Maggie Harrison’ın Şarap Savaşı

Maggie Harrison ile ilk kez 2018’de Portland, Ore’de tatildeyken tanıştım. Şarap tatmayı planlamamıştım, şehrin kendine özgü West Coast tuhaflığıyla yetinmeyi planlamamıştım ama bir yemek dergisinde çalışan bir arkadaşım şunu söyledi: Bir sanatçı gibi çalışan bu şarap üreticisiyle tanışmak zorunda kaldım. “Dahi” kelimesini kullanmış olabilir. Şarap işiyle uğraşan başka bir arkadaşıma Harrison’dan bahsettim. Onu belirsiz bir şekilde “şaraba savaş ilan eden” bir kişi olarak tanımlayarak tavsiyeyi yineledi. İnternette baktığım her yerde Harrison, resimden çok şey alan, şarap yapımına alışılmışın dışında bir yaklaşımın sonuçları için övgüler alıyordu – sinestezi olarak bilinen bir durumu var, burada bir duyuyu harekete geçirmeyi amaçlayan bilgiler aynı zamanda diğerlerini de harekete geçiriyor – olduğu gibi geleneksel tat ve aroma kavramları. Bazı eleştirmenler, şaraplarının harika bir sanat eserinin karmaşıklığına, gerilimine ve anlatı eğrisine sahip olduğunu öne sürdü. Bu yüzden Harrison’a bir e-posta gönderdim ve isteksizce “Maalesef bu kadar çok insanı sevmediğim iyi biliniyor” diye başlayan bir yanıt aldım. Demek istiyor gibiydi. Yine de beni görmeyi kabul etti.

Bu Makaleyi Dinle

Harrison, gönderdiği talimatlarda “bir şaraphane deposunun çöp tenekesine” bakmamı söyledi. Mütevazı değildi. Antica Terra, Willamette Vadisi’ndeki şarap imalathanesi, girişin yakınında iki yükleme alanı ve bir sıra çöp bidonuyla bir tür yenilenmiş Quonset kulübesinde. Harrison için bu, istenmeyen ilgiyi caydırma amacına hizmet ediyor. Sıcak, eğlenceli ve kişisel olarak gözlemci, huysuz bir kişiliğe sahip, tıpkı bir ahtapotun kum köpekbalıklarını fırlatmak için kaya kılığına girmesi gibi.

Harrison beni ve birkaç arkadaşımı flüoresan ışıklar ve mülayim ofis mobilyalarıyla dolu bir endüstriyel alana aldı. Belirgin özgüveni ve baykuş gibi gözlükleri, onu karikatürist Roz Chast tarafından çizilmiş gibi gösteriyordu. Onu fıçıların ve ahşap şarap kasalarının neredeyse tavana kadar yükseldiği loş bir odaya kadar takip ettik. Meşe aroması havada asılı kaldı. Bir çiftlik masasında mumlar, bir tabak havyar ve mükemmel bir yetiştirici Şampanyası vardı (yani büyük bir Şampanya evi yerine yetiştirici-şarap üreticisi tarafından üretilen şampanya; daha fazla karaktere sahip olma eğilimindedirler). Dışarının kasvetli görünümünden sonra, sahne o kadar sessiz ve medeni görünüyordu ki, Cinnabon havaalanının arkasından bir şapele girmek gibiydi. (O sırada kırmızı halı muamelesi yapacağımızı düşünmüştüm, ancak bunun Antica Terra’nın standart grup tadımı olduğu ortaya çıktı – siz ve arkadaşlarınız da kişi başı 125 $ karşılığında deneyime sahip olabilirsiniz.)

Harrison’ın şarabını tatmak için oradaydık, ama bizim için sürpriz bir şekilde tatmaya, bizim için her zaman denemek istediğim biri de dahil olmak üzere dünyanın en iyi şaraplarından bazılarını Fransa’nın en iyi şaraplarından bazılarını dökerek başladı. , Jean-Marie Fourrier’den Gevrey-Chambertin Vielle Vigne, Burgundy’deki yetenekli bir yapımcıdan bir pinot noir. (Muhteşemdi.)

“Sana bu şarapları tattırıyorum,” diye açıkladı sonunda Harrison, “tadabileceğin bir bağlam yaratmak için. Benimşaraplar.”

Bu ifadenin cüretkarlığını kavramak için, Oregon’un şarap kültürünün nispeten emekleme döneminde olduğunu hatırlamanız gerekir. Bildiğimiz kadarıyla, eyaletin ilk pinot noir asmaları 1961’de dikildi, oysa Burgundy’deki ilk üzüm bağları en azından MS 1. yüzyıla tarihleniyor Harrison’ın beyanı benim yerel bir kitapçıda Flaubert’ten pasajlar okuyarak okumaya başlamama benziyor , sonra duymak için bir bağlam oluşturduğumu duyuruyorum Benim iş. Bu kadın şaka mı yapıyordu?

Harrison’ın en belirgin şarabı, Antikythera (adını genellikle dünyanın ilk bilgisayarı olarak tanımlanan eski bir Yunan astronomik hesap makinesinden alır) adlı bir pinot noirdir. Şarap, şarap imalathanesinden kısa bir sürüş mesafesindeki garip, küçük bir bağdan geliyor, hindi akbabalarının etrafında dönen kayalık bir yamaç. İğrenç, bodur asma sıralarının büyümek için yalnızca bir fitlik toprağı vardır, bu nedenle köklerinin alttaki ana kayaya yayılması ve besin ve su bulmak için yüzeydeki çatlakları araması gerekir. Kayanın kendisi, milyonlarca yıl önce, Oregon’un tamamı Pasifik Okyanusu’nun altındayken deniz dibi olduğu zamanlardan kalma parlak beyaz deniz fosilleriyle süslenmiştir.

Umut vaat etmeyen bir yerde bir bağ bulmak şaşırtıcı değil. Şaraplık üzümler temelde diğer mahsullerden farklıdır. Şeftali yetiştirirseniz, muhtemelen onlara bol su ve gübre vermek isteyeceksiniz, böylece ağaçlar en çok meyveyi verir. Ancak şaraplık üzümlerde birincil husus karakterdir, bu nedenle asmalar genellikle zar zor hayatta kalabilecekleri ve besin maddeleri için savaşmak zorunda kalacakları yerlere dikilir. Üzümler, asmanın hayatta kalmak için harcaması gereken iş miktarıyla orantılı olarak derinlik kazanır. Harrison bu süreci “acı çekmek” olarak adlandırıyor. Ancak bu uygulama göz önüne alındığında bile, burası aşırıydı. Neden biri katı kayanın üzerindeki bir metrelik üst toprağa bir şey diksin ki?

Antikythera’nın ilk tadı düşüncelerimi durdurdu. Kırmızı Burgonyalar zarif ve parfümlü olma eğilimindedir ve Harrison’ın bizim için döktüğü güller ve düşen yapraklar gibi kokuyordu. Ancak Antikythera, neredeyse çok fazla tat ve aroma içeren ilkel bir şeyle ağzıma vurdu, duyuların aşırı yüklenmesi. Aynı üzümdü – neredeyse tüm kırmızı Burgonya pinot noir’dir – ancak şarapların başka pek az ortak noktası vardı.

Antikythera’nın tadının veya kokusunun nasıl olduğunu size söyleyemem. Asmalar olağanüstü bir üzüm, yoğun, neredeyse nahoş bir karmaşıklığa sahip minik, tanenli bir meyve üretmişti. Ancak tipik tatma notlarında gördüğünüz lezzet listeleri, yazarın damak tadıyla ilgili bir tür böbürlenme anlamına gelir ve aynı zamanda sıradan ve sahtekârdır – kurşun kalem, marmelat veya eyer derisi, kendisi gibi şarap tatlarından çok daha fazlası. Önemli olan algıladığı, hissettirdiği, düşündürdükleri ve hafızanızda nasıl yaşadığıdır. Herhangi bir harika şarabın tadına bakmak, bir film izlemek kadar sürükleyici olabilir. Ama Antikythera beni bunun ötesinde bir yere götürdü. İlk olarak, renkleri görmemi sağladı: en mürekkebi çivitler ve en mavi siyahlar, gümüşi çatlaklarla çizgili. Sonra, aysız bir gecede, fırtına sırasında, ensemdeki tüyleri diken diken eden bir şeyin mağaradan yalpalayarak çıktığını hayal ettim. Ve Burgundy’deki Louis Jadot’ta eski büyük şarap üreticisi Jacques Lardière’i “dünyanın bilinçsizliği” hakkında konuşurken düşündüm.

“Yani ne düşünüyorsun?” Harrison bize sordu.

Harrison biraz yapar Ülkedeki en çok aranan şaraplardan biri ve hatta French Laundry ve Gramercy Tavern gibi Michelin yıldızlı restoranlar bile bir tahsisi güvence altına almak için çalışmak zorunda. Şu anda Antica Terra’dan satın almak isteyen tüketiciler iki yıllık bir bekleme listesine giriyor. (Şişelerin fiyatı 150 ila 250 dolar, ancak restoranlarda ve ikincil piyasada çok daha pahalıya satılabilirler.) Harrison’ın yarattığı şaraplar, LeBron James ve Pink gibi ünlü hayranlarını kazandı, ancak bunlar en iyi sommeliers, yani şarabın küratörleri. dünya – en sadık izleyici kitlesini oluşturanlar. NY, Tarrytown’daki Stone Barns’taki Blue Hill’deki içecek direktörü Hannah Williams, Harrison’ın şarap yapımını “savant seviyesine yaklaşan” olarak tanımlayan, “Maggie’nin boyamaya çalıştığı renkleri neredeyse tadabiliyorum” diyor. Manhattan’daki Per Se’de sommelier ve eski bir opera şarkıcısı olan Hak Soo Kim, Harrison’ı “bir akor bulan bir doğaçlamacıya” benzetiyor.

52 yaşındaki Harrison, Chicago’nun bir banliyösünde büyüdü. Babası bir göz cerrahıydı ve annesi evde yemek pişirme dersleri veriyordu. Tutkuları sanat eseri toplamaktı. İyi bir zevkleri vardı. İtibarı ve fiyatları artan ressamların eserlerini satın aldılar. Başka bakımlardan sıradan olan evlerinin duvarları David Hockney, Alex Katz ve Chuck Close’un tablolarıyla doluydu. Harrison’ın yatak odasında sanatçı Jim Dine’ın büyük bir kalp resmi asılıydı. Harrison bana “Küçük yaşlardan itibaren, bir insanın yapabileceği en güzel ve en heyecan verici şeyin sanatçı olmak olduğunu öğrendim” dedi.

Kariyeri neredeyse çok farklı bir yöne gitti. Syracuse Üniversitesi’ne devam ederken, Washington’da şiddet içermeyen çatışma çözümü konusunda eğitim alarak bir sömestr geçirdi. Bu, Atlanta’daki Carter Center’da rüya gibi bir iş teklifine yol açtı. Ama Harrison’da bir şey durdu. “Başka bir şey yapmam gerekiyordu,” diyor, “ama ne olduğunu bilmiyordum.” İşe başlamanın ertelenmesini istedi ve Chicago’ya geri döndü ve dünya seyahatlerinin bir kısmını finanse etmek için masalarda bekledi. Harrison, restoran vardiyasından sonra bahşişlerini sık sık şaraba harcıyordu ve tek gerçek ilgisinin bu olduğunu fark etmeye başladı. Bunalımda ve yönü konusunda emin olamayarak, Ekvador’daki San Pedro kaktüsüyle aydınlatıcı bir saykodelik deneyim yaşadı. Bir gün Kenya açıklarındaki bir adada bir barda, bir adam ona ne iş yaptığını sordu. Harrison, gözlerinde yaşlar biriktiğinde çatışma çözümünde bir işe başlamak üzere olduğunu söylemeye başladı ve asla Atlanta’ya taşınmayacağını biliyordu.

1998’de Kaliforniya’da yaşayan kız kardeşi ona tanıdığı bir şarap imalatçısının asistan aradığını söylediğinde, işe girme yolunda tökezledi. Manfred Krankl, karısı Elaine ile birlikte Sine Qua Non adlı küçük bir şarap imalathanesini işleten, motosiklet kullanan bir Avusturyalıydı. Her ikisi de şarap yapımı konusunda eğitim almamıştı, ancak eyaletteki en beğenilen ve pahalı şaraplardan bazılarını yaptılar ve bir Napa veya Sonoma malikanesinde değil, Santa Barbara’nın kıyısında bir durgun su olan Ventura’daki bir hurdalığa bitişik eski bir depoda yaptılar.

Harrison, Krankl’lara bir özgeçmiş ve deneyimi olmadığını ancak şarap hakkında bilgi edinmekle ilgilendiğini söyleyen bir ön yazı faksladı. Yanıt yoktu. Ama Harrison yılmadı. Söylediği gibi, çifti üç telefon numarasından aradı ve yaklaşık bir ay boyunca günde birkaç kez mesaj bıraktı, ta ki Manfred’in aldığı 30. güne kadar. “Tamam,” dedi, boyun eğmiş bir ses tonuyla, “Tamam.”

Manfred Krankl gülerek, “Röportajda Maggie ruj ve yüksek topuklu ayakkabılar giyiyordu ve bu bir şaraphanede işe yaramayacaktı,” diye hatırlıyor. “Ama şarap yapımında önceden deneyimi olmaması hoşuma gitti, bu yüzden unutulması gereken zararlı hiçbir şey yoktu.” Los Angeles’taki popüler La Brea Fırınını işletiyordu ve sık sık Harrison’ı şarap imalathanesinden sorumlu bırakarak onu kendi başına öğrenmeye zorladı. “Nasıl yapacağımı bilmediğim o kadar çok şey vardı ki” diyor ve “bazen bir sürü aptalca soru sormak için sahte bir isim kullanarak bir şarap laboratuvarını aradım.” Ancak Krankl’ların formüllere değil, tamamen damak zevklerine ve sezgilerine dayanan eğitimsiz, bağımsız fikirli yaklaşımlarına hayran kaldı.

Krankl’ların bir arkadaşı ona Willamette Vadisi’ndeki alışılmadık bir bağdan bahsettiğinde ve onu kontrol etmesi için cesaretlendirdiğinde, sekiz yıldır Sine Qua Non’daydı. Ama Harrison’ın Oregon’la hiç ilgisi yoktu. 2005 yılına gelindiğinde, Ventura’da Lillian etiketi ve meşgul ve içerik altında kendi giderek daha fazla beğenilen şaraplarından küçük miktarlarda yaparak nişanlandı. Ama arkadaşı aramaya devam etti ve sonunda rahatladı, Portland’a uçtu ve Amity’de bir yamaca gitti. Kasvetli görünüyordu. Harrison, şarap imalathanesinin adını alacak olan bağ hakkında, “Her yerde siyah plastik yığınları ve çürüyen saman vardı,” diye hatırlıyor. “Site çok güzeldi, potansiyel çok açıktı ve çekilen acılar da aynı derecede netti. Burayı iyileştirecek işi yapabileceğimi ve bu toprakların yapabileceği şarapları yapabileceğimi biliyordum. Sarmaşıkların arasında duran Harrison müstakbel kocasını aradı ve ona Oregon’a taşınacaklarını söyledi.

2019’da şarap profesyonelleri için Güzellik Okulu adını verdiği yıllık bir seminer vermeye başladı. Hemen hemen her tür şarap semineri veya eğitim “deneyiminden” farklı olarak, bir grup şarap profesyonelini tatma veya şarap biliminin daha ince noktalarında değil, estetik bir hayatın nasıl yaşanacağı konusunda eğitmek için yola çıkar. Bu amaçla, yalnızca dünyanın dört bir yanından gelen şarapları değil, görünüşte alakasız nesneleri de kullanıyor: eski bir karavan, yerel kır çiçekleri, Vladimir Nabokov’un karısı Véra’ya yazdığı mektuplar. Bu kulağa dayanılmaz derecede değerli geliyorsa, kısmen Harrison’ın ciddiyeti tarafından telafi edildi. Güzelliği, başka birinin doğal doğum veya tekvando öğretebileceği şekilde öğretiyor.

En güzel şarapların peşinde olan Harrison, şarapları yapmanın muhtemelen dünyanın en zahmetli yolunu bulmuş. Yaklaşık 10 gün boyunca, o, Mimi Adams (şarap üreticisi yardımcısı) ve Hood River, Ore’deki Hiyu Şarap Çiftliği’nin sahibi olan arkadaşı Nate Ready, bir masanın etrafında oturuyor ve her biri 150 kadar etiketlenmemiş örneğin tadına bakıyor. Harrison, bir varili temsil eden ve yalnızca bir sayı ile tanımlanan, onları sürekli olarak birleştiren Harrison, “küçük meth bağımlıları gibi” diyor. (Fıçıda yıllandırma, bir şarabı beklenen herhangi bir şekilde değiştirir, ancak aynı zamanda bir öngörülemezlik unsuruna da sahiptir, bu nedenle, iki fıçıya rafa kaldırılan aynı şarap bile sonunda her birinde farklı bir tada sahip olacaktır.) Harrison, körü körüne karıştırmanın, dağıtmanın tek yolu olduğuna inanıyor. önyargılı – üzümleri Willamette Vadisi’ndeki en iyi sekiz üzüm bağından geliyor, kendi üzüm bağları da dahil ve ikisi Kaliforniya’da ve bana bir şarabın kökeninin farkında olmanın duyusal deneyimini etkileyeceğini söyledi. Kombinasyonlar çoğunlukla başarısızlıkla sonuçlanır, ancak tadımcıların yavaş yavaş son karışımlara doğru yollarını hissetmelerine izin verir. Önlerinde sıra sıra minik şişelerle masanın etrafında oturuyorlar. Adams ve Ready bol bol not alıyor. Ne zaman başka bir örnek ekleseler, tadına bakıp tükürürler ve ne tattıklarını, kokladıklarını, hissettiklerini ve hissettiklerini tartışırlar. Bu, 10 gün boyunca tüm gün devam eder. Bu bir doğaçlama. Her şarabı bir şarkı gibi zihinlerinde bir araya getiriyorlar. Bu harmanlanma dönemi, Harrison’s şaraplarının kimliklerini bulduğu dönemdir. Ready bana, “Cezalandıracak kadar zor olabilseler de,” dedi, “bu harmanlama seansları kendine güvenmek, sürece inanmak ve ikinci bir tahminde bulunma arzusunu bırakmakla ilgilidir.”

Cezalandıracak kadar zor, Harrison’ın işi gibi görünüyor. Hasat sırasında – sonbaharda en fazla fiziksel emeği ve en uzun saatleri gerektiren kabaca bir ay süren dönem – genellikle gece boyunca çalışır, 20 dakikalık şekerlemeler ve bitmek bilmeyen oolong kaplarıyla gece gündüz nöbetlerini noktalar. Harrison, hasadın yılın en sevdiği zamanı olduğunu söylüyor. Ayrıca bana her yıl hasada giden günlerde mutfakta ağladığını, işten ve ailesinden ve arkadaşlarından ayrı geçirmek zorunda kalacağı haftalardan korktuğunu söyledi. “Yine de,” diyor Adams, “Bence Maggie tüm bu kan banyosundan hoşlanıyor.”

Harrison’ı ziyaret ettim yine geçen yıl, Güneybatı Portland’ın tepelerinde kocası Michael ve iki genç çocuğuyla paylaştığı evde. Michael, ağırlıklı olarak şarap şişeleri (Harrison’s dahil) için etiketler üzerinde çalışan, yumuşak dilli bir grafik tasarımcıdır. Pek çok tuhaf ve güzel nesneyle alanı paylaşan, bol miktarda bitki, bir plak çalar ve çerçeveli çocuk çizimleri ile ev davetkar ve içinde yaşanır. Harrison’ın yanında olmak, dönüşümlü olarak canlandırıcı ve zordur. Çabukluğu ve titiz zevki bazen cömert ve rahat olma arzusuyla çatışır ve bu zamanlarda, iki istasyon arasında ayarlanan bir radyo gibi kendisiyle biraz çelişir. Onu hiçbir zaman tamamen dinlenmiş görmemiştim, bu Harrison’ın muhtemelen israf ve hayal kırıklığı yaratacağı bir durum.

Ziyaretim sırasında kişisel bir harmanlama seansı için Harrison ile oturdum. Pinot noir’inden 10 fıçı örneğini birleştirmeye karar verdik. Rakamı tamamen zaman ve akıl sağlığı için seçtik, ancak 10 bile benim için çok fazlaydı. Her numunenin tadı ve kokusu şaşırtıcı derecede farklıydı, ancak beş tanesini karıştırdıktan sonra şaşkınlık başladı. Bir şarabın diğerlerine yüzde kaçını ekleyeceğimi ya da neden bazen karışımın aynı anda daha iyi ve daha kötü hale geldiğini ve sonunda damağımın tadını çıkaramadım. yorgunluk mor dilimi ince farklara köreltti. Bir buçuk saat içinde, su ihtiyacı dışında pek çok şeyi ayırt etme yeteneğime olan güvenimi kaybettim. Harrison rahat ve tamamen kontrollü görünüyordu.

Zihninde bu kadar çok lezzeti aynı anda haritalandırabilme yeteneğini sinestezisine bağlıyor. Durumun nedenleri tam olarak anlaşılamamıştır, ancak en az bir çalışma, sinesteziklerin, muhtemelen serebral korteksin bölgeleri arasındaki artan bağlantı nedeniyle gelişmiş bir yaratıcılık kapasitesine sahip olabileceğini ve yaratıcı mesleklere girme olasılıklarının daha yüksek olabileceğini düşündürmektedir. Nikola Tesla, David Hockney, Duke Ellington ve Frank Ocean buna sahip olduğunu bildirdi. Nabokov, “Speak, Memory”de, çocukken alfabe bloklarıyla oynarken annesiyle durumu paylaştığını öğrendiğini anlatıyor: “Bazı harflerinin benimkiyle aynı renk tonuna sahip olduğunu keşfettik.”

Nabokov gibi, Harrison da sayıların ve harflerin renklerle ilişkilendirildiği bir form olan grafik-renk sinestezisine sahip ve bu, onun çalışmalarında özellikle yararlı oluyor. Şişelenmiş numunelerin tadına bakarken, beyni her sayıyı belirgin, canlı bir renge çeviriyor, ta ki önündeki şaraplar umber, portakal ve Prusya mavilerinden oluşan bir palet haline gelene kadar ve onu nihai bir kompozisyona dönüştürüyor. “duygusal şeffaflık” ve “yoğunluk ile hafiflik arasında mükemmel bir gerilim” olarak tanımlıyor. Sinestezisi, bu ezici miktarda duyusal veriyi bir renk paleti gibi zihninde tutmasına izin veriyor, “duyular aleminde tutuyor,” dedi bana, “dile çevirmek zorunda kalmadan.”

Onu diğer birçok şarap üreticisinden ayıran, gözlemlediğim zahmetli harmanlama süreci, Harrison’ın bazı insanları kızdırmasının da nedeni. İşlemi, sanatının temel ilkelerinden birini ihlal ediyor: terör. Terroir, gevşek bir şekilde “yer duygusu” olarak tercüme edilebilecek Fransızca bir kelime, bir bağı etkileyen her faktöre atıfta bulunur: toprak bileşimi, iklim, yükseklik, drenaj, hatta çevredeki flora ve fauna. Şarap dünyasında bu kavram bir felsefeye dönüşmüştür. İdeal bir şarap üreticisi, kişisel bir vizyon peşinde koşan bir yaratıcı değil, yalnızca görevi, sorumluluğu bir sonrakine devretmeden önce vicdanlı, büyük ölçüde uygulamalı çalışma yoluyla şaraplarının kendi bölgelerinin inceliklerini ifade etmesine izin vermek olan bir arazi görevlisidir. nesil. Bu felsefenin etkisi artar ve azalır. 1980’lerde ve 1990’larda, dönemin en etkili şarap eleştirmeni Robert Parker’ın hayranlıkla “meyve bombaları” olarak tanımladığı yoğun meyvemsi, yumuşak ve yüksek alkollü şaraplara olan talep arttıkça, terroir, şarap arayan tüketiciler ve şarap garsonları için bir toplanma çığlığı haline geldi. içmek için daha karmaşık ve incelikli şeyler.

Harrison’ın teknikleri, yüzeyde terörün antitezi gibi görünüyor. Arkadaşım bana Harrison’ın “şaraba savaş ilan ettiğini” söylediğinde, demek istediği buydu. Bu kadar çok farklı fıçı örneğini harmanlamak ve bunu kör yapmak, şarap üretiminde neredeyse hiç duyulmamış bir şey ve bağın şarapçılıktaki kutsal yeri hakkında şüphe uyandırıyor gibi görünüyor. Harrison, Oregon Pinot Kampı’nda yaptığı bir sunumu hatırlıyor, Oregon pinot noir’ın endüstri alıcıları için her yıl Willamette Vadisi’nde düzenlenen bir tür kongre, ardından Burgundy’deki ünlü bir malikanenin çocuğu ayağa kalktı ve kalın bir Fransız aksanıyla şaraplarını kınadı. “abzoord!” terörü yok etmek için.

Harrison bana “Teruar bir efsanedir,” dedi. Şarabı sanat gibi “doğal değil kültürel” olarak görüyor ve kendisini yalnızca doğal dünyanın bir hizmetkarı olarak görmüyor. Harrison toprağın önemini anlamadığından değil. Harika üzüm bağlarının sihirli bir şekilde harika şaraplar yarattığına inanmıyor. Onun için şarap, yoğun çaba ve sanatsal bağlılık gerektiren tamamen insani bir girişimdir. Karıştırma, onu belirli üzüm bağları, üzüm çeşitleri ve iklimsel gerilemelerin getirdiği sınırlamalardan kurtararak, onun yerine sezgiye ve estetik vizyona güvenmesine izin verir; bu yaklaşım, neredeyse herkesinkinden daha farklı ve bazen daha tuhaf şaraplarla sonuçlanır.

Çalışmalarıyla ilgili tartışmalarımızda sık sık Christo ve Jeanne-Claude, Louise Nevelson ve Ruth Asawa gibi favori sanatçıları gündeme getirdi ve diğer şarap üreticilerinden neredeyse hiç bahsetmedi. Hayranları, şaraplarını Jean-Michel Basquiat ve Joan Didion gibi stilistlerin kolayca tanınan çalışmalarına benzetiyor. Harrison’ın üzüm tedarik ettiği Hopewell, Ore.’deki Hope Well Wine’ın şarap üreticisi Mimi Casteel, “Maggie’nin şaraplarını 20 yıl boyunca içmeseydim ve sonra gözlerim bağlıyken tatsaydım, onları hemen tanırdım,” dedi. , bana söyle. Konuştuğum neredeyse herkesten bunun varyasyonlarını duydum. Harrison, “Hayatım boyunca, eğer şanslıysam, yılda bir kez, güzel bir şey yapmak için 25 veya 30 şansım olur,” dedi. “Ve daha iyi bir şey yapabilirsem, belirli bir bağın bana verdiği şeyle yetinmeyeceğim.”

az önce açtım 2016 Lillian Scissor Series syrah, Harrison’ın Santa Barbara yakınlarındaki tepelerde yetişen üzümlerden yaptığı bir şarap. Bana 1950’lerin “Written on the Wind” veya “Rear Window” gibi her görsel detayın aşırı doygun bir renk cümbüşüyle ​​öne çıktığı geniş ekran film gösterilerinden birini hatırlattı. Bir yoğunluğu ve canlılığı vardı – neredeyse elektriksel bir kalite – deneyimlememiştim, ama herhangi bir ağırlık yoktu. Masanın karşısında tadına bakan bir arkadaş, onu iyi tasarlanmış bir neon tabelaya benzetti. Şarabı içtikten çok sonra bile bu görüntüler kafamda kaldı, bu da bana Syrah’ı ya da California’yı değil, Harrison’ın kendisini düşündürdü.

Görünüşe göre Harrison’ın yaptığı hemen hemen her şey gibi, Scissor Series syrah da gülünç derecede pratik olmayan bir emek gerektiriyordu. Harrison, üzümlerini bir yok ediciye – golf arabası büyüklüğünde bir makineye, işini neredeyse anında yapan bir makineye – yüklemek yerine, sapları elle ayırıp her bir meyveyi bir makasla koparsa ne olacağını merak etmişti. meyveleri sağlam bırakmak. Bu bariz bir şekilde saçma bir fikirdi: Bir fıçı syrah yapmak için yaklaşık 950 libre üzüm gerekir ve Harrison, elle çalışan bir kişinin bir saat içinde yaklaşık dört libre üzümü yok edebileceğini fark etti. Şarap imalathanesindeki herkes bir fıçıyı dolduracak kadar üzüm toplasa bile bir hafta sürerdi.

Yine de yakındaki bir Walgreens’e gitti, yedi çift manikür makası aldı – mağazadaki her çift – ve kasiyerin önündeki tezgâha fırlattı. Sonra daha fazla olup olmadıklarını sordu. Kasanın arkasındaki genç kadın, suyu lekeli bir önlük ve sarı lastik çizmeler giymiş ve gözleri ilhamdan çılgına dönmüş olan Harrison’a sert bir bakış attı ve onun deli olduğu sonucuna varmış olmalı. “Hanımefendi,” diye yanıtladı teselli edici bir sesle, “bunu yapmayın. ihtiyaçartık değil.”

Aralık ayında Harrison New York’a geldi ve Manhattan’daki Solomon R. Guggenheim Müzesi’ndeki Alex Katz retrospektifinde buluşmamızı önerdi. Katz, ailesinin sevdiği bir ressamdı. Harrison ayak bileğine kadar uzanan koyu gri paltosunun altına füme bir bluz giymişti. İkimiz de Katz’ın aşkın, hareket halindeymiş gibi görünen ışığın neredeyse soyut çalışmaları olan geç resimleri bizi etkiledi. Onları içeri almak için yavaşladık. Daha önce, Harrison çalışmalarından “aydınlanma anları” yaratmaya çalışmaktan bahsetmişti. Onunla diğer ortamlarda çalışan sanatçılar arasındaki farkları sordum. “Güzellik adına bir şeyler yapan insanlar aynı dili konuşur” dedi. “Görsel sanatçılarda kıskandığım şey, gözden geçirme yetenekleridir. Bir şarabı şişelediğimde yeniden düşünme veya değişme şansım kalmadı.”

Harrison’ın orada, Frank Lloyd Wright’ın ikonik betonarme sarmalının içinde bir sanatçı gibi kendinden emin bir şekilde konuşması canlandırıcıydı. Burun ve dil tarafından taşınan bir şeyi bir sanat eseri olarak algılamanın önemsiz bir mesele olmadığını anladım. Her şeyden çok, Harrison’ın diğer sanatçılarla paylaştığı şey inatçı bir özgüllüktür. Hannah Williams’ın dediği gibi: “Maggie’nin şaraplarının terörü Maggie’dir.”

Alex HalberstadtNew York Times kitap eleştirmenlerinin 2020 için en çok seçtikleri “Sovyetler Birliğinin Genç Kahramanları” kitabının yazarıdır. New York Üniversitesi’nde yazarlık dersleri vermektedir. Frank OckenfelsLos Angeles merkezli bir fotoğrafçı, yönetmen ve Kasım ayında New York City’deki Fotografiska’da bir sergisi olan sanatçı.