Allen Wong, bunun ne anlama geldiğini gerçekten anlamadan önce bile zengin olmak istiyordu. Çocukken bu kelimeyi henüz “lüks”, “statü” veya “pahalı şeyler” ile eşitlemiyordu. Zenginliğin ona 85 inç televizyon ve jakuzi, garajda türünün tek örneği pembe altın rengi bir Lamborghini, lazer ateşleyen giyilebilir bir Iron Man kıyafeti getireceğini düşünmüyordu – gerçi aslında bunların hepsine sahipti. şimdi bunu. “Zengin”in sallandığı şey daha basit, daha basit, her şeyden çok bir duyguydu: Acıdan kurtulmak.
Wong’un ebeveynleri yoksulluktan kaçmıştı – bir noktada babası, daha elverişli bir ülkede bir aile yetiştirmek amacıyla, Guangzhou’dan Hong Kong’a giden suları yasadışı bir şekilde geçmek için tenis toplarını yüzdürme cihazı olarak kullanmıştı. Ancak New York City’de büyüyen Wong, bir ebeveyninin tüm gün boyunca şifalı otlar sattığını, diğerinin ise Çin Mahallesi’ndeki bir atölyede çalışıp didindiğini izledi. Bir sonraki iş gününe geçmeden önce bir iş gününü geçirmek için zar zor zamanları vardı.
“Hayatımın bu şekilde sonuçlanmasını istemedim” dedi bana. “Ailemden uzakta olmak ve her gün işten sonra yalnızca birkaç saat gelmek istemedim. Hayatımın monoton olmasını ve ölene kadar tekrar eden bir döngüde sıkışıp kalmasını istemedim.”
Daha sonra, 2008 yılında, üniversiteden mezun olurken aile sarsıldı. Wong’un babası işinden atıldı, depresyona girdi ve intihar etti; annesi bir akıl hastalığı sarmalına düştü. Aniden, Wong’un giriş seviyesi bilgisayar programlama işi hane halkının tek gelir kaynağı haline geldi ve dünya çapında bir mali kriz yaşanıyordu. Her zaman orta sınıf bataklığından çıkmayı, altın bulmayı, asla ebeveynlerinin yaptığı gibi çalışmak zorunda kalmayacağı tek seferlik bir fikirden yeterince para kazanmayı hayal etmişti. Ancak artık kaygı ve tıbbi faturalar biriktiğinden, bu boş hayaller acil ve gerekli gelmeye başladı. Böylece hırslarını artırdı. Günün her saati kodlamaya başladı, işte olmadığı zamanlarda, neredeyse hiç uyumuyorken DIY yazılım fikirleri üzerinde çalışıyordu. Bir şeylerin başarılı olması için dua ederek inatla projeleri birbiri ardına App Store’a itti.
Sonunda biri başardı: Kullanıcıların dünyanın her yerindeki polis tarayıcılarına bağlanmasını sağlayan bir uygulama. Sonra bir başkası. Onların kaçak başarısı onu bile şaşırttı. Akranları ilk West Elm kanepelerine para harcadıklarında, o kendi kendini yetiştirmiş bir multimilyonerdi.
Wong günlük işini yeterince ilginç buluyordu ve meslektaşlarını seviyordu. Ancak kendisini bir patronun kaprislerine teslim etmek, günlerini kurumsal floresan altında bir ev bitkisi gibi kapana kısılmış halde geçirmek onu rahatsız ediyordu; bu ona ebeveynlerinin acılarını fazlasıyla hatırlatıyordu. İyi bir yaşam için yeterli parayı zaten elde etmiş olsaydı, sözde kariyerin ona gerçekten ne sunabileceğini merak etti. Bütün nokta Çalışmanın amacı, az önce elde ettiğini elde etmekti. Böylece, 25 yaşında, 250.000 dolarlık, parlak limon yeşili renginde bir spor araba satın aldı – bunun o kadar da çılgınca bir satın alma olmadığını düşündü, çünkü polis tarayıcı uygulaması o zamana kadar tek bir ayda bu miktarda gelir sağlıyordu – ve şunu duyurdu: sonsuza kadar emekli olacağını söyledi.
