Her yıl Aralık ayında BBC, İngiltere’nin en uzun süredir devam eden yayın geleneklerinden birine bir program akşamı ayırır. Yılın Sporcusu Ödülü ilk olarak 1954’te verildi; neredeyse yetmiş yıl sonra, ülkenin spor bilincinde bir demirbaş olarak hala güçlü bir hal alıyor.
Oyların artık kartpostal ile gönderilmediği bir dönemde, ödülde biraz tuhaflık olduğunu hissetmek mümkün. Kriterler hoş bir şekilde opak: Geçen yıl İngiliz forvet Beth Mead, kriket süperstarı Ben Stokes’u ve İngiltere’nin Olimpik curling takımının kaptanı Eve Muirhead’i yendi. Başarılarının nasıl karşılaştırılması gerektiği tam olarak belli değil.
Yine de ödülün varlığı zararsız, hatta biraz tatlı. Ne de olsa yıllarını zanaatlarına adamış sporculara hak ettikleri bir kutlama yapmak için bir şans. Daha büyük bir sorun, uyguladığı kültürel ağırlıktır: Törenden önceki aylarda, herhangi bir spor başarısını yalnızca ödülün hedefini nasıl etkileyebileceği ışığında sunma eğilimi vardır.
Formula 1 dünya şampiyonluğunu kazanan Lewis Hamilton veya ABD Açık’ta Emma Raducanu veya Tour de France’da bir İngiliz bisikletçi: Bu, onların yılın spor kişiliği olmak için favori oldukları anlamına mı geliyor? Gerçek sporların kendileri elemelerden başka bir şeye indirgenemez.
Bu sezon Jude Bellingham ile sözleşme imzalama yarışının benzer bir havaya büründüğü zamanlar oldu. Borussia Dortmund’un orta saha oyuncusu Bellingham ile ilgili tasarımlara sahip futbol kulüplerinin kampanyaları, genellikle kupa kazanma veya Şampiyonlar Ligi’ne katılma girişimleri olarak değil, bunun yerine 19 yaşındaki çocuğun yeni evi olarak hizmet verecek seçmeler olarak ele alındı.
Birkaç ay önce, üç ana yarışmacı arasında seçim yapmak için çok az şey vardı. Real Madrid ihtişam, Luka Modric ve kıskanılacak bir Şampiyonlar Ligi kupaları sunuyor. Manchester City, beş yılda rakipsiz bir servete, Pep Guardiola’ya ve dört Premier Lig şampiyonluğuna sahip. Liverpool, Jürgen Klopp’a ve Steven Gerrard’ın anısına sahipti ve 2019’dan beri mevcut olan tüm büyük ödülleri aldı.
Ancak bu sezon, denklemin şartlarını önemli ölçüde değiştirdi. Real Madrid ve Man City her zamanki gibi sorunsuz yol almaya devam ettiler ama Liverpool çöktü. Klopp’un takımı bu sezon 2018-19, 2019-20 ve 2021-22’nin toplamından daha fazla Premier Lig maçı kaybetti. Deplasmanda sadece üç kez kazandı.
Şampiyonlar Ligi’nden Real Madrid’e karşı sızlanarak ayrıldı ve rekabete geri dönme umutları tamamen azalıyor. Liverpool şu anda altıncı sırada, son eleme yuvasında Tottenham’ın yedi puan gerisinde. İyi haber şu ki, önümüzdeki hafta bu farkı kapatmaya çalışacak üç maç olacak. Kötü haber mi? City, Chelsea ve Arsenal’e karşılar.
Liverpool’un hızlı, öngörülemeyen düşüşüne çeşitli faktörlerin katkıda bulunduğu belirlendi – yorgunluk, yaralanma, öngörülebilirlik, zamanın acımasız yürüyüşü – ancak tezahür etme şekli basit teşhise meydan okuyor.
Savunmaya, orta sahaya ya da herhangi bir nedenle sadece Trent Alexander-Arnold’a parmakla işaret etmek için iyi bir ısırık yaptı, ancak gerçek şu ki, Liverpool’u beş yılda üç Şampiyonlar Ligi finaline götüren sistem; otuz yıldaki ilk Premier Lig tacının yanı sıra karmaşıktı ve iç içe geçmişti.
Takımın bir yönü hapşırdığında, geri kalanı soğuk algınlığına yakalanır: Liverpool’un savunması savunmasız görünüyor çünkü orta sahası çalışmayı durdurdu. Ancak orta sahası hücumda etkili baskı yapmadığı için sıkıntı yaşıyor. Tıpkı bir zamanlar akıcı bir konserde işe yaradığı gibi, Klopp’un ekibi birlikte durma noktasına geldi ve hızlı bir başlangıç yapmak için denediği her şey başarısız oldu.
Çoğu kişi için çözüm ortada. Liverpool, sezonun büyük bir bölümünü kadrosunu elden geçirmesi gerektiği söylenerek geçirdi. En acil olarak, yaşlanan orta sahasını güçlendirmesi gerekiyor. Bu amaçla Mason Mount’ın Chelsea ile olan sözleşme görüşmelerini izliyor. Kulübün ayrıca Wolves ve Portekiz oyuncusu Matheus Nunes ile uzun süredir devam eden bir ilgisi var.
Yine de evrensel olarak, anahtarın Bellingham olduğu konusunda ortak bir fikir birliği var. Liverpool’un transferi için yarışı kazanma ihtiyacı, muhtemelen 130 milyon doları aşan maliyeti, bunu yapma şansıyla ters orantılı olarak arttı.
Bu, gerçekte, aşırı basitleştirmedir. Kısmen bunun nedeni, ekiplerin kısa sürede “yeniden kurulabileceği” fikrinin bir efsane olmasıdır. Ne Alex Ferguson ne de Arsène Wenger, yakın İngiliz tarihinde birden fazla harika takım kurmalarıyla tanınan iki koç, bir gecede her şeyi değiştirmedi. Devrime değil, evrime adadılar. Yeni Liverpool hangi formu alırsa alsın, Klopp’un yenilenen takımında büyük olasılıkla hâlihazırda Anfield’da olan yedi veya sekiz oyuncu yer alacak.
Ancak daha da önemlisi, tıpkı Liverpool’un entropisinin tek bir izole faktöre kadar izlenemeyeceği gibi, bir oyuncuyu transfer ederek veya takımın bir bölgesini güçlendirerek de ele alınamaz.
Klopp’un himayesi altında kulüp, daha büyük finansal kaynaklarla kutsanmış Chelsea ve Manchester United gibi rakipleri de dahil olmak üzere rakiplerinin büyük bölümünü geride bırakmayı başardı ve üstünlük birikimi nedeniyle Manchester City’ye ayak uydurabildi.
Liverpool’un daha akıllı bir veri departmanı vardı. Özellikle maaşlar için para harcadı, ancak her doları değerlendirdi. Beslenme, taç atışları ve penaltı atışlarının psikolojisi hakkında daha çok düşündü. Hepsini, nasıl oynamak istediğine dair net bir fikre sahip, ne tür oyunculara ihtiyacı olduğunu ve ne yapabilmek için onlara ihtiyacı olduğunu bilen bir koç altında birleştirdi.
Yavaş yavaş, sonra aniden, bu kenarlar köreldi. Liverpool’un yerel ve uluslararası rakipleri, kulübün elde ettiği her marjinal kazancı geçersiz kılmaya çalıştı. Bazı alanlarda şüphesiz hala pazar lideridir, ancak bileşik avantaj çok daha küçüktür. Pek çok takım işe alım stratejilerini keskinleştirdi veya verilere yatırım yaptı veya oyunun en küçük ayrıntılarıyla daha fazla ilgilenmeye başladı. (Ve yapmadıkları durumlarda, bazı durumlarda aradaki farkı para oluşturmuştur.)
Aynı zamanda, Liverpool’un netlik duygusu bulandı. Klopp’un “heavy metal” bir koç olarak imajı – kesinlikle şimdi pişman olması gereken bir ifade – bir süredir modası geçmiş durumda. Liverpool’u daha kontrollü, daha güvenli bir takıma dönüştürmeye çalıştı. Sonuç, zaman zaman, iki tabur arasında sıkışıp kalmış, eski halinden yola çıkmaya kararlı ancak ne olması gerektiğinden henüz emin olmayan bir takım olmuştur.
Bellingham ne kadar yetenekli olsa da, bu sorunları tek başına çözemez. Liverpool’u rekabetçi yapan şey sadece ekibindeki yetenek değildi; kulübün o kadroyu bir araya getirme şekli, ondan nasıl oynamasını istediği, başarılı olmaları için en iyi platformu sağlamak için attığı tüm o fark edilmeyen adımların kümülatif etkisiydi.
Rekabet göz önüne alındığında, Klopp altında elde ettikleri ve şimdiye kadar yaptıkları bir geçit töreni, Liverpool’u Bellingham için Manchester City veya Real Madrid’den daha çekici kılmak için yeterli olmayacaktır. Geleceğini inşa etmeyi planladığı oyuncuyu güvence altına almaksa, bundan sonra ne olacağını bildiğine onu ikna etmesi gerekir.
Makinelerin Ölümü
Bir oyuncunun ani bir gösterişten keyif aldığını görmenin her zaman yüreklendirici bir yanı vardır, spot ışıklarından uzaklaşmak için harcanan bir kariyerin ardından gecikmiş bir tanınma elde edilmiştir. Yeteneğin her zaman bir hediye olmadığını hatırlatır. Ödül de olabilir.
Joselu, kesinlikle bu özel tarife uyuyor. Şu anda 33 yaşında ve son on yılını çalışkan, oldukça “orta masa” olarak tanımlanabilecek çeşitli takımlar için biraz sıra dışı bir forvet olarak geçirdi. Ancak geçen hafta, belki de ülkesini temsil etme umudunu yitirdikten çok sonra, İspanya milli takımına çağrıldı.
Formda, elemelerin ilk turunda Norveç ve İskoçya’ya karşı oynadığı maçlar tartışmalı olmamalıydı: Joselu, bu sezon mücadele eden bir Espanyol takımı için 22 maçta 12 gol attı. İspanya ile şansını, ülkenin yeni atanan teknik direktörü Luis de la Fuente’deki beklenmedik romantik galibiyet serisi yüzünden değil. Bunu hak edecek kadar şey yaptı.
Yine de bu, İspanyol futbolu için mutlaka iyi hissettiren bir hikaye olduğu anlamına gelmez. İskoçya’ya karşı seçilen de la Fuente takımı – İspanya’nın yaklaşık yirmi yılda bir elemede üçüncü yenilgisiyle sonuçlanan bir maç – aynı derecede habersiz 29 yaşındaki David García’yı da içeriyordu. 35 yaşındaki Iago Aspas yedek kulübesinden çıktı. Bunun eski bir İspanya takımı olmadığını öne sürmek, İskoçya’nın başarısını küçümsemek değildir.
Aynı şey, başka bir geç gaf yapan Niclas Füllkrug liderliğindeki ve evinde Belçika tarafından usulüne uygun bir şekilde mağlup edilen Almanya ve son forvet oyuncusu 23 yaşındaki Tigre’yi bulmak için Arjantin’i ezip geçmek zorunda kalan İtalya için de söylenebilir. Mateo Retegui. Avrupa’nın üç büyük gücü birdenbire oyuncu havuzlarının biraz zayıf olduğunu fark etti.
İtalya’nın durumunda, bu yeni bir şey değil: Ülke, büyük ölçüde Serie A takımlarının 30. doğum gününü görmemiş herkesin hala bir bebek olduğuna inanma eğiliminde olması nedeniyle, uzun süredir genç oyuncular yetiştirmek için mücadele ediyor.
Yine de, İspanya ve Almanya’nın sorunsuz, güvenilir yetenek üretim hatları kurduğundan beri uzun sürmedi. Her iki ülke de gençlik üretimini sanayileştirdiği için etkili bir şekilde övüldü. Şimdi her ikisi de kendilerini, ilk takımları olmasa da kadrolarını giderek artan bir şekilde Joselu, Aspas ve Füllkrug gibi oyuncularla doldururken buluyorlar: ötesine geçmeleri gereken türden kalfalar.
Bunun neden olabileceğine dair acil bir açıklama yok. Belki de genç oyunculara şans vermenin önünde bir engel vardır. Belki de yerel ligleri ithalata çok bağlı. Belki de övülen akademileri identikit oyuncularını çıkarıp başka yerlerde boşluklar bırakıyor. (Olasılık, biraz rastgele şansla birleştiğinde, üçünün de bir karışımı olmasıdır.)
Sonuçlar biraz daha net. Kıtanın üç geleneksel gücü eskisi gibi değil. Bunun yalnızca geleneksel akranları – özellikle İngiltere ve Fransa – üzerinde değil, aynı zamanda devlerin gölgeleri biraz gerilediğinde aniden nefes alacak küçük bir alan bulabilecek İskoçya gibi daha küçük ülkeler üzerinde de bir etkisi var.
En Büyük Macera
Hervé Renard, uluslararası futbolun yalnızca daha az göze çarpan köşelerinin üretebileceği figürlerden biri. Mükemmel şekilde preslenmiş, parlak beyaz ve çoğu zaman neredeyse beline kadar kesik olan gömleklerini giyiyor. Saçları uzun, yüzü bronz ve beklenmedik yerlerde ortaya çıkma eğilimi var: Zambiya, Fildişi Sahili, Suudi Arabistan. O, esasen insan biçimindeki “swashbuckling” sıfatıdır.
Ayrıca, olduğu gibi, yaptığı işte iyidir. Önce Zambiya’yı, ardından Fildişi Sahili’ni Afrika’nın şampiyonu yaptı. Fas’ı 2018 Dünya Kupası’na yönlendirdi. En son dinamik, büyüleyici bir Suudi tarafını Arjantin’e karşı erkekler Dünya Kupası tarihindeki en dikkat çekici sonuçlardan biri olan bir zafere yönlendirirken görüldü.
En yeni işi farklı bir düzende. Renard’ın bu hafta, Fransa kadın milli takımının teknik direktörü olarak yıllardır popüler olmayan Corinne Diacre’nin halefi olduğu onaylandı. Yüzeyde, görevi zahmetli. İlk olarak, selefi tarafından yabancılaştırılan oyuncu grubunu uluslararası sahaya geri dönmeye ikna etmesi gerekiyor. Ardından, dünyanın en iyi takımlarına meydan okuyacak kadar tutarlı bir taraf oluşturması gerekiyor. Bunu yapmak için üç buçuk ayı var ya da al.
Potansiyel ödül olsa da, buna değer. Fransa, dünyanın en iyi iki kadın kulübü takımına ev sahipliği yapmaktadır. Grace Geyoro, Marie-Antoinette Katoto ve Kadidiatou Diani’de – Amandine Henry, Wendie Renard ve ikizler Delphine ve Estelle Cascarino’dan bahsetmiyorum bile – şimdi, en azından teoride, gezegendeki en iyi oyunculardan bazılarına sahip.
Teknik direktör Renard, ülkenin parçalanmış takım ruhunu onarabilirse, tüm bu yetenekleri inandırıcı bir birime dönüştürebilirse, Diacre’ın sürekli olarak başarısız olduğu yerde başarılı olabilirse ve oyuncularının potansiyellerini gerçekleştirmeleri için bir platform sağlayabilirse, o zaman var. Fransa’nın Dünya Kupası için gerçek yarışmacılar olarak İngiltere, ABD ve Almanya ile rekabet etmesini durduracak hiçbir şey yok. Renard, kariyerini bir meydan okuma arayışı içinde dünyayı dolaşarak geçirdi. Mirasını mühürleyebilecek macerayı evinde bulmuş olabilir.
