Rick Lowe’un “Cavafy Remains”, 2024, tuval üzerine akrilik, Gagosian Beverly Hills’deki “Sosyal Soyutlama” grup sergisinde. Kredi… Rick Lowe ve Gagosian aracılığıyla; Fotoğraf: Thomas Dubrock
Sanat galerisi takvimindeki geleneksel yaz durgunluğu genellikle telefonla yapılan grup sergilerinin bir dalgasına, satılmamış eserleri depodan çıkarıp cansız genel temalar altında yeniden paketleme şansına yol açar. Los Angeles’ta bu ay pek öyle olmadı, burada birkaç göz alıcı solo sergide, güneşte bir an için gecikmiş sanatçılar yer alıyor.
Bu gösterilerin kanıtlarına göre, şu anda sanatta tek bir baskın eğilim yok, daha ziyade geniş bir sanatçı ve pozisyon yelpazesini, özellikle de eski nesilleri ciddiye alma izni genel bir hissiyat var. Bu yaz sonu sıcağında, hoş bir mola.
‘Magdalena Suarez Frimkess: En Büyük Saygısızlık’
25 Ocak’a kadar. Los Angeles County Sanat Müzesi, 5905 Wilshire Bulvarı, Los Angeles; 323-857-6000; lacma.org.
95 yaşındaki Venezuela doğumlu Magdalena Suarez Frimkess, ilk müze retrospektifi için uzun zamandır bekliyordu. Şili’de heykeltıraş olarak eğitim alan sanatçı, 1962’de bursla Amerika Birleşik Devletleri’ne geldi ve klasik seramik sanatçısı Michael Frimkess ile tanıştı. Kısa süre sonra evlendiler ve Los Angeles’a yerleştiler. Frimkess’e multipl skleroz teşhisi konduktan sonra, Pop’tan esinlenen imgelerini zarif kaplarına uygulamaya başladı ve onları renkli sırla boyadı.
José Luis Blondet küratörlüğünde LACMA’da düzenlenen seramik, mobilya, resim ve çizimlerden oluşan bu sergi, adını Paul Harris’in Art in America dergisindeki akıllıca bir eleştirisinden alıyor: “Şili’de çalışan en cesur heykeltıraş olan Magdalena Suarez Frimkess’in eseri, öyle olduğu varsayılan her şeye karşı en büyük saygısızlığıyla öne çıkıyor.”
