1985’TE, o zamanlar 25 yaşında olan ve Paris’teki École des Beaux-Arts mimarlık okulundan yeni mezun olan CHARLES Zana ne yapması gerektiğini biliyordu: Şehrin post-punk sahnesinin gösterişli son günlerini yaşadığı Manhattan’a taşınmak.
Şehir merkezindeki olukları çöpler doldurmuştu ve yoğun bir grafiti ve yırtık poster kolajı neredeyse her yüzeyi kaplamış gibiydi. Sanatçılar ve mahalle karakterlerinin sıkça uğradığı Avenue A’daki Ukrayna lokantası Odessa hafta sonları asla kapanmazdı. “Sadece harikaydı,” diyor Zana. Lisedeki üç arkadaşı da ona katıldı, bunlardan biri de Zana gibi Paris’in dış mahallelerinde büyümüştü. İkisi Amerikan rock ‘n’ roll’una olan sevgileri sayesinde yakınlaşmışlardı: Bob Dylan; Crosby, Stills & Nash; ve Bruce Springsteen. Bu onların özgürlük mevsimi olacaktı.
Oturma odasında, Dedar mohair kadifesinden bir çift kanepe, Vincenzo De Cotiis’in bir sehpası ve bir George Condo tablosu (en solda). Şömine rafında, Gideon Rubin’in bir tablosu. Kredi… François Halard. Sanat eseri: (arka duvarda, solda) George Condo, resim © George Condo; (konsolda) Klara Kristalova, “Thinker,” 2012 © 2024 Klara Kristalova/ADAGP, Paris, sanatçı ve Perrotin’in izniyle; (şöminenin üzerindeki resim) Gideon Rubin, “White T-Shirt,” 2019 © Gideon Rubin, Alon Segev’in izniyle, Tel Aviv
New York’a vardıklarında Katz’s Deli’de yemek yediler ve East 14th Street’teki Palladium gece kulübünde sabahın erken saatlerine kadar dans ettiler. Beşinci Cadde’deki bir kitap fuarında, idollerinden biri olan sanatçı Keith Haring ile sohbet ettiler. Şu anda 64 yaşında olan Tunus doğumlu Zana, “Bizden hoşlanıyordu,” diye hatırlıyor. “Hiçbir şey bilmeyen ve her şeyi bilmek isteyen iki Fransız çocuğuyduk.” Ancak onları en çok etkileyen şey, SoHo’nun anıtsal, harap dökme demir binalarıydı. Sokaktan isli pencerelerden görebildikleri açık çatı katlarının tavanlarında ham borular uzanıyordu; zemin katlarda sanat galerileri onları çağırıyordu. “Her şeyin oranlarına, pürüzlülüğüne hayran kalmıştık. Paris’te bunu asla göremezsiniz,” diyor Zana. Kısa süre sonra binalar yerine iç mekanlar ve mobilyalar tasarlamak istediğini ve New York’un endüstriyel sadeliğini beraberinde eve getirmek istediğini fark etti.
BİR YIL SONRA, Zana’nın arkadaşı moda sektöründe çalışmak için Paris’e geri döndü, Zana ise 1990’da geri dönüp kendi adını taşıyan tasarım stüdyosunu açmadan önce bir yıl daha orada kaldı. Ancak New York’taki görev süreleri onları hiç terk etmedi. Sonraki otuz yıl boyunca Zana, özel Modernist esintili mobilyalarıyla donatılmış sade ama lüks iç mekanlar yaratma konusunda bir ün kazandı. Ayrıca arkadaşı ve büyüyen ailesi için Londra ve Paris’te bir dizi ev inşa etti; her biri Avrupa zarafeti ve işçiliğini 20. yüzyılın sonlarında Aşağı Manhattan’ın rock ‘n’ roll estetiğiyle birleştirdi.
