyun, evlilik yataklarına bir zincirli testere götürmeyi ve evlerinin girişini dikenli tellerle ayırmayı içeriyordu. (Küçük çocukları Tyche ve Bracken gerçek gösteride yoktu; sadece sonrasında yapılan temizliği izlediler.) Hendricks’ten 23 yaş küçük bir ressam olan Buczak, büyüdüğü Detroit’ten yeni taşınmıştı. Şans eseri Hendricks, o zamanlar Aşağı Manhattan’ın batı yakasında bir üretim mahallesi olan Hudson Meydanı’ndaki harap bir apartman dairesinde kalıyordu ve sonunda burayı yan tarafta oturan küçük kardeşi Jon’dan, Fluxus sanatçısı ve arşivcisi, satın almıştı. Buczak birkaç ay sonra taşındı.
Çift tadilatlara başladı, ancak alışılmadık bir hedefleri vardı. İç mekanları modernize etmek yerine, evlerinin ve stüdyolarının -ve nihayetinde yayın projeleri Money for Food Press’in merkezi olacak yerin- 1820’lerde, inşa edildiği dönemde hayal ettikleri gibi görünmesi ve hissettirmesi gerektiğine karar verdiler. Atılan kornişleri ve şömine raflarını yeniden kullandılar ve yalnızca döneme uygun görünen sandalyeler ve gümüş eşyalar aldılar; bir kış, 18. yüzyıldan kalma bir waffle makinesi kullanarak şöminede kahvaltı hazırladılar. Çocuk odasının duvarlarını maviye boyamak ve ahşap zeminleri 19. yüzyılın başlarında portre ressamı Jacob Maentel’in en sevdiği resimlerinden birinin tarzında çiçek motifleriyle şablonlamak Buczak’ın fikriydi. Buna karşılık, ev ve içindeki nesneler -eski bir su ısıtıcısı, birkaç fincan- Buczak’ın kendi tuvallerine sızmaya başladı.
Bugün, Greenwich Caddesi’ndeki Federal tarzdaki bina, dışarıdan bakıldığında bile bölgenin lüks apartman daireleri ve sağlıklı yaşam stüdyolarıyla çarpıcı bir tezat oluşturuyor. Cephenin uzunluğu boyunca, tipografik çalışmalarıyla tanınan kavramsal sanatçı Lawrence Weiner’ın 1984 tarihli bir metin resmi uzanıyor: “Kaynaktan Kullanıma Dökülen Su”. (Weiner, 1994’te The Times’a duvar resmi hakkında şöyle demişti: “Bunu kuyulardan taşınan su olarak düşünün,” demişti. “Kaçınılmaz olarak, kullanılmak üzere yolda, suyun bir kısmı dökülür. Aşındırıcı olabilir, örneğin bir şeyi paslandırabilir. Ya da bir şeyi büyütebilir.”) Hem Buczak hem de Hendricks artık hayatta değiller – Buczak 1987’de AIDS’in komplikasyonlarından, Hendricks ise 2018’de kanser ve konjestif kalp yetmezliğinden öldü – ancak evin içinde birlikte kurdukları hayat, aksi takdirde unutulabilecek olan New York’un kayıp bir dönemine bir tür anıt olarak korundu.
