Anton Çehov, 1904’te, yüzyılın başında Rusya’da mali açıdan kuşatılmış bir aristokrat aileyi konu alan oyunu “Kiraz Bahçesi”ni yazdığında, bunu bir komedi olarak düşünmüştü. Orijinal Moskova tiyatrosunda Konstantin Stanislavsky’den başlayarak nesiller boyu tiyatro yönetmenlerinin başka fikirleri vardı ve bunu kasvetli bir trajedi olarak göstermeyi tercih ettiler. Londra’da yeni bir yapım, oyunun komedi unsurlarından yararlanarak oyun yazarının vizyonunun hakkını vermeye çalışır.
“A Streetcar Named Desire” ve “Cat on a Hot Tin Roof” gibi Londra hitleriyle izlenen, İzlanda’da yaşayan Avustralyalı Benedict Andrews’un yönettiği gösteri, 22 Haziran’a kadar Donmar Warehouse’da devam edecek. Bazı kusurlara rağmen bu eski klasiğe yeni bir soluk getiren kısık sesli bir yaklaşım.
Alman aktris Nina Hoss, kederli bir sürgünden sonra aile mülküne dönen ve sakinlerini depresyonda ve meteliksiz bulan Ranevskaya rolünde kontrollü bir performans sergiliyor. Hikaye üzücü bir sonuca doğru ilerledikçe, yıpranmış haysiyetinin dokunaklı bir tablosu; aristokratik kendine hakimiyeti giderek daha kırılgan hale geliyor. Ancak gösterinin gerçek yıldızı, Ranevskaya’yı mülkün en değerli mücevheri olan çok sevdiği kiraz bahçesini müzayedeye çıkarmaya ikna eden açgözlü, kendi kendini yetiştirmiş kodaman Lopakhin rolündeki Adeel Akhtar (“Cinayet Gizemi”).
Akhtar, Lopakhin’i, zaman zaman dost canlısı ve saldırgan olan, küstah açgözlülüğünün gösterişli bir cazibeyle yumuşatıldığı – “görüşürüz, sen olmak istemezdim” gibi bayat sloganlardan ve insanlık anlarından hoşlanan – Londra’da bir tekerli satıcı olarak tasvir ediyor. Bir köylünün oğlu, kökenlerini aşmış ama bunların bilincinde olmayı sürdürüyor. (Bize el yazısından utandığını çünkü onu ele verdiğini söylüyor.) Lopakhin’in neredeyse karikatürize olmuş alaycılığına rağmen, meyve bahçesini kendisi satın alıp onu yıkıp başka bir yere dönüştürme niyetinde olsa bile onu sevmekten kendimizi alamıyoruz. kazançlı bir turizm beldesi.
Michael Gould (“Köprüden Bir Görünüm”), Ranevskaya’nın erkek kardeşi Gaev rolünde göze çarpıyor; bir yandan bol eşofmanlarıyla sahnede dolaşırken, bir yandan da eksantrik konuşmalar yaparken bir lolipop emerken aristokrat sefahatin simgesi. Yan karakterler arasında da göz alıcı performanslar var. June Watson, sürekli kendi kendine, yarı duyulabilir şekilde, sinirli tonlarda mırıldanan seksen yaşındaki hizmetçi Firs rolünde çok hoş. Ve Eanna Hardwicke, palyaço gibi gıcırdayan ayakkabıları her konuşmasının otoritesini baltalayan muhasebeci Epikhodov rolüyle son derece komik bir sahneye çıkıyor (özellikle de “Alıntı-alıntısız, entelektüel açıdan doyumsuzum” derken).
